Αηδία, αποστροφή, απόγνωση. Τα τρία ΑΑΑ, τα οποία χαρακτηρίζουν την εποχή που ζούμε. Το Α είναι ένδειξη θετικότητας. Πώς καταφέραμε σ’ αυτό τον τόπο να του προσδώσουμε σφραγίδα αρνητική; Να χαρακτηρίζει ό,τι αρνητικότατο μπορεί να καταρρακώσει τις ψυχές των ανθρώπων; Τα όνειρα σβήνουν. Και το πιο μικρό έχει πια μαυρίσει. Πολιτικοί και κόμματα, διαγωνίζονται μόνο για μια θέση στον πάτο. Οι θέσεις στην κορυφή ορφάνεψαν. Οι θεσμοί, ο ένας μετά τον άλλο, κυλούν στο βούρκο. Φθείρονται. Αδυνατούν να ξεφύγουν κι αυτοί από τα πλοκάμια της διαπλοκής. Αρκετοί βυθίζονται στη λάσπη της διαφθοράς. Η εξυπηρέτηση συμφερόντων είναι το μόνο τους ιδανικό. Ένας – δυο που απέμειναν καθαροί και πασχίζουν να κρατήσουν το φως αναμμένο, είναι τόσο μόνοι. Κόντρα στο ρεύμα της εποχής, εμφανίζονται σαν σύγχρονοι Δον Κιχώτες! Ενδεικτικό και αυτό της γενικότερης σαθρότητας.
Και ο λαός; Παρακολουθεί αδρανής. Αδύναμος να βρει τρόπο αποτελεσματικής αντίδρασης για να βάλει φρένο στον ατελείωτο κατήφορο… Κάποιοι, οι πιο νέοι, σκέφτονται τη φυγή. Δεν είναι, όμως, λύση για τη μικρή πατρίδα. Μόνο για τους ίδιους. Κάποιοι καταφεύγουν στην αποχή. Ούτε κι αυτή είναι λύση. Πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι, που θα κρατούν στην εξουσία αυτούς, που απλώς επιταχύνουν την πορεία προς την άβυσσο…
Υπάρχει και η αναρχία. Όχι αυτή που εκφράζεται με τρομοκρατικό ή βίαιο τρόπο. Όπως ορίζεται με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Δηλαδή, το πολιτικό δόγμα που πρεσβεύει ότι η πολιτική εξουσία δεν είναι επιθυμητή. Στη δεδομένη περίοδο, όπου οι ανίκανοι πολιτικοί και οι αποτυχημένοι θεσμοί έχουν ισοπεδώσει τα πάντα, θα ήταν μια κάποια λύση. Μόνο, όμως, ως στάση αντίδρασης, ως ατομικό καταφύγιο. Δεν μπορεί να λειτουργήσει ως σωτηρία από τους «λήσταρχους» της εποχής.
Μια κάποια λύση, θα μπορούσε να ήταν και η καταφυγή σε μια εκστρατεία τύπου «καθαρά χέρια». Ποιο κόμμα, όμως, και ποιος πολιτικός θα επέτρεπε ποτέ να αφεθούν –οι έστω ελάχιστοι- έντιμοι και καθαροί, να καθαρίσουν τον στάβλο του Αυγεία; Τρανό παράδειγμα η περίπτωση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Μια ολόκληρη Κυβέρνηση πασχίζει χρόνια τώρα να τον αποκεφαλίσει ή έστω να τον ξεδοντιάσει. Ακόμη και ο καθ’ ύλην αρμόδιος για πάταξη της διαφθοράς, ο Γενικός Εισαγγελέας, επιστρατεύτηκε στον πόλεμο εναντίον του.
