Αγαπητό ημερολόγιο, σήμερα θα έγραφα μια χαλαρή ταξιδιωτική στήλη για το Παρίσι όπου βρέθηκα πρόσφατα, αλλά επαναλαμβάνω, η Κύπρος δεν σ’ αφήνει να κοιμηθείς τα βράδια. Ο ομφαλός της γης, η μαύρη τρύπα που αποκαλούμε πατρίδα, θέλει ντε και καλά να βρισκόμαστε συνεχώς στις μύτες των ποδιών μας. Από τον νεαρό που έτρεχε 250 χλμ στο χάιγουεϊ, μέχρι το μπάχαλο του ΓεΣΥ, όλα, μα όλα είναι breaking news. Κυπριακή πατέντα.
Πίσω στο Παρίσι, όμως, όχι το ταξιδιωτικό. Κατεβήκαμε, που λέτε, σε σταθμό του μετρό και μπροστά μας βαδίζει μια κομψή Γαλλίδα με – προφανώς – την κολλητή της, ένα εξίσου κομψό κορίτσι με μουσουλμανική μαντίλα, να χαχανίζουν κρατώντας μπράτσο και να οδεύουν προς την επιφάνεια όπου η εικόνα αυτή δεν αποτελεί ατραξιόν. Η 13χρονη κόρη μου, το σχολιάζει. «Παπά, κάμνει μου εντύπωση που εδώ συνυπάρχουν άνθρωποι από διάφορες θρησκείες και κουλτούρες. Τούτες οι κοπέλες δεν είναι οι πρώτες που βλέπω να κάνουν παρέα. Είδα και πολλά ζευγάρια μιχτά και όπου πάμε θωρούμε εργαζόμενους από διάφορες φυλές. Αρέσκει μου». Αφού το συζητήσαμε, αργότερα το γκούγκλαρα για να διαπιστώσω, μέσω σοβαρών εκθέσεων που βρήκα, πως ναι, και στη Γαλλία υπάρχει ρατσισμός, ειδικά στις πιο φτωχές περιοχές, αλλά τα περιστατικά ρατσισμού είναι ελάχιστα σε σχέση με άλλες μεγάλες χώρες, γειτονικές και μη, όπως οι ΗΠΑ. Μάλιστα, πρόσφατα περιστατικά, ξένα για τη χώρα, οι Γάλλοι τα αποκαλούν «αμερικανιές». Ανακάλυψα επίσης πως απαγορεύεται καν η αναγραφή σε καταγωγή και θρησκεία στα επίσημα έγγραφα, ενώ δεν υπάρχει λέξη για το – ελλείψει καλύτερης έκφρασης – «blackness». Ναι, η Γαλλία έχει ιστορικό αποικιοκρατίας, ναι η ενσωμάτωση ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια, ναι κάνει θραύση η Λεπέν, αλλά αποτελεί και ψήφο διαμαρτυρίας – από τότε που έκοψε τα ξενοφοβικά αυξήθηκαν τα νούμερα της. Μ’ αυτά και μ’ αυτά πάντως, η Γαλλία δεν έχασε τη… γαλλικότητά της. Κατεβαίνουμε προχθές από το αεροπλάνο στη μακάρια νήσο και το πρώτο πράγματα που βλέπουμε στα μίντια είναι έναν φουσκωτό να ξυλοφορτώνει μια Αφρικανή γυναίκα που κρατάει μωρό στην αγκαλιά. Σε μια κατά τα άλλα ευρωπαϊκή τάχα χώρα, όπου πας μη Έλλην βάρβαρος και όπου οι ξένοι ανήκουν σε κλουβιά και γκέτο (εδώ κάποιοι κάνουν παύση για να με βρίσουν). Δεν υποτιμώ καθόλου το σοβαρό πρόβλημα διαχείρισης των μεταναστών. Όμως άλλο αυτό και άλλο η ανθρωπιστική προσέγγιση και οι ορθοί μέθοδοι ενσωμάτωσης. Γυρνάει τότε η μικρή και μου λέει, «παπά, γράψε με γαλλικά. Εκεί θέλω να σπουδάσω και να ζήσω». Με τες ευτζιές μου, μάνα μου.
Ελεύθερα, 24.7.2022.
