Ήχησαν και χθες οι σειρήνες όπως κάθε Ιούλη. Κι αυτός ο ανατριχιαστικός ήχος θα επαναληφθεί ξανά τη Δευτέρα. Κάθε 15 και κάθε 20 του ίδιου μήνα, να προσπαθεί να μας ξυπνήσει, να μας χαστουκίσει δυνατά στο πρόσωπο και να μας πει: Για δες τι έκανες; Ναι για δες… Για δες πώς βολεύτηκες να θρηνείς επί ερειπίων άνθρωπε, ξοδεύοντας συνθήματα για να κρύψεις την ανεπάρκεια σου απέναντι στην ιστορία και τη μοίρα που εσύ διαμόρφωσες…
Οι σειρήνες ηχούν. Φωνάζουν τσιριχτά πως, μήτε η θάλασσα, μήτε ο αέρας, μήτε η καύτρα του Ιούλη μας έφερε τη συμφορά, τον πόνο και την τραγωδία. Κι αυτός ο Ιούλιος, πόσα να του φορτώσουμε του δύσμοιρου. Μαύρο τον είπαμε, μήνα της συμφοράς και των κακών τον χαρακτηρίσαμε.
Το πραξικόπημα και η πορεία που χάραξε για το κλείσιμο του κύκλου της προδοσίας με την τουρκική εισβολή, δεν σηματοδοτεί μονάχα την προδοσία ενός λαού. Αυτό άλλωστε το έχει καταγράψει ήδη η ιστορία με μαύρα γράμματα. Καταχώνιασε στα κιτάπια τα όσα έγιναν. Τον θάνατο, τον πόνο, τα δάκρυα και τους ξεριζωμούς. Κατέγραψε η ιστορία όμως και κάτι άλλο. Την ατιμωρησία που επέδειξε αυτό το κράτος έναντι του μεγαλύτερου εγκλήματος που διαπράχθηκε εις βάρος του.
Κάτω από τον κλάδο ελαίας του Προέδρου Μακαρίου, κρύφτηκαν όλοι και όλα. Και έγινε η ατιμωρησία, κουλτούρα και τρόπος ζωής ενός λαού…
Αυτή είναι η δεύτερη πράξη της τραγωδίας αυτού του τόπου. Να ξέρει για αυτούς που πήραν τα όπλα και τα έστρεψαν ενάντια του. Που σκότωσαν, που χτύπησαν, που τρομοκράτησαν ανθρώπους. Τους γείτονες, τους συγχωριανούς, τους συναδέλφους τους. Ο φανατισμός είναι κακός σύμβουλος, όποια ιδεολογία και εάν υπηρετεί. Μα σε καμιά περίπτωση, τα πάθη δεν αποτελούν άλλοθι για ένα έγκλημα. Το πραξικόπημα σηματοδοτεί μια σειρά από εγκλήματα. Ήταν η κορύφωση μια πορείας προς ένα συγκεκριμένο τέλος που άρχισε να γράφεται την 20ή Ιουλίου του 1974 και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Ήταν όμως και τα όσα άλλα προηγήθηκαν αλλά και ακολούθησαν του πραξικοπήματος. Οι δολοφονίες, οι απαγωγές αλλά και τα εγκλήματα που διέπραξαν τα άτομα της ΕΟΚΑ Β. Πίσω από κάθε πράξη υπήρχαν οι άνθρωποι. Αυτοί που τη διέπραξαν. Πίσω λοιπόν από τον κλάδο ελαίας δεν κρύφτηκαν μόνο τα πάθη και τα μίση. Κρύφτηκαν και οι δολοφόνοι. Αυτοί που σκότωσαν τον Δώρο Λοΐζου και κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας. Την περασμένη βδομάδα κηδεύτηκε και ο Παπαλάζαρος. Ο δολοφόνος του γιου του, γνωστός, απολαμβάνει ελεύθερος τη σύνταξη του κράτους. Είναι όμως και οι ακατονόμαστες πράξεις που έγιναν από τις ίδιες ομάδες ατόμων στη Μαράθα, το Σανταλάρι, την Αλόα, αλλά και στην Τόχνη, εις βάρος Τουρκοκυπρίων αμάχων, βάζοντας νερό στον μύλο της τουρκικής προπαγάνδας για εξιλέωση της τουρκικής εισβολής και των τουρκικών εγκλημάτων.
Σήμερα, 46 χρόνια μετά, θρηνούμε και παλεύουμε να πείσουμε για τα αυτονόητα. Την αδικία, την τουρκική κατοχή, την προσφυγιά. Προσπαθούμε να πείσουμε για τη νέα τουρκική εισβολή στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και να καταγγείλουμε τα τουρκικά σχέδια για την Αμμόχωστο…
Κάθε χρόνο ο Ιούλιος έρχεται βαρύς… Πάντα με τις ίδιες ζεστές μέρες, κουβαλώντας μαζί του τις ίδιες σκέψεις και προβληματισμούς. Για όλα όσα έγιναν, για όσα δεν έγιναν και για όσα ακόμα (θα έπρεπε να) μας βασανίζουν. Ο μήνας της προδοσίας, ο μήνας της συμφοράς και της τραγωδίας, σε ένα κράτος στο οποίο η ατιμωρησία ευδοκιμεί παντού…
