Πάνω που πιστεύαμε ότι ο Νίκος Αναστασιάδης θα επέλεγε να συνεχίσει το υπόλοιπο της θητείας του στη δροσιά της εξοχικής προεδρικής κατοικίας στο Τρόοδος, τελικά έκανε την επανεμφάνισή του. Προγραμματισμός για τη Νέα Υόρκη, συσκέψεις για αντιμετώπιση προβλημάτων κ.λπ. Τελικά, φαίνεται ότι δεν έχει απωλέσει τον έλεγχο της διακυβέρνησης της χώρας!
Αλλά με δύο ομιλίες που δίνουν και ένα πρώτο στίγμα του τι θα πει στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 23 Σεπτεμβρίου και 2-3 συσκέψεις για να καλμάρουν κάποιες κοινότητες που αντιδρούν, δεν σημαίνει ότι έχει επανακτήσει και τον έλεγχο του Υπουργικού Συμβουλίου. Γιατί είναι γνωστό ότι αυτός χάθηκε εδώ και καιρό.
Σχεδόν το σύνολο των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου –με εξαίρεση δύο άντε τρία μέλη– έχουν ρίξει όλο το βάρος των ενεργειών τους όχι στο έργο που θα επιτελέσουν, αλλά στο πως θα εξυπηρετηθεί καλύτερα η παράταξη στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα. Υπουργοί επιλέγουν να αυτοακυρωθούν γιατί, προφανώς, αυτό προστάζει το κομματικό καλό.
Υπό ομαλές συνθήκες και σε ένα κανονικό κράτος (και στην προκειμένη περίπτωση δεν μιλάμε για το δικό μας) οι υπουργοί θα πρωτοστατούσαν στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Θα αναλάμβαναν τον ρόλο τους ως αρμόζει από τα καθήκοντα που τους εμπιστεύθηκε η Πολιτεία. Αντ’ αυτού βλέπουμε μια ομάδα στελεχών της Κυβέρνησης να στέκεται προσοχή και να εκτελεί τα καθήκοντά της σύμφωνα με συγκεκριμένες εντολές, που δεν είναι από τον Λόφο και την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Μέχρι το τέλος της θητείας της παρούσας Κυβέρνησης απομένουν ακόμα έξι μήνες. Και είναι τεράστιο χρονικό διάστημα για να αφεθεί η διακυβέρνηση του τόπου στο έλεος της όποιας πολιτικής και κομματικής σκοπιμότητας. Ιδιαίτερα δε υπό τα σημερινά δεδομένα και την οικονομική κρίση που πλήττει του πάντες.
Εκτός βέβαια εάν είναι κι αυτό μέρος του προεκλογικού παιχνιδιού. Να αφεθούν τα πάντα στο έλεος τους προκειμένου να «λάμπουν» κάποιες εξαγγελίες. Οικονομία και μεταναστευτικό είναι δύο ζητήματα για τα οποία οι πολίτες αναμένουν να δουν πράξεις από την Κυβέρνηση. Αντ’ αυτού, οι υπουργοί έκαναν στον πλάι, προφανώς γιατί έτσι προστάζει το κομματικό συμφέρον. Αυτοακυρώνονται.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της οικονομίας. Κάθε τρεις και λίγο ακούγεται ότι τα πράγματα στην οικονομία είναι δύσκολα και θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Κάποιος θα ανέμενε ότι ανάλογες κινδυνολογίες θα προέρχονταν από τον χώρο των αντιπολιτευόμενων. Όχι! Αυτή η κινδυνολογία ακούγεται από το κόμμα που κυβερνά. Και όχι τυχαία, γιατί θα πρέπει να βγει προς τα έξω το μήνυμα πως μόνο αυτοί μπορούν να διαφυλάξουν τον τόπο από την καταστροφή.
Και μετά διερωτάται ο μέσος πολίτης: αφού μπορούν να σώσουν τον τόπο από την οικονομική καταστροφή γιατί πρέπει αυτό να γίνει μετά τον Φεβράρη του 2023; Γιατί θα πρέπει στους επόμενους έξι μήνες να αφεθεί ο τόπος στο έλεος της οικονομικής καταστροφής και να μην γίνει σήμερα –έστω κι αυτό το λίγο που μπορεί να γίνει– προκειμένου σωθεί ό,τι σώζεται;
Απομένουν έξι μήνες μέχρι την αλλαγή της διακυβέρνησης. Τεράστιο χρονικά διάστημα για να αφεθούν τα πάντα στο έλεος της καταστροφής για χάρη κάποιων προεκλογικών σκοπιμοτήτων. Αν λοιπόν δεν θέλει ο Νίκος Αναστασιάδης να αφήσει τον τόπο σε χειρότερη οικονομική κατάσταση απ’ ό,τι ο προκάτοχός του, ας σταματήσει να κοιτάζει αμέτοχος όλα όσα γίνονται γύρω του και ας κινηθεί αποφασιστικά.
Σήμερα μπορεί να μην κινδυνεύουν να κλείσουν τράπεζες (ήδη κατάφεραν και έκλεισαν αρκετές), αλλά υπάρχει ο κίνδυνος σε κάθε νοικοκυριό που βλέπουν τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται ελέω πληθωρισμού. Οι μισθοί και τα μεροκάματα δεν αρκούν να ζήσει μια οικογένεια. Κι αυτό δεν μπορεί να περιμένει άλλους έξι μήνες, επειδή κάποιους βολεύει να εμφανίζονται ως σωτήρες.
