Διαβάζω τη δήλωση του υφυπουργού Τουρισμού και ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μου. Η Γάζα έχει μετατραπεί σε ένα ατελείωτο νεκροταφείο. 9.227 Παλαιστίνιοι έχασαν τη ζωή τους. Ανάμεσά τους 2.405 γυναίκες και 3.826 παιδιά. Άλλοι 1.400 Ισραηλινοί έχουν σκοτωθεί από την Χαμάς. Και όμως, ο κ. Κουμής επαναλαμβάνει τις τελευταίες μέρες τον πόνο του ότι «αν δεν τελειώσει ο πόλεμος μέχρι την έναρξη της επόμενης τουριστικής περιόδου, κινδυνεύουμε να χάσουμε τη δεύτερη μεγαλύτερη μας αγορά»!
Αλήθεια άνθρωπέ μου; Είναι δυνατόν μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία να μιλάς δημοσίως γι’ αυτό; Βεβαίως και οι εμπλεκόμενοι στον τουριστικό τομέα θα κάνουν την ίδια σκέψη διότι πρέπει να αναπροσαρμόσουν τα πλάνα τους. Εσύ, όμως, έλαχε να βρεθείς υφυπουργός. Έλαχε να εκπροσωπείς την Κυπριακή Δημοκρατία. Λίγο μυαλό χρειάζεται για να αντιληφθεί κάποιος πως ενώπιον μιας τραγωδίας, δεν εστιάζεις δημοσίως στη δική σου οικονομική ζημιά. Στοιχειώδης ανθρωπισμός επιβάλλει στοιχειώδη διακριτικότητα.
Θα ήταν χάσιμο πολύτιμου χώρου αν αφιερωνόταν η στήλη στον κ. Κουμή. Απλώς, ήταν η αφορμή για να αναλογιστούμε, οκτώ μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από την Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, αν και τι έχει αλλάξει. Διότι, δυστυχώς, το προαναφερθέν δείγμα γραφής, δεν αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα. Σε μεγάλο βαθμό, αυτή η μετριότητα είναι το γενικότερο χαρακτηριστικό.
Ανεξαρτήτως, τι οι φανατικοί οπαδοί του Προέδρου μπορεί να πιστεύουν, το ζητούμενο ήταν και παραμένει να υπάρξει μια εμφανής αλλαγή. Τέτοια, που να επιτρέπει την αισιοδοξία ότι αυτός ο τόπος θα ξεφύγει από τη θλίψη που προκάλεσε ο διασυρμός της πατρίδας από την προηγούμενη Κυβέρνηση. Θα επιχειρήσει να μειώσει το χάσμα το οποίο προκλήθηκε μεταξύ της πλούσιας τάξης και των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων, εξαιτίας των αλλεπάλληλων κτυπημάτων που δέχθηκε η μεσαία τάξη την προηγούμενη δεκαετία. Θα επιτρέψει στοιχειώδη αισιοδοξία για άσκηση μιας αποφασιστικής και δικαιότερης πολιτικής.
Φευ. Τα φαινόμενα «Κουμή» αρκετά και αποκαρδιωτικά. Πολλοί υπουργοί αποτελούν εξόφθαλμα μετριότητες. Η αντικατάσταση Χατζηγιάννη σαφώς και δεν έσωσε τη γενικότερη εικόνα. Αντικειμενικά έπρεπε να ακολουθήσουν κι άλλοι. Ο Πρόεδρος, όμως, ακολουθεί την πεπατημένη. Να κλείσουν όλοι 18 μήνες χάριν της υπουργικής σύνταξης. Δείγμα αρκετό για να δείξει ότι η πολιτικάντικη νοοτροπία προηγούμενων δεκαετιών συνεχίζεται.
Γενικώς, η αναβλητικότητα, η ατολμία και η παθητική παρακολούθηση λαθών και αδυναμιών είναι το μέχρι στιγμής χαρακτηριστικό Προέδρου και Κυβέρνησης. Στην οικονομία επί μήνες παρακολουθούσαν το λαό να δεινοπαθεί ως αποτέλεσμα της γιγάντωσης του τέρατος της ακρίβειας και αδρανούσαν. Δεήθηκαν μόλις προ μερικών εβδομάδων.
