Δυο χώρες, δυο λαοί υπό κατοχή. Θύματα εθνοκάθαρσης. Κύπρος και Παλαιστίνη. Τα όσα διαδραματίζονται στη Γάζα, αλλά και στη Δυτική Όχθη, δείχνουν το πραγματικό προσωπείο της κατοχικής δύναμης. Στη Λωρίδα της Γάζας, συντελείται γενοκτονία.
Στην Κύπρο, το 1974, η Τουρκία εισέβαλε και κατέλαβε εδάφη, τα οποία κρατάει διά της ισχύος σχεδόν πενήντα ένα χρόνια. Νεκροί, αγνοούμενοι, νεκροί. Μέχρι και σήμερα η πληγή είναι ανοικτή. Η κατοχική δύναμη μεθοδικά, συστηματικά εδραιώνει τα κατοχικά δεδομένα. Με την κατασκευή ενός παράνομου μορφώματος, το οποίο λειτουργεί ως δήθεν κράτος, άλλαξε τον πληθυσμό με την κάθοδο εποίκων, διώχνοντας τους Τουρκοκύπριους ( «Τούρκος φεύγει, Τούρκος έρχεται», είχε πει ο πάλαι ποτέ ηγέτης του κατοχικού καθεστώτος, Ραούφ Ντενκτάς).
Και στη Γάζα, ισοπεδώνονται τα πάντα. Η ανθρώπινη ζωή, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα σπίτια. Κάτω από τα ερείπια ψάχνουν για τρομοκράτες. Βρίσκουν, όμως, άψυχα σώματα παιδιών, που δεν πρόλαβαν να δουν κατάματα τον ήλιο. Η ζωή τους ήταν σύντομη.
Δυο γειτονικοί λαοί με παράλληλες διαδρομές. Με τα ίδια προβλήματα, υπό κατοχή μπορούν να αντιληφθεί ο ένας τον άλλο. Γι αυτό και οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Είναι ασφαλώς φυσιολογικό και αναμενόμενο η προσοχή να στρέφεται προς το ανοικτό μέτωπο, τις φονικές επιθέσεις, που δέχονται, οι Παλαιστίνιοι. Χρειάζονται τη στήριξη και την αλληλεγγύη όλων όσων αισθάνονται πως πρέπει να υποστηρίζουν την ελευθερία και το δίκαιο.
Την αλληλεγγύη και τη στήριξη χρειάζεται και η Κύπρος. Η συνεχιζόμενη κατοχή δεν είναι κανονικότητα. Ούτε μπορεί να γίνει αποδεκτό το κατοχικό στάτους κβο.
Όπως φωνάζουμε για λευτεριά στην Παλαιστίνη, στη Γάζα, θα πρέπει το ίδιο να πράττουμε και για την Κερύνεια, τη Μόρφου, την Καρπασία, την Αμμόχωστο, την Κυθρέα. Πρώτα εμείς, οι Έλληνες της Κύπρου και μετά οι άλλοι.
Στη δεκαετία του ΄’60, 70, του ΄80 αυτοί κοινοί βηματισμοί ήταν δεδομένοι. Και η στήριξη προς το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα γινόταν εμπράκτως. Και στο Τελ Αλ Ζάαταρ κι αλλού. Υπήρχε συνένωση δυνάμεων στα διεθνή φόρα και στους φοιτητικούς πολιτικούς αγώνες. Με τους Παλαιστίνιους οι Κύπριοι έχουν μακρά κοινή πορεία. Αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, αυτό της συνεχιζόμενης κατοχής. Οι Κύπριοι αντιμετωπίζουν την Τουρκία και οι Παλαιστίνιοι τους Ισραηλινούς. Αυτό είναι το σημείο, το οποίο ενώνει τους δυο λαούς, το κοινό σημείο αναφοράς τους: Η κατοχή εδαφών τους και οι προσπάθειες άρσης των κατοχικών δεδομένων. Από την Κερύνεια μέχρι τη Γάζα. Γι αυτό και κοινό πρέπει να είναι το σύνθημα: Από την Κερύνεια μέχρι τη Γάζα, το Κουρδιστάν. Όπως κρατάνε με τη ζωή τους το χώμα της Γάζας, πρέπει και εμείς εδώ να διεκδικούμε επιστροφή διά της απελευθέρωσης, στην Κερύνεια.
Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως γεωπολιτικές εξελίξεις και ευρύτερα συμφέροντα διαμορφώνουν μια άλλη εικόνα. Τα κράτη λειτουργούν σε ένα ευρύτερο διεθνές, γεωπολιτικό περιβάλλον, το οποίο δεν μπορούν να αγνοήσουν. Το Ισραήλ είναι γειτονική χώρα, έχουμε διαχρονικά καλές σχέσεις. Αλλά δεν μπορεί οι σχέσεις αυτές να εμποδίζουν την όποια αντίδραση στη συνεχιζόμενη γενοκτονία. Το τι γίνεται στη Γάζα προκαλεί την αντίδραση του Γ.Γ. του ΟΗΕ, αλλά και του συνόλου της Ε.Ε., που έστειλε προχθές σαφές μήνυμα προς το Ισραήλ. Και σε αυτό το μήνυμα συμμετείχε και η Κύπρος.
Υ.Γ.: Ο πρέσβης του Ισραήλ στην Κύπρο, Ορέν Ανόλικ, σε γραπτή δήλωσή του έκανε λόγο για «την εμφάνιση ασυνήθιστης αντισημιτικής ρητορικής στο δημόσιο λόγο στην Κύπρο τις τελευταίες ημέρες». Η επιστράτευση αυτής της επιχειρηματολογίας ότι υπάρχει αντισημιτισμός, είναι άλλοθι για τα όσα διαπράττει το κράτος του σε βάρος των Παλαιστινίων. Κατασκευάζονται παντού αντισημίτες και εχθροί. Με συνωμοσιολογίες δεν κρύβονται τα εγκλήματα κάτω από το χαλί. Ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθεί τι γίνεται. Αυτό δεν είναι αυτό-άμυνα και η επιβίωση του Ισραήλ δεν μπορεί να επιτευχθεί με την εξαφάνιση άλλων λαών.
Μόνο από τον Νετανιάχου περιμένει κανείς όταν βλέπει το εαυτό του στον καθρέπτη να μην αισθάνεται ενοχές για τα όσα διαπράττονται στη Λωρίδα της Γάζας.
