Ο Τζορτζ Όργουελ, στο μυθιστόρημα του «1984», αναφέρθηκε στις αντιστροφές των εννοιών. Στην αρχή του βιβλίου παρουσιάζεται ο πρωταγωνιστής να παρατηρεί τα συνθήματα του κόμματος.
Αναφέρεται, συγκεκριμένα, στο σύνθημα, που είχε αναρτηθεί στην πρόσοψη του Υπουργείου Αλήθειας: Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη. Αυτά τα έγραφε ο Όργουελ, τοποθετώντας τούτα τυχαία, σε μια μακρινή ημερομηνία. Το βιβλίο γράφτηκε το 1948 και κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο και αναφερόταν στο 1984, περιγράφοντας μια (αληθινή) πραγματικότητα.
Τα συνθήματα αυτά, του Όργουελ, αντιστρέφοντας τις έννοιες, εκφράζουν διαχρονικά τις «αρχές» εξουσίας. Το «δίκαιο» του ισχυρού, εκείνου που έχει πλάτες και αντλεί δύναμη και από την ανοχή τρίτων.
- Γίνεται πόλεμος, σκοτώνονται άνθρωποι, ισοπεδώνονται πατρίδες και επικαλούνται την «ειρήνη», την «επιβίωση» και την «αυτοάμυνα». Διαφημίζουν την ειρήνη κάνοντας πόλεμο. Και επιχειρούν να εδραιώσουν μια αντίληψη ότι έχουν δίκαιο! Γι αυτό και κατέχουν εδάφη, σκοτώνουν και επιβάλλονται.
- Επικαλούνται την ελευθερία αλλά προτείνουν στους αδύνατους περιορισμένα δικαιώματα. Στην Κύπρο, που ειρήσθω εν παρόδω η λέξη ελευθερία, απελευθέρωση, αντιμετωπίζεται ως να εκφράζει ένα ακραίο εθνικισμό, ο κύκλος έχει τετραγωνισθεί. Ακόμη μια κυπριακή…πρωτιά. Την ελευθερία την εννοούν οι διάφοροι, ανάπηρη και ακρωτηριασμένη. Με στοιχεία ρατσιστικού διαχωρισμού. Τα δικαιώματα, που επίσης διαφημίζονται, δεν είναι για όλους, αλλά μόνο τους ισχυρούς.
- Η άγνοια είναι δύναμη γιατί ενίοτε έχει περιορισμούς. Ενίοτε και αυτοπεριορισμούς. Η άγνοια μπορεί να δεχθεί και τα αφηγήματα ότι «ο πόλεμος είναι ειρήνη» και η ελευθερία μπορεί να είναι και ακρωτηριασμένη!
Στη λογική των αντίστροφων εννοιών λειτουργεί έκπαλαι η κατοχική Τουρκία. Έχει αναποδογυρίσει την ιστορία, έφτιαξε ένα ολόκληρο αφήγημα και παρά το γεγονός ότι έκανε εισβολή και κατέχει εδάφη, παρουσιάζεται η «αδικημένη πλευρά». Παρουσιάζεται ως να είναι η υπό διωγμό πλευρά και ζητά άρση της «απομόνωσης» των Τουρκοκυπρίων, που η ίδια επιμένει να έχει.
Και την ίδια ώρα, φωνάζει, πιέζει για νομιμοποιηθούν τα κατοχικά δεδομένα. Βάζει τους εγκάθετους να φωνάζουν για τις περιουσίες. Ο Τατάρ εκβιάζει και ζητά ελεύθερα να σφετερίζεται τις ελληνοκυπριακές περιουσίες. Δεν συναντάται λέει με τον Πρόεδρο μέχρι να σταματήσουν οι διώξεις. «Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης», όπως αναφέρει και η γνωστή λαϊκή ρήση.
Φωνάζει ο Τατάρ, φωνάζει ο κλέφτης. Όπως φωνάζει ο Ερντογάν, ο Φιντάν και οι άλλοι. Γράφει ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, Σενέρ Λεβέντ για την Τουρκία και τους εγκάθετους της:«…είστε πολύ ξεδιάντροποι. Φάγατε τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων. Και τώρα θέλετε να σας τις χαλαλίσουν. Λέγατε ‘’τα πήραμε με αίμα, δεν τα δίνουμε’’. Τώρα δεν μπορείτε να το πείτε ούτε αυτό. Η Άγκυρα βρήκε τη λύση στο να αναποδογυρίσει το τραπέζι. Μοιάζετε με τον κλέφτη που γέμισε τη σακούλα και έφυγε. Τι θα γίνει τώρα; Δηλαδή, δεν θα υπάρξουν καθόλου διαπραγματεύσεις ενόσω η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν πάψει να συλλαμβάνει τους κλέφτες των περιουσιών;» Επιπροσθέτως, ο Σενέρ Λεβέντ κριτικάρει και την «αντιπολίτευση», τη λεγόμενη αριστερή, και την κατηγορεί γιατί δεν βρίσκεται λόγια να πει κατά της κατοχικής Τουρκίας και των σφετεριστών.
Και πως να μην ζητούν και τα ρέστα όταν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην ελληνική πλευρά; Γι αυτό και ο θρασύς εγκάθετος και ενώπιον της απεσταλμένης του Γ.Γ. του ΟΗΕ, θεωρεί νόμιμη την κλεψιά και άδικη τη δίωξή της. Είπε ο εγκάθετος Τατάρ: «Η προσπάθεια νομιμοποίησης αυτών των καταπιεστικών πολιτικών για χάρη των καθημερινών πολιτικών συμφερόντων σημαίνει συμβολή στη συνέχιση των συνεχιζόμενων αδικιών εναντίον του λαού μας…»
Νοιώθει «αδικημένος» και «καταπιεσμένος». Και προβάλλει ένα αφήγημα που νομίζει πως απευθύνεται σε αδαείς και ηλίθιους. Ευελπιστεί ότι θα βρει κάποιους να υιοθετήσουν τις αξιώσεις του. Τα λέει και τα ξαναλέει για να γίνει «πιστευτός»! Πέραν του γεγονότος ότι μπορεί να έχει και ο ίδιος λόγους να ανησυχεί.
