Κάποτε η Μακαρίου έσφυζε από ζωή. Ήταν η κεντρική λεωφόρος της πρωτεύουσας, με καταστήματα, καφετέριες, γραφεία, ζαχαροπλαστεία, εστιατόρια, βιβλιοπωλείο, κομμωτήριο, φαρμακεία, ανθοπωλεία, τράπεζες, ακόμα και υπεραγορές. Στα πέριξ υπήρχαν σινεμά: Μετροπόλ, Ντιάνα 3, Ντιάνα 4, Ζήνα Πάλας. Ένθεν και ένθεν ζούσαν άνθρωποι οι οποίοι διακινούνταν και μαζί με τους επισκέπτες έδιναν ρυθμό. Σε κοντινή απόσταση υπήρχε σχολείο, υπήρχε εκκλησία. Υπήρχε ακόμα ένα γήπεδο στο οποίο συγκεντρώνονταν χιλιάδες κόσμου για ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, μια συναυλία, μια κάποια εκδήλωση. Ήταν δηλαδή μια κανονική αστική περιοχή.
Τι έμεινε από όλα αυτά; Λίγα καταστήματα, λίγα γραφεία, κάποιες καφετέριες και λιγοστοί κάτοικοι στα πέριξ. Τα σινεμά γκρεμίστηκαν, το γήπεδο μετακόμισε, οι υπεραγορές έκλεισαν, τα βιβλιοπωλεία είναι γενικά είδος προς εξαφάνιση κι οι καφετέριες είναι πια παντού. Οι καιροί άλλαξαν θα πει κάποιος. Όπως άλλαξαν σε όλο τον κόσμο, αλλά κάθε πρωτεύουσα του κόσμου καταφέρνει –παρόλα αυτά- να διατηρεί ένα αστικό κέντρο όπου οι άνθρωποι έχουν λόγο να πηγαίνουν είτε ως κάτοικοι είτε ως επισκέπτες. Στη Μακαρίου πιο λόγο έχεις για να πας; Για να μετρήσεις πόσους ορόφους έχουν οι πύργοι που ορθώνονται ο ένας μετά τον άλλο;
Οι δημοτικές αρχές αποφάσισαν να διοχετεύσουν ξανά την αυτοκίνηση στη Μακαρίου πιστεύοντας πως αυτό θα βοηθήσει στο ζωντάνεμα της. Πως ακριβώς, είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό. Το να διασχίζει κάποιος με το αυτοκίνητο του το δρόμο αποτελεί κίνητρο για να σταματήσει να ψωνίσει και να πιεί καφέ; Και που να σταματήσει; Και τι αντίτιμο να πληρώσει για τη στάθμευση; Κι ο επιχειρηματίας, γιατί να θέλει να επενδύσει τώρα που θα περνούν αυτοκίνητα; Τι αλλάζει για αυτόν; Κι αυτός που ψάχνει στέγη, θα θεωρήσει πλεονέκτημα το καυσαέριο και τον θόρυβο και θα αποφασίσει να μετακομίσει στη Μακαρίου;
Μια πόλη δεν την κάνουν τα αυτοκίνητα. Την πόλη την κάνουν οι άνθρωποι με τις δραστηριότητες τους. Η Λευκωσία ήταν κάποτε πόλη, με κατοίκους και εργαζόμενους. Ακόμα και σε δεκαετίες που δεν υπήρχαν τοπικά σχέδια, οι πόλεις κτίζονταν βάσει των ανθρώπινων αναγκών. Οι οποίες ανάγκες δεν ήταν μόνο καφές -κι αυτός delivery πλέον, χωρίς ανάγκη παρουσίας πελάτη και γκαρσονιού. Μια πόλη δεν την κάνουν οι άδειοι πύργοι. Την κάνουν αυτοί που την ζουν, την περπατούν, παίρνουν και δίνουν και γίνονται μέρος της.
Ελλείψει ολοκληρωμένου οράματος για αυτήν την πόλη, οι εκλεγμένοι άρχοντες της καταφεύγουν στην επαναφορά των αυτοκινήτων. Για να αναστηθεί; Ίσως όμως και να μην τους ενδιαφέρει η πόλη, αλλά τα ψηλά κτήρια που ετοιμάζονται να κάνουν την εμφάνιση τους σε Μακαρίου, Αρνάλδας, Στασικράτους.
