Παρακολούθησα την περασμένη Δευτέρα με μεγάλο ενδιαφέρον την ημερίδα που διοργάνωσε το υπουργείο Παιδείας, σχετικά με την Ειδική Εκπαίδευση, στο πλαίσιο της οποίας ο αρμόδιος υπουργός παρουσίασε τις εισηγήσεις και σκέψεις του για βελτίωση του υφιστάμενου συστήματος. Είχα την ευκαιρία να δω αντιδράσεις διαφόρων φορέων αλλά και να ακούσω με προσοχή τις θέσεις όσων τοποθετήθηκαν. Στο πλαίσιο αυτής της στήλης δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στο πώς βλέπει ο κάθε φορέας το όλο ζήτημα. Άλλωστε, οι θέσεις τους μπορούν να γνωστοποιηθούν είτε μέσα από ανακοινώσεις, είτε μέσα από ρεπορτάζ και δημοσιογραφική κάλυψη. Θα ασχοληθώ κυρίως με όλους εκείνους τους προβληματισμούς που ξάφνου ξεχύθηκαν μέσα στο μυαλό, ενόσω σημείωνα στο τετράδιό μου τις βασικές γραμμές των τοποθετήσεων των διαφόρων φορέων.
Αρχίζοντας από την τοποθέτηση του υπουργού Παιδείας, δεν μπορώ να μην τον πιστώσω με την τόλμη της παραδοχής του περί λειτουργίας και ουσιαστικού έργου από πλευράς των Επαρχιακών Επιτροπών Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης (ΕΕΕΑΕ). Ναι! Αυτές οι Επιτροπές που κάθε χρόνο βρίσκονται στο προσκήνιο καθώς πρόκειται για τα Σώματα, τα οποία εξετάζουν τα διάφορα αιτήματα που υποβάλλονται από τους γονείς παιδιών είτε με αναπηρίες, είτε με διάφορα προβλήματα υγείας, είτε με μαθησιακές και άλλες δυσκολίες. Κι αναλόγως αποφασίζουν για τις διευκολύνσεις που χρειάζεται το κάθε παιδί, εάν είναι απαραίτητος δίπλα του στο σχολείο ένας συνοδός κ.λπ.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας είναι οι διάφορες επιστολές που πάνε κι έρχονται καθώς πολλά «όχι» των ΕΕΕΑΕ δεν μένουν έτσι, αλλά για αυτά υποβάλλονται ενστάσεις από τους γονείς. Και «ξανά μανά» οι απαραίτητες και αναπόφευκτες, δαιδαλώδεις διαδικασίες. Το τραγικό δε, στην όλη υπόθεση, είναι ότι σε αρκετές περιπτώσεις αρχίζει η σχολική χρονιά και εκκρεμούν θέματα παιδιών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο για τα ίδια που απέχουν για κάποιο διάστημα από την παιδαγωγική διαδικασία, όσο και για την ομαλή λειτουργία και τον ορθό προγραμματισμό των σχολείων που καλούνται να τα υποδεχτούν στις διάφορες δομές τους, όποτε δοθεί το πράσινο φως της επιστροφής ή ένταξης στο σχολικό πλαίσιο.
Παραδέχτηκε, λοιπόν, ο κ. Προδρόμου πως οι εν λόγω Επιτροπές έχουν πλέον παύσει να δίνουν τα αναμενόμενα, κι αυτό λόγω των νέων δεδομένων που διαμορφώνονται σήμερα όσον αφορά την Ειδική Εκπαίδευση και τους αριθμούς της. Άρα, χρειάζεται κάτι άλλο, πιο αποτελεσματικό. Σωστό, λάθος, εάν αυτό που θα γίνει -εάν γίνει- θα αποδώσει ή όχι, θα ικανοποιήσει ή θα δυσαρεστήσει στο τέλος φορείς, δεν μπορώ να το γνωρίζω.
Εδώ όμως διερωτάσαι: Γιατί χρειάστηκε τόσος καιρός να αξιολογηθούν αυτές οι χρονοβόρες διαδικασίες; Γιατί δεν έγιναν προσπάθειες να χτυπηθεί αυτή η βασανιστική και πολλές φορές εξευτελιστική γραφειοκρατία; Εξευτελιστική πολλές φορές γιατί ενδεχομένως να «τσουβαλιάζει» ή να «τσουβάλιαζε» στο παρελθόν ανθρώπους αντιμετωπίζοντάς τους απλώς σαν αριθμούς. Κι αυτό, όχι από έλλειψη ευαισθησίας των ανθρώπων που είχαν την ευθύνη των αξιολογήσεων, αλλά λόγω του ίδιου του συστήματος. Πόσα άραγε, θα γλυτώναμε εάν προσπαθούσαμε για τομές, όσο δύσκολο κι αν έμοιαζε, σε κάτι που βλέπαμε ότι δεν πήγαινε όπως θέλαμε; Πόσα άραγε παιδιά θα «σώζαμε» δίνοντάς τους τις ευκαιρίες που δικαιούνται;
Υ.Γ. Μιλώντας όμως για το θέμα, οι αρμόδιοι να μας ξεκαθαρίσουν και το βασικό: Ειδική Εκπαίδευση, κύριοι, ή Ενιαία; Γιατί διεθνείς συμβάσεις και νομοθεσίες προνοούν συμπερίληψη και όχι αποκλεισμούς. Ας ξεκαθαριστούν πρωτίστως οι όροι και ας περάσουμε και στις αξιολογήσεις.
