Τι εύκολες απαντήσεις! Είναι να τους θαυμάζεις. Όχι για την ευστροφία, αλλά για το θράσος. Τους ηγέτες του ΔΗΣΥ σε αυτή την περίπτωση και όλους τους άλλους κατά καιρούς. Ο ένας μετά τον άλλο. «Δεν υπάρχει καμιά παρανομία», λένε και ξόφλησαν, δεν έχουν ανάγκη να εξηγήσουν τίποτε άλλο. Καμία ομολογία. Καμία διαπλοκή. Ξεχειλίζει το θράσος και το αφήνουν να ξεχειλίζει χωρίς να κοκκινίζουν. Παχύδερμα, τους έλεγαν παλιά. Νομίζαμε ξεπεράστηκε ο όρος. Αλλά, δεν υπάρχει άλλος πιο αποδοτικός. Αποκαλύφθηκε τώρα, με πρωτοβουλία του βουλευτή του ΑΚΕΛ, Χρίστου Χριστοφίδη, ότι μια σειρά από ξένους «επενδυτές», οι οποίοι ανακάλυψαν την Κύπρο για να αποκτήσουν κυπριακή υπηκοότητα και ευρωπαϊκό διαβατήριο, αμέσως μετά την πολιτογράφησή τους έκαναν και γενναιόδωρη εισφορά στο κυβερνών κόμμα. Άλλος, 20 χιλιάδες ευρώ, άλλος 25 χιλιάδες. Το σύνολο των εισφορών από πολιτογραφηθέντες, που εντόπισε ο κ. Χριστοφίδης ανέρχονται στις €265.000. Μπορεί να είναι κι άλλοι, που δεν εντοπίστηκαν ακόμα, αλλά δεν έχει σημασία. Υπάρχει εδώ ένα ηθικό και δεοντολογικό πρόβλημα το οποίο, τελικά, και στον ΔΗΣΥ, όπως και όλοι οι άλλοι πριν από αυτούς, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Και επιμένουν να επαναλαμβάνουν μονότονα ότι τις επιτρέπει ο νόμος αυτές τις ιδιωτικές εισφορές. 

Πέστε μας, όμως, κύριοι, ένας Ching Chiat Kwong, που εισέφερε στο κόμμα €25.000, ένας Ilya Guaradze άλλες €25.000, ένας Yan Jie άλλες €20.000, τι σχέση έχουν με την Κύπρο και το κυβερνών κόμμα; Θαύμασαν την πολιτική σας, έγιναν οπαδοί και είπαν να βοηθήσουν να πάει καλά το κόμμα;

Είναι απίστευτο που συνεχίζουμε αυτές τις συζητήσεις και επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα. Ότι αυτά τα ζητήματα δεν είναι μόνο ζητήματα νομιμότητας και παρανομίας, πολύ περισσότερο είναι ηθικής τάξης, προστασίας των θεσμών και της υγιούς πολιτικής ζωής. Δεν είναι σχεδόν ποτέ αθώες οι εισφορές επιχειρηματιών σε πολιτικούς, σε κόμματα ή κρατικούς αξιωματούχους, ειδικά ξένων επιχειρηματιών, που δεν έχουν καμιά σχέση με την Κύπρο. Μπορεί να υπάρχει κάποια δικαιολογία όταν οι εισφορές προέρχονται από Κύπριους (επιχειρηματίες ή άλλους), οι οποίοι πιθανόν να είναι οπαδοί του κόμματος, μπορεί να είναι φίλοι του προέδρου του, μπορεί να τους αρέσουν οι θέσεις του στην οικονομία ή στο Κυπριακό ή στον κατώτατο μισθό και θέλουν να τον στηρίξουν από ενδιαφέρον για τον τόπο. Αλλά, ένας ξένος επιχειρηματίας, που έμαθε την Κύπρο όταν ανακάλυψε το πρόγραμμα πολιτογραφήσεων, από πού ώς πού να χαρίζει λεφτά στο κόμμα; Από χουβαρνταλίκι;

Το ίδιο λέγαμε το 2006 όταν αποκαλύφθηκε ότι ένας ξένος επιχειρηματίας, που δεν είχε ούτε καν δουλειές στην Κύπρο, έκανε στα καλά καθούμενα εισφορά £50.000 για την προεκλογική εκστρατεία του Τάσσου Παπαδόπουλου. Το ίδιο κι όταν ο εργολάβος Μιλτιάδης Νεοφύτου ανακαίνιζε το σπίτι του Δημήτρη Χριστόφια την ώρα που χτυπούσε αβέρτα τις προσφορές του δημοσίου. «Είναι προσωπικός μου φίλος πολλά χρόνια ο άνθρωπος. Να διακόψουμε σχέσεις;» έλεγε ο τότε Πρόεδρος (Φιλελεύθερος, 15/6/2010) και πίστευε πράγματι πως αυτό ήταν μια καθαρή έκφραση τιμιότητας και δεν σήκωνε αμφισβήτηση. Όμως, όπως έγραψε κάποτε ο Βρετανός δοκιμιογράφος William Hazlitt (1778-1830): «Κάθε άνθρωπος, κατά την προσωπική του άποψη, αποτελεί εξαίρεση στους συνήθεις κανόνες ηθικής». Όπως, έτσι πίστευε και ο Νίκος Αναστασιάδης, κατά την προσωπική του άποψη, δηλαδή, όταν έλεγε πως το ιδιωτικό αεροσκάφος του Σαουδάραβα, επίσης πολιτογραφηθέντα Κύπριου, που τον πήγαινε οικογενειακώς στις Σεϋχέλλες, «δεν παρεχωρήθη υπό μορφή δωρεάς αλλά αποτελούσε μια φιλική χειρονομία».

Δεν νομίζω να βγει τώρα ο Αβέρωφ Νεοφύτου και να πει κι αυτός τα ίδια, παρότι από την προϊστορία έχει το δικαίωμα να το κάνει: Είναι φίλοι μου πολλά χρόνια οι άνθρωποι, να κόψουμε σχέσεις; Δεν ήταν εισφορές που εκάμναν, ήταν φιλικές χειρονομίες.

Όταν κυβερνούσε το ΑΚΕΛ, έδιναν κι έπαιρναν οι φήμες –που δεν στοιχειοθετήθηκαν ποτέ– ότι όποιος έκαμνε δουλειές με το δημόσιο έπρεπε να κάνει και εισφορά στο κόμμα που κυβερνούσε. Να μην ξεχνούμε, βέβαια, και την ανάμιξη του στο σκάνδαλο της Δρομολαξιάς με το Ταμείο Προνοίας της ΣΥΤΑ και τη φυλάκιση κομματικού στελέχους. Τώρα, κατ΄ αναλογία και εκτός αν ντρέπονται και θέλουν να μας δώσουν καμιά άλλη εξήγηση, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι όποιος έπαιρνε χρυσό διαβατήριο έπρεπε να δίνει και εισφορά στο κόμμα που κυβερνά. Μα, πού ζούμε;