Ξεκινάμε με τα «βαρέα και ανθυγιεινά». Όταν βγήκε ανοικτά και θαρραλέα η ιστιοπλόος-Ολυμπιονίκης της Ελλάδας και μίλησε ανοικτά για σεξουαλική κακοποίησή της από παράγοντα της Ομοσπονδίας και σχεδόν αμέσως άρχισαν να ανοίγουν κι άλλα στόματα, είχα πει σε μία από τις πρώτες ανταποκρίσεις μου στην Άντρη Δανιήλ, στο Active, «περίμενε να δεις τι θα γίνει όταν σπάσει και το απόστημα της σόου-μπίζνες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων των ΜΜΕ». Ούτε προφήτης είμαι ούτε πληροφορίες συγκεκριμένες είχα ή έχω. Συμπεριφορές έχω αποθηκεύσει μέσα μου, όπως και κάποιες κουβέντες από ανθρώπους του σιναφιού που γνωρίζω και εκτιμώ αδιαπραγμάτευτα.
Σε κάθε περίπτωση, ο κοινός παρονομαστής στέκεται επάνω στη δύναμη της ισχύος, που έχει ή νομίζει ότι έχει ο άνθρωπος ο οποίος αποτολμά, δίχως καμία ντροπή ή και αίσθηση κινδύνου, μια βουτιά στο αδιανόητο. Το ερώτημα που με βασανίζει είναι γιατί αυτή η βίαιη συμπεριφορά, όπως κι αν αυτή εκδηλώνεται τελικά, έρχεται και από, για να μην πω κυρίως από, ανθρώπους που έχουν επιτύχει στη ζωή τους και έχουν αποκτήσει φήμη εξ αυτού.
Όλοι μας είχαμε ακούσει ιστορίες. Οι περισσότερες από τις οποίες είχαν «κοινό τόπο»: Ότι σε μερικά μέσα ενημέρωσης, κυρίως τηλεοπτικά, η ανέλιξη μιας κοπέλας δεν εξαρτιόταν μόνο από τα επαγγελματικά της προσόντα. Η πίεση, συνήθως, ερχόταν από πάνω, από τον ισχυρό. Κάποτε έπιανε τόπο, κάποτε όχι. Μερικές φορές όμως ερχόταν από κάτω, από την ανίσχυρη. Και στις δύο περιπτώσεις, αποκλειστικός «δράστης του εγκλήματος» ήταν και παραμένει ο πρώτος. Κατάχρηση εξουσίας, το λένε οι νομικοί. Εγώ έχω έκφραση πιο βαριά, που ο νόμος θα με τσακίσει αν την πω εδώ.
Μια παλιά, έμπειρη συνάδελφός μου, η Ελένη Σπανοπούλου, από τους πιο αδέκαστους δημοσιογράφους που έχω συναντήσει στον χώρο, έγραψε αυτό χθες στο twitter:
«Οφειλόμενη συγγνώμη. Το 2023 κλείνω 50 χρόνια δημοσιογραφικής ζωής. Τα αφιέρωσα στον χώρο του Πολιτισμού, των Τεχνών και της Κοινωνίας. Σήμερα σας ζητώ ΣΥΓΓΝΩΜΗ! Ήξερα και δεν μίλησα και δεν έγραψα! Από τα βάθη της καρδιάς μου ζητώ ΣΥΓΓΝΩΜΗ για το λάθος μου αυτό.
Έλεγα, όπως πολλοί συνάδελφοί μου στο ίδιο ρεπορτάζ: «Εγώ δεν θα κάνω δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας». Έτσι, δεν σημάδεψα με το μελάνι μου, δεν χτύπησα με το πληκτρολόγιό μου, δεν έφτυσα με την ψυχή μου στα μούτρα όσων φτασμένων και φημισμένων στον χώρο του Πολιτισμού και και στον χώρο της Δημοσιογραφίας έβλεπα να εκμεταλλεύονται τη θέση τους, προσβάλλοντας την αξιοπρέπεια των πιο αδύναμων. Και ΔΕΝ μίλησα, ΣΥΓΓΝΩΜΗ! Υστερόγραφο: Αφιερωμένο το κομμάτι αυτό, στη μνήμη του δεξιοτέχνη δασκάλου της μουσικής μας κυρ Αριστείδη Μόσχου που έφαγε στο καμαρίνι χαστούκι από φημισμένο συνθέτη γιατί ζήτησε το μεροκάματό του. ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν μίλησα τότε».
> Απόσπασμα από άρθρο της Ελένης Σπανοπούλου στη χθεσινή ΚΟΝΤΡΑ news με τίτλο : «Στο Κωσταλέξι της Κοινωνίας μας. Τα επώνυμα χωριά επώνυμα καίγονται».
Το Κωσταλέξι είναι ένα μικρό χωριό έξω από τη Λαμία, στη Στερεά Ελλάδα, όπου ένα κορίτσι, μια γυναίκα με ειδικές ανάγκες, η Ελένη Καρυώτη, έζησε κλειδωμένη σε αποθήκη του σπιτιού της διότι οι γονείς της ντρέπονταν να την παρουσιάσουν στους γείτονες και συγχωριανούς, που επίσης ήξεραν αλλά σιωπούσαν. Κάποιοι την είπαν δαιμονισμένη. Κάποιοι, απλώς, «ανισόρροπη. Το 1978, που αποκαλύφθηκε η ιστορία της, ήταν ήδη 29 χρόνια φυλακισμένη. 29 χρόνια χωρίς να έχει δει το φως του κόσμου (στη φωτογραφία ένα από τα πρωτοσέλιδα της εποχής).
