«ΝΤΡΟΠΗ… ΝΤΡΟΠΗ σας… ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΤΡΟΠΗ σας, που συνεχίζετε να  δολοφονείτε ξανά και ξανά έναν άδικο δολοφονημένο στρατιώτη που αντί να τον τιμήσετε συνεχίζετε να προσβάλλετε την Μνήμη του 20 ολόκληρα χρόνια!!!».

«Έτσι εύκολα συγκαλύπτουν μια δολοφονία ενός στρατιώτη που είχε όλη την ζωή μπροστά του, και εκμηδενίζουν ένα ψυχοφθόρο και δαπανηρό αγώνα 20 χρόνων;»

«Το πικρό ποτήρι  της αδικίας και της ανευθυνότητας ξεχείλισε για πολλοστή φορά!»

Είναι λόγια της Ανδριάνας Νικολάου, της μάνας, που με τον εικοσάχρονο αγώνα της έγινε η ψυχή και η συνείδηση της κυπριακής κοινωνίας. Διάβαζα τις αναρτήσεις της, μετά την απόφαση της Γενικής Εισαγγελίας να μην διώξει κανέναν για το έγκλημα. Λόγια γεμάτα πόνο, απογοήτευση, αλλά και δύναμη. Και σκεφτόμουν ποιοι μπόρεσαν σε αυτή την Πολιτεία, τη δική μας Πολιτεία, να φερθούν σε μια μάνα και στην οικογένειά της τόσο σκληρά, απάνθρωπα, βάναυσα. Όχι οι δολοφόνοι, δεν περιμένεις αισθήματα από δολοφόνους. Οι άλλοι όμως; Αυτοί που είχαν την ευθύνη και την έχουν ακόμα, να αποδώσουν δικαιοσύνη; Πώς το έκανε η καρδιά τους;

Στη χώρα που αγαπούσε, ο Θανάσης, γράφει σε άλλη ανάρτηση, παλιότερη, «και ήρθε με πόθο διακαή από την άλλη άκρη της γης, την Αυστραλία, να την υπηρετήσει και τον σκότωσαν ενώ την υπηρετούσε!!!». Αυτό και μόνο θα έπρεπε να ήταν αρκετό για να κινήσουν γη και ουρανό ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Να αισθανθούν την ευθύνη.

Ήρθε από την άλλη άκρη της γης γιατί αγαπούσε την Κύπρο και η Κύπρος τον σκότωσε. Εμπιστεύθηκε την Πολιτεία και η Πολιτεία τον εγκατέλειψε. Ντροπή… Ντροπή σας… Μα, η ντροπή είναι για όλους μας, δεν είναι μόνο για τους Εισαγγελείς, τους υπουργούς, τους αστυνομικούς, τους ιατροδικαστές. Είναι για όσους δεν στάθηκαν δίπλα στην μάνα όλα αυτά τα χρόνια. Όλοι μας, δηλαδή. Που για χρόνια πιστέψαμε αφελώς τους “αρμοδίους”, τους εμπιστευθήκαμε –όπως τους εμπιστεύθηκε ο Θανάσης για να τον προστατεύουν όσο υπηρετούσε τη θητεία του– όταν μιλούσαν για αυτοκτονία και μόνη της η Ανδριάνα φώναζε για δολοφονία.

Τώρα, όμως, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Για κανέναν. Ποινικές έρευνες απέδειξαν τη δολοφονία. Η εκταφή των οστών απέδειξε δολοφονία. Θανατική ανάκριση απέδειξε τη δολοφονία. Απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε για πλημμελή διερεύνηση. Οι τελευταίοι ποινικοί ανακριτές αποδίδουν ευθύνες σε εφτά πρόσωπα που δεν επιτέλεσαν το καθήκον τους κατά τη διερεύνηση.

Ούτε αυτοί διώκονται, όμως. Διότι, λέει, κατά την γνώμη των Εισαγγελέων δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι ενήργησαν με πρόθεση τη συγκάλυψη της δολοφονίας. Ακόμα κι αν ενήργησαν επειδή ήταν βλάκες, ποιος το αποφασίζει αυτό; Ποιος αποδίδει τη Δικαιοσύνη; Ο Γενικός Εισαγγελέας και ο Βοηθός Γενικού Εισαγγελέα; Διόρισαν οι ίδιοι ποινικούς ανακριτές, ίσως και μόνο για να ικανοποιήσουν σε ένα βαθμό το δημόσιο αίσθημα, αλλά όταν αυτοί απέδειξαν ότι υπάρχουν ενοχές για εφτά πρόσωπα, τους πέταξαν στα συρτάρια τους και αποφάσισαν οι Εισαγγελείς να κλείσουν την υπόθεση στο άψε σβήσε.

Μπράβο στον ποινικό ανακριτή Θανάση Αθανασίου, που δεν σιώπησε. Τους κάλεσε να ξανασκεφτούν την απόφασή τους και να στείλουν στο δικαστήριο για να κριθούν εκεί όσοι κατονομάζονται στο πόρισμα για ενέργειες που υποδεικνύον παραμέληση καθήκοντος. Να αποφασίσει, δηλαδή το δικαστήριο αν αυτές οι πράξεις τους είναι ποινικά κολάσιμες. Αυτό είναι το αυτονόητο. Αυτό όφειλαν να πράξουν. Δεν αποδίδουν δικαιοσύνη ο Εισαγγελέας και ο Βοηθός, αλλά τα δικαστήρια.

Ειδικά επειδή πρόκειται για μια υπόθεση που απασχολεί το κράτος και την κοινωνία επί είκοσι ολόκληρα χρόνια. Και επειδή πρόκειται για φόνο. Και όχι για μια αβλαβή παραμέληση καθήκοντος στην καθημερινότητα των κρατικών λειτουργών. Αλλιώς γιατί διόρισαν ξανά ποινικούς ανακριτές και με εισαγωγή από την Ελλάδα; Για να βάλουν κι αυτό το πόρισμα στο ράφι, μαζί με τα άλλα, και να αποφασίσει ο Σαββίδης και ο Αγγελίδης;

Η Ανδριάνα Νικολάου δικαιώθηκε για τον εικοσάχρονο αγώνα της. Αλλά το κυπριακό κράτος παραμένει εκτεθειμένο για συγκάλυψη μιας απίστευτης βαρβαρότητας. Πλέον, στην Κύπρο, η ατιμωρησία δεν τροφοδοτεί μόνο τη διαφθορά, αλλά και τους φόνους. Ντροπή… Ντροπή μας.