Μια κρατική υπηρεσία κάνει ένα λάθος εις βάρος πολιτών. Ένα λάθος που προκαλεί ταλαιπωρία και έχει οικονομικές επιπτώσεις για αυτούς που υπέστησαν το λάθος. Η κρατική υπηρεσία το παραδέχεται μάλιστα. Κι από τη στιγμή που το παραδέχεται, το λογικό είναι να το λύσει πάραυτα. Να βρει τον τρόπο, να αναλάβει τις διαδικασίες ώστε να επιλυθεί. Εντούτοις το κράτος νίπτει τα χείρας του και οι υπηρεσίες παίζουν την κολοκυθιά μεταφέροντας τις ευθύνες η μία στην άλλη. Και περνούν τα χρόνια κι οι πολίτες ταλαιπωρούνται στερούμενοι την περιουσία τους. Για τρεις δεκαετίες. Ούτε ο γόρδιος δεσμός να ήταν δεν θα ήταν τόσο δύσκολη η επίλυση του.
Μιλάμε για την περίπτωση οικογένειας από το χωριό Τρεις Ελιές, σε τεμάχιο της οποίας το Τμήμα Αναπτύξεως Υδάτων κατασκεύασε, το 1996, δεξαμενή. Χωρίς να ειδοποιηθούν οι ιδιοκτήτες, χωρίς να απαλλοτριωθεί το τεμάχιο. Εκ των υστέρων η Υπηρεσία παραδέχτηκε πως η δεξαμενή έπρεπε να γίνει σε άλλο χώρο. Εντούτοις, παρόλο που κατά λάθος έγινε εκεί η δεξαμενή, θεωρεί ορθό τεχνοοικονομικά να παραμείνει εκεί και καλεί το Κοινοτικό Συμβούλιο και την Επαρχιακή Διοίκηση να βρουν τη λύση. Μία λύση είναι η εκ των υστέρων απαλλοτρίωση και αποζημίωση, αλλά το Συμβούλιο με τους 10 κατοίκους δεν έχει την οικονομική δυνατότητα. Οι ιδιοκτήτες ζητούν να κτίσουν σπίτι στο ελεύθερο μέρος του τεμαχίου, αλλά δεν τους χορηγείται άδεια λόγω του προβλήματος που υπάρχει. Τρελαίνεσαι;
Οι άνθρωποι κατέφυγαν στην Επίτροπο Διοίκησης, ένα Όργανο που λειτουργεί ακόμα σε αυτό τον τόπο. Η οποία βλέπει το προφανές: «Οι παραπονούμενοι «τιμωρούνται» για μια παρανομία που δεν έκαναν οι ίδιοι, ενώ ταυτόχρονα στερούνται την ιδιοκτησία τους χωρίς αποζημίωση με παράνομη επέμβαση». Μετά από σχετική έρευνα η Επίτροπος κατέληξε πως η Διοίκηση (Κοινοτικό Συμβούλιο και της Επαρχιακή Διοίκησης) παραβιάζει κάθε κανόνα δικαίου και τους καλεί να προβούν άμεσα σε διόρθωση. Φυσικά, γιατί να την ακούσουν; Μπας και δεν γνώριζαν τόσα χρόνια πως κατακρατούν τη γη των ανθρώπων; Χρειαζόταν κάποιος να τους το υποδείξει για να συνετιστούν;
Μια άλλη περίπτωση κρατικού θράσους απέναντι στους πολίτες είναι η δέσμευση ιδιωτικής γης στη Λακατάμια για ανέγερση σχολείου. Η γη δεσμεύτηκε το 1996, μέχρι σήμερα δεν απαλλοτριώθηκε ώστε να αποζημιωθούν οι ιδιοκτήτες και ούτε σχολείο κτίστηκε. Και το κερασάκι: Μέρος της γης που αρχικά δεσμεύτηκε και ανήκε σε πολιτικά πρόσωπα (πρώην βουλευτής και πρώην δήμαρχος) αποδεσμεύτηκε. Μόνο των κοινών πολιτών παραμένει δεσμευμένο.
Όταν ένα κράτος όχι μόνο δεν σέβεται τους πελάτες του, αλλά τους ταλαιπωρεί, πως μπορούν οι πολίτες να παραμένουν νομοταγείς και να σέβονται τους θεσμούς;