Σε κορυφαίες συγκρούσεις που προέκυψαν, όπως αυτή στο υπουργείο Υγείας (Κανάρη – Γιαννάκη) υπήρξε μνημειώδης ατολμία. Ο Πρόεδρος όχι μόνο δεν παραδειγματίστηκε μετά από την κριτική της οποίας έτυχε αλλά φρόντισε να ξεπεράσει το ρεκόρ του σε αναβλητικότητα και παθητικότητα, με τον τρόπο που χειρίστηκε τα επεισόδια σε Χλώρακα και Λεμεσό. Δεν τόλμησε να ακουμπήσει ούτε την εμφανώς άσχετη με τον τομέα υπουργό του, ούτε και με τον εξόφθαλμα αδύνατο Αρχηγό.
Σήμερα, που ο υπόκοσμος ανέλαβε πάλι ένοπλη δράση και οι δολοφονίες σκορπάνε φόβο στην κοινωνία, ο Πρόεδρος είναι έκθετος για τη διατήρηση του προαναφερθέντος διδύμου. Αποτελεί ουτοπία να πιστεύει ότι η συγκεκριμένη διαρχία δύναται να προσφέρει αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες.
Βεβαίως, υπάρχουν και καλοί υπουργοί και καλοί χειρισμοί. Όπως στην περίπτωση της Αθηνάς Μιχαηλίδου, που επέφερε ειρήνη στο χώρο της εκπαίδευσης, που τόσο βάναυσα είχε δοκιμαστεί τα προηγούμενα χρόνια. Ή του υπουργού Εσωτερικών, ο οποίος δείχνει να βαδίζει με μεθοδικότητα.
Πρέπει, ωστόσο, να κάνουμε μια αναγκαία διάκριση μεταξύ της διαχείρισης της εξουσίας και της παραγωγής πολιτικής η οποία επιφέρει διακριτές αλλαγές. Διαχείριση εξουσίας υπό την έννοια της αντιμετώπισης προβλημάτων σε διάφορους τομείς, λίγο-πολύ, όλες οι κυβερνήσεις μπορούν να κάνουν. Αλίμονο να μην μπορούσαν.
Παραγωγή πολιτικής που να επιφέρει πραγματική αλλαγή είναι το ζητούμενο. Γ’ αυτό, απαιτείται πολιτική τόλμη. Ετοιμότητα για συγκρούσεις. Δυνατότητα αλλαγής νοοτροπίας. Ένας τομέας, που η κάθε αλλαγή σε αυτόν επιφέρει αλλαγή νοοτροπίας, αφορά τα συνήθη οφίκια των διαφόρων αξιωματούχων.
Πολλαπλές συντάξεις, σύνταξη υπουργών και βουλευτών από τα 60, βαρβάτα αφορολόγητα φιλοδωρήματα είναι μερικά από αυτά, που συνεχίζουν να επωφελούνται οι αξιωματούχοι. Λες και ζούμε στην εποχή των βασιλιάδων και όχι στην εποχή, που εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες πασχίζουν να βγάλουν τον μήνα τους. Σε αυτό τον τομέα, που ο κ. Χριστοδουλίδης είχε την ευκαιρία να δώσει δείγμα γραφής για πραγματική αλλαγή, δυστυχώς, πρόθεση καμία. Αντιθέτως, ακόμη και όταν έγινε γνωστό πως ο ίδιος παίρνει σύνταξη από τα 45 του, δεν δεήθηκε να αποστερηθεί του δικαιώματος, τουλάχιστον, για όσο καιρό θα είναι Πρόεδρος.
Πρόκειται για μια πλαδαρή, άγευστη και άοσμη οκτάμηνη περίοδο. Μόνο μερικές φωτοβολίδες όπως αυτή του Κουμή, προσφέρουν ολίγον… χρώμα αλλά δεν διαλύουν την απογοήτευση. Βεβαίως, υπάρχουν ακόμη 4 χρόνια και 4 μήνες. Είναι μεγάλο χρονικό διάστημα. Πλην, όμως, η σοφή ρήση λέει πως «αρχή ήμισυ παντός». Μακάρι να διαψευστούμε!