Μέσα σε αυτό το σαθρό σκηνικό, όπου η μπόχα που προκαλείται από τους υπονόμους στους οποίους κυκλοφορούν οι πρωταγωνιστές της διαφθοράς είναι πλέον αποπνικτική, παραμονεύει ένας τεράστιος κίνδυνος. Η απόγνωση να επιφέρει πανικό. Πανικός και απογοήτευση, είναι η ιδανική κατάσταση την οποία ενίοτε αναζητούν τα ακροδεξιά στοιχεία. Οι ιδανικές συνθήκες για επώαση των «αβγών του φιδιού». Μια ενδεχόμενη περαιτέρω ενδυνάμωση των ακραίων ομάδων, θα ήταν καταστροφική.
Το μέγα και βασανιστικό ερώτημα είναι πότε θα αντιδράσει δραστικά ο λαός. Οι όποιες υγιείς δυνάμεις του απέμειναν. Όλοι εκείνοι οι οποίοι είτε καταφεύγουν στην εκτόνωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είτε επιλέγουν την πλήρη αποπολιτικοποίηση. Και οι δύο επιλογές αποβαίνουν εξίσου αναποτελεσματικές. Επειδή επιτρέπουν στους διεφθαρμένους να συνεχίζουν τα άνομα έργα τους μέσω της εκμετάλλευσης της εξουσίας η οποία παραμένει στα χέρια τους.
Δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μόνο να οργανωθούν όλοι όσοι απέμειναν με καθαρή συνείδηση. Με καθαρά χέρια. Με καθαρό μυαλό. Στην αρχή λίγοι-λίγοι. Φίλοι, παρέες…. Να βρίσκουν σιγά-σιγά ολοένα και περισσότερους. Να κάνουν μικρές κινήσεις. Να ενώσουν τα χέρια, να ενώσουν τις φωνές. Να κρατήσουν μακριά τα κακέκτυπα των πολιτικών. Διότι, δυστυχώς, έχουν αναπαραχθεί και αρκετά τέτοια μέσα στην κοινωνία. Να βρουν μόνο όσους έχουν στο μέτωπο σφραγίδα καθαρότητας και τιμιότητας. Κάποια στιγμή, οι μικρές κινήσεις, ίσως αντιληφθούν ότι αν ενώσουν τις δυνάμεις τους και φτιάξουν ένα μεγαλύτερο κίνημα, θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα. Με ένα και μόνο ιδανικό: Εντιμότητα και όραμα να μπει τροχοπέδη στον καταστροφικό κατήφορο.
Μοναδική συνταγή για μια τέτοια επανάσταση είναι η Παιδεία. Αν και αυτήν την εγκλώβισαν οι τιποτένιοι πολιτικοί. Πλέον, αναζητούνται θαρραλέοι εκπαιδευτικοί. Για να κάνουν τη δική τους επανάσταση. Να ανοίξουν χαραμάδα στο φως…
Φαντάζει ρομαντικό, ονειροπόλο, ουτοπιστικό, δονκιχωτικό. Μπορεί. Όλα τα διαφορετικά έτσι φαντάζουν στην αρχή. Είναι, όμως, η μόνη ελπίδα. Δύσκολη αλλά η μόνη. Κάθαρση δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από τα κόμματα. Είναι αδύνατο. Έχει αποδειχθεί. Δεν το βλέπετε; Ούτε και ένας πολιτικός μόνος του δύναται να το κάνει. Θα τον πολεμήσουν όλοι οι άλλοι μέχρι να τον εγκλωβίσουν.
Η μικρή αλλά τόσο λατρεμένη μας πατρίδα πρέπει να σωθεί. Μόνο μέσα από το λαό μπορεί, πλέον, να γίνει αυτό. Με μια βελούδινη επανάσταση από το καθαρό μέρος της κοινωνίας. Στριμώχνοντας όσους κατά καιρούς κρατάνε την εξουσία στα χέριά τους. Αναγκάζοντας τους θεσμούς να κυνηγάνε όποιον παρανομεί. Αναγκάζοντας τους να παραιτούνται όποτε αμελούν να πράξουν το καθήκον τους. Διαφορετικά, θα συνεχίσει η διολίσθηση προς την πλήρη καταστροφή…
