«Τι έπαθε ο Νίκος Αναστασιάδης κι έκανε στροφή στο κυπριακό; Τι μεσολάβησε τα τελευταία χρόνια κι είναι αγνώριστος ο δημόσιος λόγος του». Είναι ερωτήματα που ακούμε συχνά όσοι ασχολούμαστε ακόμα με την ανάλυση ή και το ρεπορτάζ, του πολιτικού προβλήματος. Διπλωμάτες, επιχειρηματίες, παράγοντες και πολίτες εκφράζουν την απορία. Καθαρή απάντηση δεν υπάρχει, καθώς ουδείς είναι σε θέση να ξέρει τι ακριβώς γίνεται στο μυαλό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και πώς από το περιστέρι που ήταν το 2004, τείνει τώρα να μεταμορφωθεί σε γεράκι. Πώς από υποστηρικτής της πολιτικής ισότητας και της αποτελεσματικής συμμετοχής των Τουρκοκυπρίων στη εξουσία του κοινού κράτους, έφθασε τώρα στο σημείο να τους λέει ότι θα έχουν λόγο μόνο για θέματα που αφορούν τη δική τους συνιστώσα πολιτεία. Θέσεις που δηλητηριάζουν την προσπάθεια επανέναρξης του διαλόγου και ωθούν όσους, εντός και εκτός, ενδιαφέρονται ακόμα για το Κυπριακό να σκέφτονται πως ο Πρόεδρος ετοιμάζει τον κόσμο για δύο κράτη.
 
Άνθρωποι που τον ξέρουν λένε ότι ο Νίκος Αναστασιάδης ένιωσε, στο Κραν Μοντανά, πως η Τουρκία δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα στη βάση της ομοσπονδίας. Ακόμα και με το sui generis μοντέλο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Στο ελβετικό θέρετρο ένιωσε επίσης την κατάρρευση της σχέσης του με τον Μουσταφά Ακιντζί. Εξέλιξη για την οποία ευθύνεται κυρίως ο ίδιος, με τις γνωστές παλινωδίες στις διαβουλεύσεις τού Μοντ Πελεράν στα τέλη του 2016, λίγο πριν την πρώτη διάσκεψη για την Κύπρο στη Γενεύη, τον Ιανουάριο του 2017. Επιπλέον, στο Κραν Μοντανά ήταν στην εξίσωση και ο διακαής πόθος της επανεκλογής. 
 
Τα πιο πάνω δεδομένα συνέβαλαν στο να απολέσει ο Πρόεδρος την ψυχραιμία του. Και αντί να σκεφθεί στρατηγικά, να δει τη μεγάλη εικόνα το πώς, δηλαδή, θα μπορούσε να είναι η Κύπρος σε πέντε, δέκα ή και δεκαπέντε χρόνια από σήμερα, επέλεξε το προσφιλές καταφύγιο των Κυπρίων πολιτικών, τους τακτικισμούς. Σκλήρυνε τη στάση του έναντι των Τουρκοκυπρίων για να επενεκλεγεί. Και με την έναρξη της δεύτερης θητείας άρχισε να αμφισβητεί ακόμα και συμφωνημένες συγκλίσεις με στόχο να κερδίσει χρόνο, να μεταθέσει την όποια σοβαρή διαπραγμάτευση για αργότερα. Πριν μπει σε ουσιαστικό πάρε-δώσε, ήθελε να ξέρει τα αποτελέσματα της γεώτρησης της ExxonMobil στο τεμάχιο 10 της κυπριακής ΑΟΖ. Υπολόγιζε ότι αν ο αμερικανικός κολοσσός χτύπαγε φλέβα, μεγάλο κοίτασμα φυσικού αερίου (υπήρχαν πολλές προσδοκίες), η Κύπρος θα γινόταν ενεργειακός κόμβος. Και θα έδινε στον κ. Αναστασιάδη ένα μεγάλο διαπραγματευτικό όπλο έναντι της Τουρκίας. Στην ουσία έριξε τα ζάρια, ελπίζοντας ότι θα φέρει εξάρες.
 
Πριν ολοκληρωθεί η πρώτη γεώτρηση στον στόχο Δελφύνη-1, ο Πρόεδρος, μην μπορώντας να συγκρατηθεί, μίλησε για προσδοκίες μεγάλου κοιτάσματος σε συνέντευξή του την Πρωτοχρονιά στο Σίγμα. Βιάστηκε. Η συγκεκριμένη γεώτρηση ολοκληρώθηκε την περασμένη Τετάρτη. Πληροφορίες λένε ότι η εταιρεία έκανε λάθος υπολογισμούς, το τρυπάνι δεν έφθασε στο στόχο και το όλο εγχείρημα στη Δελφύνη-1 θα πρέπει τώρα να επαναληφθεί. Άλλοι λένε ότι η γεώτρηση στη Δελφύνη ήταν αποτυχημένη. Οι προσδοκίες τώρα μετατίθενται στη δεύτερη γεώτρηση στο στόχο Γλαύκος-1, που από τους αρχικούς υπολογισμούς δεν δείχνει να έχει μεγάλο κοίτασμα. Αν, όντως, επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις, η Κύπρος δεν καθίσταται κόμβος, ούτε ο Νίκος Αναστασιάδης ενεργειακός παίκτης στην περιοχή.
 
Η ελπίδα, ως γνωστόν, πεθαίνει τελευταία. Τα πράγματα, όμως, με την ενέργεια δεν φαίνεται να πηγαίνουν όπως θα τα επιθυμούσε ο Πρόεδρος. Στην καλύτερη περίπτωση η προοπτική ανάκυψης μεγάλου κοιτάσματος μετατίθεται για αρκετούς μήνες, ίσως και κανα δυο χρόνια. Και η ζαριά, η κίνηση τακτικής του κ. Αναστασιάδη να σπρώξει ξανά το Κυπριακό στις καλένδες, να αποξενώσει τους Τουρκοκύπριους, μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για τον τόπο, για όλους τους πολίτες του. Και στις δυο πλευρές της πράσινης γραμμής.