Σ’ ΕΝΑ ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ συναντήθηκαν στα μέσα της περασμένης εβδομάδας, δύο εκπρόσωποι του κυπριακού ιντελεκτουαλισμού: η αφρόκρεμα των media, Χρύσανθος Τσουρούλης και ο εγωπαθής επιχειρηματίας με τον ατιθάσευτο ναρκισσισμό που πιστεύει ότι αποτελεί μετεξέλιξη του Κομφούκιου – περίπου.
Μέσα από μια συνομιλία ελαφρολαϊκού περιεχομένου, η οποία διαρκεί δεν διαρκεί μόλις ένα λεπτό και στο γνωστό πάντα τέμπο με το οποίο μεταδίδει τη σοφία του στους πληβείους ο φωτεινός αυτογνώστης, οι δύο άντρες κατάφεραν να αποτυπώσουν με ευκρίνεια τη σημερινή ζοφερή εικόνα του τόπου, όπου βασιλεύει η αππωμάρα και η αλαζονική υπεροχή των ημιμαθών. Που ναι μεν κακαρίζουν όπως τις όρνιθες, θεωρούν ωστόσο ότι αυτό που έβγαλαν από τον επιδέξιο ποπό τους δεν είναι ένα αυγό, αλλά ολόκληρος αστεροειδής.
Δημοσιογράφος και Φιλόσοφος ειρωνεύονταν την διαμαρτυρία πολιτών έξω από το προεδρικό κατά της απόφασης του προέδρου Χριστοδουλίδη να συναντήσει τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου. «Εγώ περίμενα πως θα διαμαρτύρονταν για την επίσκεψη Ερντογάν», είπε γελώντας ο δημοσιογράφος, μια δήλωση που παρότι ειπώθηκε μπροστά από τον καθρέφτη ενός κομμωτηρίου, δεν θεωρείται περισσότερο ασόβαρη από κάποιες που γίνονται στο τηλεοπτικό πλατό, μπροστά στις κάμερες ενός Δελτίου Ειδήσεων.
Απεναντίας! Λαμβάνοντας υπόψη ότι το βράδυ της Δευτέρας -χθες δηλαδή- σε μια καφενειακού επιπέδου πολιτική – δημοσιογραφική παρέμβασή του στη διάρκεια του Δελτίου των 8:30 ζητούσε, πρώτον, από την Ελληνική Κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό της Ελλάδας… να απαντήσουν στη τσιόφτα που πέταξε ο Ερντογάν, πως «δεν υπήρχαν Έλληνες στο νησί, η Αγγλία τους κουβάλησε», απορούσε, δεύτερον, γιατί ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν αναποδογύρισε το τραπέζι κατά τη συνάντηση του με τον Τατάρ και ανέχτηκε να του μιλά τόση ώρα για λύση δύο κρατών, ενώ συνάμα αναρωτιόταν, τρίτον, εάν δεν τον ενοχλεί (τον Χριστοδουλίδη) που ο Τατάρ, φεύγοντας από τη συνάντηση τους, πήγε σε ένα «προεδρικό μέγαρο» μεγαλύτερο από το δικό μας, τότε τη δήλωση του κομμωτηρίου μπορείς να τη χαρακτηρίσεις κατά παρασάγγας σοβαρότερη!
ΤΗ ΣΚΥΤΑΛΗ ΤΗΣ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑΣ από τους δύο άντρες πήρε ο αναπληρωτής πρόεδρος της μεγάλης φιλελεύθερης και ευρωπαϊκής παράταξης (του Δημοκρατικού Συναγερμού ντε), Ευθύμιος Δίπλαρος, ο οποίος ανέλαβε τη συνέχιση του ψυχαγωγικού μας προγράμματος.
Ο λαοφιλής πολιτικός, ναι μεν δεν είναι το πιο κοφτερό μυαλό της Πινδάρου – παρόλο που το βιογραφικό του κοσμεί η ανακάλυψη ενός «προφορικού εγγράφου» και ενός «νεκρού πτώματος» – ωστόσο ο ζήλος με τον οποίο δίνει, χρόνια τώρα, ολομέτωπες μάχες με τον αιώνιο εχθρό, τον κομμουνισμό, είναι άξιος θαυμασμού. Και επειδή οι πιο πρόσφατες των μαχών θέλω να πιστεύω ότι δίνονται σε μια προσπάθεια αναχαίτισης των διαρροών προς το ΕΛΑΜ που τους έχει αρπάξει το μισό κόμμα και όχι εξαιτίας εμμονών και αγκυλώσεων που κουβαλά από τα χρόνια της ΜΑ.ΚΙ ΝΕΔΗΣΥ Λεμεσού , τις εκτιμώ (από πλευράς ζήλου, πάντα) κάπως περισσότερο.
