Συγνώμη που το προσωποποιούμε, δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι προσωπικό το θέμα. Είναι ένα θέμα που αφορά όλους τους γονείς (πρώτιστα τους γονείς) που έχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες (ή ικανότητες -αν ακούγεται πιο καλά). «Τι κάνω με το παιδί μετά τα 21 όταν δεν θα είναι δεκτό σε κάποια δομή; Που μπορεί να απασχοληθεί, με τι και ποιος αναλαμβάνει την καθοδήγηση και φροντίδα;» Η μεγαλύτερη όμως έγνοια των γονιών είναι: «Τι θα γίνει το παιδί μου όταν εγώ δεν θα μπορώ να το φροντίσω και πολύ περισσότερο όταν πεθάνω;» Μια διαχρονική έγνοια που καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε ή δεν θέλησε να απαλύνει.

Χρειάστηκε να πάει ο πρόεδρος στο Παραλίμνι όπου ένας 21χρόνος, ο Νεκτάριος, μαθητής στην ειδική εκπαίδευση, τον πλησίασε και του είπε πως φέτος αποφοιτά αναγκαστικά αλλά αυτός «θέλει να συνεχίσει να είναι στο σχολείο και θέλει να βρει έναν χώρο που να είναι όπως το σχολείο». Και για το χατίρι του Νεκτάριου, ο πρόεδρος αποφάσισε και εξάγγειλε επέκταση της ειδικής εκπαίδευσης μέχρι τα 22. Και του χρόνου που ο Νεκτάριος θα είναι 22 και δεν θα έχει που να πάει, βλέπουμε. Ο Αντρέας δε, που είναι ήδη 22, κι ο Γιάννης 23, ατύχησαν. Μέχρι τα 22 παίρνει το κράτος να παρέχει κάποια δομή στα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Η προεδρική εξαγγελία έγινε πριν από τη συνεδρία του Υπουργικού Συμβουλίου. Ίσως είχε ήδη συζητηθεί τηλεφωνικά με την υπουργό Παιδείας και τους άλλους υπουργούς και δεν χρειαζόταν να τεθεί στο υπουργικό. Κι έγινε, όχι γενικά και αόριστα ως απόφαση για «επέκταση της ειδικής εκπαίδευσης για ένα χρόνο». Ποιος θα έδινε σημασία αν γινόταν έτσι; Έγινε με τρόπο γλαφυρό και παραστατικό. Έγινε επίκληση στο Νεκτάριο που κινητοποίησε τον πρόεδρο να δει το ζήτημα και να πάρει την απόφαση. Έγινε επίκληση στο συναίσθημα. Με τρόπο που να μην βλέπουμε, οι πολίτες, το τεράστιο κοινό που υπάρχει στις όποιες δομές υπηρεσιών, αλλά να βλέπουμε μόνο την εικόνα ενός προέδρου που ακούει τους πολίτες, λαμβάνει υπόψιν τις ανάγκες τους και τις λύνει στο πι και φι.

Αναμένουμε τώρα να ακούσουμε ολοκληρωμένο σχέδιο για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Όταν κλείσουν τα 22 που πάνε, τι κάνουν, πως απασχολούνται, πως κοινωνικοποιούνται, ποιο πρόγραμμα υπάρχει για αυτά; Όταν ο πρόεδρος λέει «ίδιες ευκαιρίες για όλα τα παιδιά» τι εννοεί στην πράξη; Μπορούν οι γονείς να είναι ήσυχοι πως το κράτος θα φροντίσει τα παιδιά τους;