Καθηλωμένοι μπροστά από την τηλεόραση αναμένουμε καρτερικά, κάθε απόγευμα την ενημέρωση από τους ειδικούς, προκειμένου να μάθουμε για την πορεία εξάπλωσης του ιού μέσα στην κοινότητα. Η κοινότητα, για την οποία μιλούν συνεχώς οι επιστήμονες τον τελευταίο μήνα, δεν είναι κάτι απρόσωπο, γενικό και αόριστο. Κοινότητα είμαστε όλοι εμείς, η οικογενειά μας, οι φίλοι μας, οι συνάδελφοί μας, ο γείτονάς μας και ο πλησίον μας, με την κοινωνική έννοια και -γιατί όχι- και με τη θρησκευτική. 
Καρφωμένοι, λοιπόν, μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης, του κομπιούτερ και των υπολοίπων σύγχρονων συσκευών της εξ αποστάσεως ζωής μας, είμαστε συνεπείς στο καθημερινό τηλεραντεβού για τα νέα κρούσματα, στο οποίο παίρνουμε μαζί μας όλα εκείνα που συνοδεύουν τον κάθε άνθρωπο στις δύσκολες στιγμές: Τον φόβο, την ελπίδα, την αγωνία, την προσδοκία, την απορία, την άρνηση, τον θυμό, τη θλίψη και κάθε τι που συνδέεται με την ασταμάτητη αναμέτρηση της ζωής με τον θάνατο. 
Προσπαθώντας να κατανοήσουμε τα γεγονότα που ανέτρεψαν την καθημερινότητά μας (ελπίζουμε όχι για πάντα), ακροβατούμε ανάμεσα σε φράσεις και έννοιες που εισχώρησαν εσχάτως στη ζωή μας εξαιτίας του μεγάλου κακού που μας βρήκε και παρακολουθούμε το άγνωστο μέχρι τώρα λεξιλόγιο των επιστημόνων, το οποίο κάθε μέρα μάς γίνεται όλο και πιο οικείο: Ιχνηλάτηση, επιτήρηση, επαφή, κρούσμα, ύποπτο κρούσμα, επιβεβαιωμένο κρούσμα, ορφανό κρούσμα, εισαγόμενο κρούσμα, κρούσμα υπό διερεύνηση, άτομο σε περιορισμό, σε αυτοπεριορισμό, σε υποχρεωτική απομόνωση και πολλά άλλα, που κάνουν την υφήλιο να μοιάζει με μια απέραντη φυλακή και τους ανθρώπους να είναι απροστάτευτοι μπροστά στον θανατηφόρο ιό.
Κάθε απόγευμα πλέον η τηλεόραση δεν προβάλλει τηλεπαιχνίδια και εύθυμες ταινίες όπως έκανε πάντα, αλλά διακόπτει τη ροή του προγράμματος για σύνδεση με το Υπουργείο Υγείας, από όπου οι επιστήμονες κάνουν τον απολογισμό της ημέρας και μεταδίδουν τα νέα της μάχης με τον αόρατο εχθρό. «Λυπάμαι που μιλάμε κάθε μέρα για θανάτους, δεν είναι εύκολο ούτε για μας, αλλά αυτή είναι η καινούργια πραγματικότητά μας», λέει ο γιατρός με τη βραχνή φωνή και σμιλεύει τις λέξεις για να γίνουν πιο οξείες:  «Όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση είναι άσπρο ή μαύρο. Πειθαρχούμε ή όχι. Ζούμε και επανερχόμαστε σύντομα στη ζωή που ξέραμε και μας άρεσε ή βιώνουμε το θάνατο δίπλα μας, όπως δεν το περιμέναμε ποτέ». 
Στην ίδια θέση βρίσκονται εκατοντάδες συνάδελφοί του σε όλο τον κόσμο που αναλαμβάνουν το πολύ επώδυνο έργο της ενημέρωσης της κοινής γνώμης για τα πεπραγμένα του ιού σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία. 
Σαστίζει ο ανθρώπινος νους όταν συνειδητοποιεί το απίστευτο: Ακόμη και τα πιο φημισμένα νοσοκομεία του κόσμου δείχνουν ανήμπορα να ανταποκριθούν στα αναρίθμητα περιστατικά και να περιθάλψουν τους ασθενείς. Τραγικές μέχρι ασύλληπτες οι μαρτυρίες ιατρών και νοσηλευτών, που περιγράφουν με δάκρυα στα μάτια τα δράματα που εκτυλίσσονται μπροστά τους. 
Η καινούργια πραγματικότητα στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε είναι πολύ δύσκολη γιατί είναι άγνωστη. Το γεγονός αυτό την κάνει ακόμη χειρότερη από όλες τις απόψεις, ίσως επειδή τροφοδοτεί τον φόβο ότι θα χάσουμε κάτι πολύτιμο. Η απώλεια της ζωής, της υγείας, της εργασίας, των άυλων αξιών αλλά και υλικών αγαθών, φοβίζουν τον άνθρωπο και τον κάνουν ανασφαλή, όσο ισχυρός κι αν νομίζει ότι είναι, όποιας κοινότητας κι αν είναι μέλος. Από τη Λευκωσία μέχρι την Αθήνα και από το Παρίσι μέχρι τη Νέα Υόρκη, καρτερούμε υπομονετικά τις ανακοινώσεις για να πληροφορηθούμε για τα νέα κρούσματα, για εκείνους που πήραν εξιτήριο και για όσους έφυγαν για πάντα.
 
Στο ημερήσιο δελτίο αυτού του ακήρυχτου παγκόσμιου πολέμου οι άνθρωποι γινόμαστε αριθμοί σε μια γραφική παράσταση, στην οποία καταγράφονται οι πληθυσμοί, τα κρούσματα, οι νοσούντες, οι αποθεραπευθέντες και εκείνοι οι οποίοι δυστυχώς δεν τα κατάφεραν να μείνουν μαζί μας. Η καμπύλη του ιού κάνει τις κοινότητες να φαίνονται σαν άθροισμα ατόμων και πολλές φορές, όπως προειδοποιούν οι ειδικοί, ο θάνατος του ενός είναι η ζωή του άλλου. Για ένα κρεβάτι αδειανό, για έναν αναπνευστήρα.