Οι γεννημένοι πριν 55 χρόνια και πάνω, που έζησαν σε τσαντήρια, παράγκες και αυτοσχέδια υποστατικά σε χαλίτικα, ενδεχομένως να θυμούνται ακόμα το συναίσθημα που δημιουργεί η αναμονή σε μια ουρά για να πάρεις τρόφιμα. Είναι ένα αίσθημα που το βιώνεις ως ντροπή, ως αναξιοπρέπεια, ως κατάντια. Να απλώνεις το χέρι για μια σακούλα τρόφιμα, για λίγες κονσέρβες, για ένα ψωμί, γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή για να τραφείς, για να ταΐσεις την οικογένεια σου. Κι ας διέθετες μέχρι πριν λίγες βδομάδες, πριν κάποιους μήνες, ένα σπίτι σαν όλα τα άλλα σπίτια, με ζεστό κρεβάτι, φαγητό και χαρούμενες στιγμές. Κι ας είχες ακόμα και ένα περιβόλι ικανό να σε θρέψει σε περιόδους φτώχειας.
Πόσο μάλλον, πόση ντροπή και οργή και συνάμα θλίψη μπορεί να νοιώσει κάποιος όταν ακούει τα παιδιά του για μέρες να λένε «πεινώ», όταν βλέπει το πρόσωπο τους να χλομιάζει και τα κόκκαλα τους να διαγράφονται στο σώμα τους, όταν βλέπει τους γονείς του, να μην παραπονιούνται, αλλά να μην μπορούν να σύρουν πλέον τα πόδια τους από την αδυναμία που προκαλεί η έλλειψη τροφής, όταν τους βλέπει να αρρωσταίνουν. Δεν απλώνει απλά το χέρι, σκοτώνεται για λίγο φαγητό.
Ο Ισραηλινός λαός το έχει ζήσει αυτό το συναίσθημα στην πιο ακραία μορφή. Τεκμήριο αποτελούν μαυρόασπρες φωτογραφίες μιας άλλης εποχής με ανθρώπους που δεν είναι παρά μόνο κινούμενοι σκελετοί, φωτογραφίες με νεκρούς στοιβαγμένους τον ένα πάνω στον άλλο να σχηματίζουν ένα λόφο από κόκκαλα γιατί δεν είχε μείνει τίποτα άλλο όταν πέθαιναν από την πείνα.
Όσοι τα ζήσανε όλα αυτά δεν μπορεί να μην κατανοούν την τραγωδία του ανθρώπου που, χωρίς να ξέρει κολύμπι, βουτά στη θάλασσα για να πάρει το πακέτο με φαγητό που έχει πέσει εκεί. Δεν είναι απερισκεψία. Είναι απελπισία. Όπως απελπισία είναι να κυνηγάς την σκιά του αεροπλάνου για να μπορέσεις να φτάσεις πρώτος στο σημείο που θα πέσει το πακέτο, με αποτέλεσμα να πέφτει πάνω σου και να σκοτώνεσαι. Όπως απελπισία είναι να γίνεσαι όχλος, σαν αγέλη ζωών που πέφτει πάνω στο ελάχιστο φαγητό που βρέθηκε.
Η πείνα μπορεί να αποκτηνώσει τον άνθρωπο. Δεν τον εξολοθρεύει μόνο. Κι οι Ισραηλινοί, στη γενοκτονία που πραγματοποιούν, έχουν εντάξει και την έλλειψη πρόσβασης σε φαγητό. Δεν κυνηγούν τους τρομοκράτες της Χαμάς. Οδηγούν ένα λαό στον θάνατο. Ένα θάνατο βασανιστικό, νίπτοντας τας χείρας, γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν με δική τους ευθύνη προσπαθώντας να εξασφαλίσουν φαγητό. Οι Παλαιστίνιοι δεν ποδοπατούνται έξω από μία υπεραγορά για να επωφεληθούν των προσφορών. Σκοτώνονται κυνηγώντας τα πακέτα φαγητού. Πόση ντροπή για την ανθρωπότητα.
