Δεν νομίζω. Από το πρωί της Παρασκευής, το Ισραήλ βομβάρδισε τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, και σκότωσε ανώτατους αξιωματούχους του, όπως τον ηγέτη και δύο ακόμα αξιωματούχους των Επαναστατικών Φρουρών της Επανάστασης.
Μία δύναμη εκλεκτών, που ιδρύθηκε από τον Ρουχολάχ Χομεινί, 1902-1989, ιδρυτή της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, και ηγέτης της Ιρανικής Επανάστασης, που ανέτρεψε το καθεστώς του Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί, 1919-1980, Σάχη της Περσίας.
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, δήλωσε ότι η επίθεση, με την ονομασία Rising Lion, (Ανατέλλων Λιοντάρι, ή μήπως Εξεγερμένο Λιοντάρι;), θα διαρκέσει «πολλές ημέρες» και είχε ως στόχο την «καταστολή της ιρανικής απειλής για την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ».
Υπονόησε δε, ότι η επιχείρηση μπορεί να είναι μακρά και δύσκολη, λέγοντας ότι «οι Ισραηλινοί πολίτες ίσως χρειαστεί να παραμείνουν σε προστατευμένες περιοχές για μεγάλα χρονικά διαστήματα».
Όλα όσα τώρα συμβαίνουν στον κόσμο, πολύ κοντά μάλιστα στις δικές μας περιοχές, και συμβαίνουν σχεδόν κάθε μέρα, τα μαθαίνουμε από τις ειδήσεις. Που πλέον μας έρχονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, τόσο στα σόσιαλ μίντια, όσο και στα συμβατικά ΜΜΕ.
Υπάρχει, δηλαδή, συνεχής ροή των ειδήσεων πλέον. Και έτσι, γίνονται αναπόφευκτα μέρος της ζωής μας. Δεν ήταν όπως παλιά που οι μπαμπάδες μας, κυρίως, «εισέπρατταν» τις ειδήσεις και εν συνεχεία, τις μετέφεραν στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, αναλόγως του «βαθμού ενδιαφέροντος» που θα είχαν αυτοί.
Τώρα, οι ρυθμοί μετάδοσης των γεγονότων είναι κατακλυσμιαίοι. Άνθρωποι πέφτουν από παράθυρα. Δύο φίλοι κάνουν ορειβασία, ο ένας τρομάζει από μια μεγάλη αρκούδα, κατρακυλάει σε μια βουνοπλαγιά και σκοτώνεται.
Τη μια μέρα ο Πούτιν ανακοινώνει ότι περιοχές της Ουκρανίας ανήκουν δικαιωματικά στην Ρωσία, και από την επόμενη μέρα εισβάλει και σιγά-σιγά τις προσαρτά όλες. Με δημοψηφίσματα, που ο Θεός να τα κάνει τέτοια.
Συμπερασματικά, όπως μου εξήγησε και η συγγραφέας και ιστορικός Σώτη Τριανταφύλλου, με σπουδές στην Αθήνα, στο Παρίσι, στην Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, πολλά έχουν δει τα μάτια μας, και διάπλατα έχουν ανοίξει οι ορίζοντές μας.
Πάντα γίνονταν πράγματα, όπως αυτά που βιώνουμε τώρα με τον πυρηνικό φόβο στο Ιραν. Μερικά, ακόμα χειρότερα. Επομένως, δεν είναι καθόλου τραβηγμένο να πει κάποιος ότι η εποχή μας δεν είναι τόσο χειρότερη και πιο φρικτή απ’ όλες τις άλλες . Κι ότι, επομένως, μπορούμε να βρούμε τρόπους συνεννόησης.
Υπάρχει, όμως, το θέμα του «πολιτικού Ισλάμ». Αναμφισβήτητα. Και δεν πρόκειται να απομακρυνθεί με πόλεμο. Ό,τι και να λένε οι διεθνολόγοι και οι στρατιωτικοί αναλυτές (που, η αλήθεια είναι ότι έχουν ξεφυτρώσει παντού, αρκετοί έχουν γίνει κι βεντέτες στα Μέσα Ενημέρωσης), μιλάμε για πολλά εκατομμύρια ανθρώπους. Ίσως και δισεκατομμύρια.
Κι επιπλέουν, τονίζει η συγγραφέας που έχει ασχοληθεί πολύ με το ζήτημα, μουσουλμάνοι και ισλαμιστές είναι δύο διαφορετικές οντότητες, αλλά όχι και τόσο μεγάλες όπως νομίζουν μερικοί.
Άρα, χρειάζεται κάποιου είδους συνεννόηση. «Το να επιτιθέμεθα στο Ιράν, έστω κι μέσω πληρεξουσίου, δεν νομίζω ότι α ωφελήσει κανέναν. Ίσως εξοργίσει όμως περισσότερο τις μάζες. Πέραν των ηγεσιών». Και καταλήγει:
«Αν πιστεύουν οι δυτικοί ότι οι Ιρανοί πολίτες είναι εναντίον των Μουλάδων, αλλά υπέρ του δυτικού τρόπου ζωής, κάνουν λάθος. Σε κάποιον βαθμό είναι εναντίον των Μουλάδων, αλλά όχι τόσο, κυρίως ανάμεσα στους πιο μορφωμένους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ταυτίζονται με τις δικές μας αξίες και επιδιώξεις. Ούτε μπορούμε να εξαγάγουμε τους δικούς μας τρόπους ζωής σε ισλαμικές χώρες».
Γιατί, επομένως, να έχουμε την απαίτηση από αυτούς που έρχονται σε μας, για μια καλύτερη ζωή, κυνηγημένοι ίσως από τα καθεστώτα τους, σίγουρα από την φτώχεια και την πείνα, να μπούνε απολύτως στα δικά μας τα καλούπια;
