Το Κοσσυφοπέδιο για τους Σέρβους είναι ο πιο ιερός τόπος της σερβικής γης. Εκεί, τάφηκε ο ιδρυτής του Μεσαιωνικού κράτους της Σερβίας Στέφανος Νεμάνια.
Εκεί βρίσκεται η έδρα της ανεξάρτητης ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας, την οποία θεμελίωσε το 1220 ο Αρχιεπίσκοπος Σάββας, ο άγιος Σάββας των Σέρβων. Στο Κόσοβο βρίσκονται οι περισσότερες εκκλησίες και τα μοναστήρια των Μέσων Χρόνων, μνημεία τεράστιας αξίας, επηρεασμένα από την βυζαντινή τέχνη.
Η περιοχή συνδέεται επίσης με την ηρωικότερη ιστορική παράδοση του σερβικού λαού, τη μάχη του Κοσσυφοπεδίου (1389) ανάμεσα στα συνασπισμένα χριστιανικά στρατεύματα εναντίον των Οθωμανών.
Επί οθωμανικής αυτοκρατορίας μετακινήθηκαν οι Αλβανοί στο Κόσοβο και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ενισχύθηκαν και απέκτησαν προνόμια από τον Μουσολίνι. Όταν οι δυνάμεις του Άξονα κατέλαβαν τη Γιουγκοσλαβία (Απρίλιος του 1941), η φασιστική Ιταλία με διάταγμα ανήγγειλε τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας». Από τότε, δηλαδή από μια φασιστική παρέμβαση των δυνάμεων που αιματοκύλησαν την Ευρώπη, οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου ξεκίνησαν να ζητούν αυτονομία και παρότι η περιοχή αποτελούσε επαρχία της Σερβίας, ο γιουγκοσλάβος ηγέτης, στρατάρχης Τίτο, που ονειρευόταν μια βαλκανική συνομοσπονδία υπό την ηγεσία του, έδωσε το 1968 στο Κόσοβο μια μορφή αυτονομίας και το 1974 αναγνωρίστηκε στο γιουγκοσλαβικό Σύνταγμα ως αυτόνομη επαρχία της Σερβίας.
Όσο υπήρχε ο Τίτο, ελεγχόταν η κατάσταση στο Κόσοβο. Μετά τον θάνατό του (1980) ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. Οι Αλβανοί εθνικιστές καταπίεζαν τους Σέρβους του Κοσόβου -συχνά αναφέρονταν βιασμοί, βεβηλώσεις ιερών χώρων, βιαιοπραγίες και απειλές σε βάρος των Σέρβων- οι οποίοι αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν το Κοσσυφοπέδιο. Όσοι απέμειναν είναι πλέον πενιχρή μειοψηφία, η οποία αντιμετωπίζει μέχρι σήμερα επιθέσεις.
Όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, το 1991, ξεκίνησε στο Κόσοβο η δράση του Ου-Τσε-Κα (UCK), το αλβανικό αντάρτικο κίνημα, το οποίο ζητούσε ανεξαρτησία και συγκρουόταν με τον σερβικό στρατό. Το 1996 προέβη σε εκτεταμένες σφαγές Σέρβων και μετριοπαθών Αλβανών αντιφρονούντων. Έτσι φτάσαμε στη μεγάλη σύγκρουση, όταν ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, το 1998, έκανε μεγάλη επίθεση εναντίον του UCK και ακολούθησε η γνωστή… ευαισθησία της διεθνούς κοινότητας, που εκδηλώθηκε με τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς, το 1999, που εξόντωσαν τη Σερβία.
Το 2008 η Βουλή του Κοσόβου ανακήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του από τη Σερβία, αλλά το πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου παραμένει ουσιαστικά μια ανοικτή πληγή. Μόλις στις 23 Σεπτεμβρίου 2023, είχαμε τέσσερις Σέρβους νεκρούς σε συγκρούσεις με τους Αλαβανούς Κοσοβάρους. Ενώ τον περασμένο Μάιο, σε τέσσερις πόλεις όπου πλειοψηφούν Σέρβοι, ξέσπασαν βίαια επεισόδια όταν διορίστηκαν Αλβανόφωνοι δήμαρχοι. Τραυματίστηκαν πάνω από 25 στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης του ΝΑΤΟ (KFOR), που βρίσκονται ακόμα εκεί, από τότε που έδειξαν την ευαισθησία τους σε βάρος της Σερβίας.
Σε αυτές τις συνθήκες, η ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης ενέκρινε προχτές κατά πλειοψηφία να ενταχθεί το Κόσσοβο ως μέλος στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Οι εκπρόσωποι της κυπριακής Βουλής (Χριστιάνα Ερωτοκρίτου και Γιώργος Λουκαΐδης) έδωσαν μάχη για να αποτραπεί η απόφαση. Διότι, δημιουργεί αρνητικό προηγούμενο για την Κύπρο.
Ήδη, ο Τουρκοκύπριος «βουλευτής», Ογουζχάν Χασίπογλου, με δηλώσεις του πανηγύριζε χτες ότι η περίπτωση του Κοσσόβου είναι παράδειγμα για το ψευδοκράτος. Έκανε και τον παραλληλισμό όπως τον βολεύει: έγιναν προσπάθειες, είπε, για μια ομοσπονδιακή δομή με την συμμετοχή του Κοσσόβου, αλλά τελικά το Κοσσυφοπέδιο κατέληξε να είναι ανεξάρτητο κράτος με την δική του διοίκηση. Δηλαδή, όπως και στην Κύπρο! Γι΄ αυτό άλλωστε, η αντιπροσωπεία του ψευδοκράτους (είναι παρατηρητές) μαζί με τους 18 βουλευτές της Τουρκίας στήριξαν την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου.
Άφησα για το τέλος το πιο «ιστορικό» στοιχείο, γιατί ήθελα, όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει πρώτα τα γεγονότα και τις συνθήκες (χοντρά – χοντρά, φυσικά) και μετά αυτό, ως τραγικό επίλογο: Ότι η έκθεση και η εισήγηση για την ένταξη του Κοσόβου στο Συμβούλιο, που δημιουργεί προηγούμενο για το ψευδοκράτος της κατεχόμενης Κύπρου, ανήκει στην Ντόρα Μπακογιάννη, πρώην υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας και αδελφή του Έλληνα Πρωθυπουργού. Πάμε καλά;