Ο Αναπληρωτής Πρόεδρος του ΔΗΣΥ δημοσιοποίησε ένα καλομονταρισμένο βίντεο με το οποίο πήρε θέση στο μείζον θέμα της διαμαρτυρίας για τη συνάντηση με τον Νετανιάχου, διότι… «είναι ώρα για πολιτική με ουσία, όχι για θέατρο εντυπώσεων» – φράση που έφερε στη σκέψη μας την αλησμόνητη ηθοποιό Νανά Γεωργίου.
Παρότι η καλά δομημένη και με ευφράδεια διατυπωμένη τοποθέτηση του Ευθύμιου Δίπλαρου ήταν επί της ουσίας άλλα αντ’ άλλα, της Παρασκευής το γάλα και έβριθε ανακριβειών και διαστρεβλώσεων, εάν ο σκοπός ήταν να «δηλώσει παρουσία» στην άτυπη εσωκομματική κούρσα της «επόμενης μέρας», να χαϊδέψει ολίγον τ’ αυτιά του φιλοθεάμονος κοινού που τον ακολουθεί και ταυτόχρονα να υποβάλει εκ νέου τα διαπιστευτήρια του εκεί που τα υποβάλλει τα τελευταία χρόνια, τότε κρίνεται ως πετυχημένη η παρέμβασή του.
ΜΕ ΤΟΥΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΕΙΝΑ, τα κομμωτήρια και οι βαρυσήμαντες παρεμβάσεις μέσα και έξω από αυτά, δεν μας άφησαν χρόνο να ασχοληθούμε όσο θα της άξιζε, με μια ουσιαστική πολιτική εξέλιξη των ημερών: την «οικειοθελή» απόσυρση του Μαρίνου Σιζόπουλου. Του ανθρώπου που το 2016 θεωρείτο φαβορί για τη θέση του προέδρου της Βουλής, ωστόσο Προεδρικό και ΔΗΣΥ του ανέκοψαν τη φόρα τοποθετώντας στη θέση τον «I must protect my name» Δημήτρη Συλλούρη. Και αυτό επειδή, όπως μας είχε εξηγήσει τότε ο ομοσπονδιακός Πρόδρομος Προδρόμου: «Η απόφαση ήταν ξεκάθαρη. Έπρεπε στο δεύτερο τη τάξει πολιτειακό αξίωμα της χώρας να μην είναι κάποιος που είναι αντιδιζωνικός» – δήλωση που έκανε ακόμα και τους πιο ευθυτενείς φοίνικες του Δημοτικού Κήπου να διπλωθούν από τα γέλια και να καταγραφεί ως μια από τις γελοιωδέστερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.
Ο Μαρίνος Σιζόπουλος αποχωρεί «θριαμβευτικά» από την προεδρία της ΕΔΕΚ όπως «θριαμβευτικά» είχε ανέλθει τον Μάρτιο του 2015 με ποσοστό 60% και την επανεκλογή του τον Μάιο του 2017 με το «εθναρχικό» 84%! Βέβαια, στην πραγματικότητα το «θριαμβευτικό 84%» του 2017 δεν διέφερε και πολύ από το 60% που τον είχε αναδείξει στην προεδρία της ΕΔΕΚ δύο χρόνια προηγουμένως. Για να ακριβολογούμε, η διαφορά του 84% του 2017 από το 60% του 2015 ήταν μόλις 98 ψήφοι! Το 2015, με ανθυποψήφιο τον Γιώργο Βαρνάβα, ο Μαρίνος Σιζόπουλος είχε ψηφιστεί από 2.514 μέλη. Το 2017, από 2.612. Λαμβάνοντας δε υπόψη ότι το 2015 είχαν προσέλθει στη ψηφοφορία 1047 μέλη περισσότερα απ’ όσα συμμετείχαν στη ψηφοφορία του 2017, αποκάλυπτε ότι η «εθναρχική νίκη» δεν ήταν τελικά και τόσο θριαμβευτική όπως αφέθηκε να παρουσιαστεί.
Απεναντίας. Το συμπέρασμα που εξαγόταν ήταν ότι το Κίνημα Σοσιαλδημοκρατών ΕΔΕΚ επιδεχόταν μια σταδιακή συρρίκνωση με τους διαφωνούντες – όσους δεν εξουδετέρωσε προκειμένου να εδραιώσει τη θέση του – αντί να παραμείνουν και να ασκούν αντιπολίτευση, επέλεγαν είτε γενικώς να απέχουν, είτε με ελαφρά πηδηματάκια να την κάνουν γι’ αλλού.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι ο Μαρίνος Σιζόπουλος μπορεί να έσωσε την ΕΔΕΚ από οικονομική χρεοκοπία (παρόλο που ψιθυρίζονται πολλά σχετικά με το πώς), ωστόσο η προεδρία του επέτεινε ραγδαία την πολιτική χρεοκοπία της πάλαι ποτέ περήφανης ΕΔΕΚ. Και είναι αυτό ένα μεγάλο κεφάλαιο με το οποίο αξίζει να ασχοληθούμε ξεχωριστά.
