Από την ημέρα που άρχισαν οι πολεμικές επιχειρήσεις κατά των Παλαιστινίων, η όποια φωνή υποστήριξης τους χαρακτηρίζεται ως αντισημιτισμός. Καθηγητές πανεπιστημίων έχασαν τη δουλειά τους γιατί υπέγραψαν διακηρύξεις συμπαράστασης, πρυτάνεις αποπέμφθηκαν γιατί επέτρεψαν εκδηλώσεις καταδίκης των ισραηλινών επιθέσεων, πανεπιστήμια απειλήθηκαν με διακοπή χορηγιών. Αυτή την στιγμή το αντιπολεμικό κλίμα παίρνει ολοένα και πιο μεγάλες διαστάσεις, αρχής γενομένης από τα αμερικανικά πανεπιστήμια και μάλιστα τα πιο prestigious. Η προσπάθεια των εβραϊκών λόμπι να παρουσιάζουν την όποια αντίδραση ως επίθεση κατά των Εβραίων μοιάζει να μην πείθει. Οι διαμαρτυρίες δεν έχουν να κάνουν κατά του Ισραήλ ως κράτους ή κατά των Ισραηλινών ως γένους, αλλά έχουν να κάνουν με τον πόλεμο. Τον συγκεκριμένο πόλεμο- που όσο κι αν είχε πολύ καλή αφορμή για να ξεσπάσει- έχει πάρει διαστάσεις γενοκτονίας.
Σε ομιλία της με αφορμή το εβραϊκό Πάσχα η Ναόμι Κλάιν, Καναδή συγγραφέας, με εβραϊκές ρίζες, θέτει ως βάση του προβλήματος το σιωνισμό. «Πάρα πολλοί από τους ανθρώπους μάς λατρεύουν ένα ψεύτικο είδωλο. Αυτό το είδωλο ονομάζεται Σιωνισμός. Είναι ένα ψεύτικο είδωλο που παίρνει τις πιο βαθιές βιβλικές ιστορίες μας για δικαιοσύνη και χειραφέτηση από τη δουλεία — την ίδια την ιστορία του Πάσχα — και τις μετατρέπει σε βάρβαρα όπλα αποικιοκρατικής κλοπής γης, οδικούς χάρτες για εθνοκάθαρση και γενοκτονία. Είναι ένα ψεύτικο είδωλο που πήρε την υπερβατική ιδέα της γης της επαγγελίας — μια μεταφορά για την ανθρώπινη απελευθέρωση που ταξίδεψε μέσα από πολλαπλές θρησκείες σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη — και τόλμησε να τη μετατρέψει σε πράξη πώλησης για ένα μιλιταριστικό εθνοκράτος. Η εκδοχή του πολιτικού σιωνισμού για την απελευθέρωση είναι η ίδια βέβηλη. Από την αρχή, απαιτούσε τη μαζική εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα σπίτια και τα πατρογονικά τους εδάφη κατά τη Νάκμπα. Από την αρχή παρήγαγε ένα άσχημο είδος ελευθερίας που έβλεπε τα παιδιά των Παλαιστινίων όχι ως ανθρώπινα όντα αλλά ως δημογραφικές απειλές — όπως ο Φαραώ στο βιβλίο της Εξόδου φοβόταν τον αυξανόμενο πληθυσμό των Ισραηλιτών και έτσι διέταξε τον θάνατο των γιων τους».
Η Νάομι Κλάιν δεν είναι η μοναδική εβραϊκής καταγωγής που τολμά να επικρίνει την πολιτική του Ισραήλ. Πολλοί διανοούμενοι Εβραίοι έχουν πάρει δημόσια θέση. Και τώρα, προστίθενται τα φοιτητικά κινήματα. Η νέα γενιά έχει κάθε λόγο να υπερασπίζεται την ειρήνη, να υπερασπίζεται το μέλλον της. Ιστορικά, αρκετές φορές, νεανικά κινήματα που, όπως και τώρα, αρχικά έμοιαζαν περιθωριακά, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ρωγμές ή ακόμα και να ανατρέψουν καταστάσεις. Πιο γνωστά παραδείγματα ο Μάης του ’68 στη Γαλλία και οι αντιπολεμικές εκδηλώσεις στην Αμερική για το Βιετνάμ. Η επίκληση των παραδειγμάτων αυτών που ανήκουν σε άλλες εποχές ενδεχομένως να μοιάζει με ρομαντισμό. Ωστόσο υπάρχει ελπίδα.
