Είμαστε κι γι’ αυτό καταδικασμένοι… Στην καρδιά του καλοκαιριού, στις μέρες αυτές του Ιουλίου, μοιραία δεν προλαβαίνουν να ξυπνούν οι θύμησες από τους εφιάλτες που πλάκωσαν σε φάση συνωστισμού και χαράχθηκαν ανεξίτηλα στα κατάστιχα της ιστορίας.
Άλλος ένας Ιούλης και φέτος, φορτωμένος μνήμες, που φαντάζουν ως άλλη μεγάλη πρόκληση, έστω μιας ανακωχής από τα μίζερα και ευτελή της καθημερινότητας, όσο μπορούν να είναι οι εκποιήσεις, οι ουρές για εξασφάλιση φθηνότερων καυσίμων από τα κατεχόμενα, το κύμα ακρίβειας που θεριεύει και τα άλλα συναφή.
Σ’ ένα τόπο που από ηρωικό και μαρτυρικό προεξάρχει τώρα η κατάντια της διαφθοράς, του βολέματος, της αρπαχτής, αλλά και της καπηλείας… Με τον Πενταδάκτυλο συνοφρυωμένο να κουβαλά ακόμα στις πλάτες του εκείνο το μιασμένο σύνθημα, ντροπή και όνειδος για ολόκληρο τον ανθρώπινο πολιτισμό. Να θυμίζει το μεγαλύτερο έγκλημα αλλά και την πιο αβάστακτη προδοσία που συντελέστηκαν στον τόπο.
Οι μνήμες του Ιούλη δεν στερεύουν… Πέραν του δίδυμου εγκλήματος του 1974, ξεπρόβαλε χθες η 9η Ιουλίου 1821 με τη δική της μαύρη σελίδα του απαγχονισμού του αρχιεπισκόπου Κυπριανού, των άλλων ιεραρχών και της θυσίας εκατοντάδων Ελλήνων της Κύπρου. Δεν μπορεί επίσης σήμερα, 10 Ιουλίου, να μην θυμόμαστε το αεροπορικό δυστύχημα του 2002, στο οποίο χάθηκε ο αείμνηστος Ευάγγελος Φλωράκης και οι συν αυτώ επιβαίνοντες του ελικοπτέρου αξιωματικοί. Σαν αύριο συμβαίνει άλλη μια μεγάλη τραγωδία, το 2011, εκείνη της φονικής έκρηξης στο Μαρί.
Οι λόγοι που εκφωνούνται αυτές τις μέρες σε τελετές, μνημόσυνα, το ίδιο και πιότερο πληθωρικοί, στομφώδεις, μεστοί συναισθηματικών εξάρσεων. Έμπλεοι διδαγμάτων ως εκεί που κι αυτοί περνούν σιγά-σιγά στα αναλώσιμα… Μια ανάπαυλα τελικά για να επιστρέφουμε δριμύτεροι στα πιο σοβαρά μας, εκείνα που μάς περιποιούν την τιμή ν’ απολαμβάνουμε διεθνώς τα σκήπτρα μιας πρωτοφανούς κατρακύλας…
Εκείνο που ευδιάκριτα κάθε χρόνο ξεσκεπάζεται τέτοιες μέρες, δεν είναι παρά η ανικανότητά μας να διακρίνουμε, να κατανοήσουμε και να εμπεδώσουμε… Όσο, βέβαια, μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε. Λόγοι, έμπλεοι ρητορικής δεινότητας και ικανότητας, αρθρώνονται ασυγκράτητα… Εις επίρρωση του μεγάλου χάσματος που υψώνεται αδιαπέραστα ανάμεσα στο τι λέμε, τι εννοούμε και τι πράττουμε.
Κι όμως, ο Ιούλης να επιμένει να ξεπροβάλλει τόσο «φορτικά» ως μήνας μνήμης και θύμησης και από την άλλη, επί της ουσίας, η καθημερινότητα παραδομένη σε βαθιά λήθη… Το «Δεν Ξεχνώ», αποκαθηλωμένο και ξεγυμνωμένο, το θυμούμαστε και ξεπροβάλλει έτσι απλά για χάριν Ιστορίας. Κόβεται και ράβεται κατά πώς βολεύει επετειακά… Άλλο ένα κατόρθωμα. Όσο για εκείνους που διαθέτουν την πολυτέλεια να εμφορούνται από άλλες ευαισθησίες, μπορούν τόσο υπομονετικά να καρτερούν…
