Έτσι θα έπρεπε να προχωρά ο Πρόεδρος της Κύπρου. Να βάζει τελεία στις συζητήσεις και να παίρνει αποφάσεις. Όπως είπε χτες ο Νίκος Χριστοδουλίδης για το νέο σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών: «Δεν μπορούμε να συζητούμε επ΄ άπειρον, πρέπει να έχουμε αποτελέσματα».
Αλλιώς τίποτα δεν προχωρά, τίποτα δεν αλλάζει και είναι όλοι ευχαριστημένοι εκτός από την κοινωνία και την προκοπή της χώρας. Τώρα, αν θα προχωρήσει το νέο σύστημα αξιολόγησης εκπαιδευτικών μια κουβέντα είναι. Διότι μετά την απόφαση του Υπουργικού ακολουθεί η Βουλή. Όπου ως γνωστόν τα πάντα εξαρτώνται από τις διαθέσεις των κομμάτων τα οποία μπήκαν ήδη στην προεκλογική περίοδο και καίγονται.
Από τη στιγμή που διαφωνούν με το νέο σύστημα οι οργανώσεις των εκπαιδευτικών (πάνω από δώδεκα χιλιάδες ψήφοι συν οι οικογένειες τους) δύσκολα θα πάνε κόντρα μαζί τους τα κόμματα. Κι εδώ θα φανεί ακόμα μια φορά αν υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον ή αν θα δικαιώσουν τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη, που χτες τους έριξε καθαρά και ξάστερα την κατηγορία: «η ανεπάρκεια και η ιδιοτέλεια του πολιτικού προσωπικού, η άλωση του κρατικού μηχανισμού από την κομματοκρατία, η εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων και η διασπάθιση του δημόσιου πλούτου…».
Όταν φτάσει στη Βουλή προς έγκριση το νέο σύστημα θα τα ξαναπούμε. Πάντως, ανεξάρτητα από αυτό, οφείλω να σημειώσω πως δεν μας έχει συνηθίσει ο Πρόεδρος στο «δεν μπορούμε να συζητούμε επ΄ άπειρον, πρέπει να έχουμε αποτελέσματα» και μας εξέπληξε χθες. Συνήθως συζητούν επ΄ άπειρον και δεν παίρνουν αποφάσεις.
Αυτή η νοοτροπία είναι διάχυτη σε όλο τον κρατικό μηχανισμό. Σε αυτήν οφείλονται και οι τραγικές ιστορίες του δρόμου Πάφου – Χρυσοχού, του λιμανιού και της μαρίνας Λάρνακας, του Τερματικού στο Βασιλικό. Όπου έβλεπαν τα έργα να μην προχωρούν, έβλεπαν να παραβιάζονται οι συμφωνίες και οι όροι αλλά συζητούσαν επ΄ άπειρον αντί να πάρουν αποφάσεις. Μέχρι που έφτασαν στο αμήν, διέλυσαν τις συμφωνίες με τεράστια καθυστέρηση και τώρα θα χρειαστούν χρόνια να φέρουν τον νου τους και να ξαναρχίσουν τα έργα.
Παράδειγμα ενδεικτικό: Η συμφωνία για το λιμάνι και τη μαρίνα Λάρνακας ακυρώθηκε πριν ένα χρόνο. Χτες, ο Πρόεδρος ανακοίνωσε ότι εξουσιοδοτήθηκε ο υπουργός Μεταφορών να υπογράψει συμφωνία με το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) της Ελλάδας -βασικά με την Αρχή Σχεδιασμού Λιμένων- για να κάνει μελέτη η οποία θα καθορίσει τον τρόπο ανάπτυξης του λιμανιού και της μαρίνας Λάρνακας.
Χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος για να ανατεθεί η μελέτη (ξανά από την αρχή) κι άλλα τρία που σπαταλήθηκαν προηγουμένως χωρίς να γίνει τίποτε, αναμένοντας το έργο από την Κίτιον. Γιατί; Διότι συζητούσαν επ΄ άπειρον αντί να παίρνουν αποφάσεις.
Στην ίδια νοοτροπία οφείλονται και όσα αποκάλυψε χθες η έκθεση της Ελεγκτικής Υπηρεσίας για το Τμήμα Δασών. Χρειαζόμαστε πτητικά μέσα για τις καλοκαιρινές πυρκαγιές. Συζητούσαν, συζητούσαν, συζητούσαν και τελικά αντί να πληρώσουμε €48,8 εκατομμύρια όπως ήταν οι αρχικές εκτιμήσεις για εκμίσθωση εναέριων πυροσβεστικών μέσων, πληρώσαμε €62,5 εκατομμύρια. Δηλαδή, €13, 7 εκατομμύρια περισσότερα. Κι αυτό είναι η άλλη νοοτροπία: Ότι δεν τους ενδιαφέρει διότι δεν είναι δικά τους χρήματα, είναι του φορολογούμενου πολίτη.
Μα, σχεδόν 14 εκατομμύρια περισσότερα, βρε αθεόφοβοι; Και μιλάμε για μία μόνο περίπτωση, φαντάσου τι γίνεται γενικότερα με τη διασπάθιση του δημόσιου πλούτου.
Στην ίδια νοοτροπία και η ιστορία των αφαλατώσεων. Εδώ δεν συζητούν καν, απλώς εφησυχάζουν επ΄ άπειρον. Λες και δεν το ξέρουν ότι έχουμε και περιόδους ανομβρίας και πρέπει να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι. Ε, τώρα τρέχουν και δεν προλαβαίνουν! Πάλι καλά που έτρεξε και ο Κόμπος στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και πήραμε κινητές μονάδες δωρεά να λύσουμε το πρόβλημα για φέτος. Τώρα αν θα αρχίσουν να λειτουργούν είναι κι αυτό ένα μυστήριο. Διότι άξιοι είναι να συζητούν επ΄ άπειρον αν θα τοποθετηθούν στην Πάφο ή στη Λεμεσό…
