Ανάμεσα στην αγριάδα που κυριαρχεί στην ειδησεογραφία, ξεχώρισε την Πέμπτη στα ελλαδικά ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η είδηση πως πέθανε ο Ανέστης, ένας από τους διάσημους δίδυμους της Θεσσαλονίκης. Και το διαδίκτυο πλημμύρισε από τρυφεράδα: λόγια, φωτογραφίες, μνήμες, περιγραφές για δύο ανθρώπους που ήταν μέρος της πόλης. Που περπατούσαν στους δρόμους της, που συμμετείχαν στα δρώμενα της, μιλούσαν με τους συμπολίτες τους, διαμαρτύρονταν, διεκδικούσαν, χαμογελούσαν. Είναι μεγάλο πράγμα στην εποχή μας, να ζεις σε μια πόλη και να καταφέρνεις να μην είσαι απλά άλλη μια μονάδα που τρέχει και διεκπεραιώνει, αλλά ένας πολίτης που συμμετέχει και τον ξέρουν οι υπόλοιποι με το όνομα του. Ποιοι το καταφέρνουν αυτό; Άνθρωποι που συνήθως τους χαρακτηρίζουμε γραφικούς.
Οι Ανέστης και Μιχάλης Κόντης κατάγονταν από τη Δράμα αλλά από τη δεκαετία του ‘70 ζούσαν στη Θεσσαλονίκη με τους γονείς τους. Ο πατέρας τους είχε πεθάνει λίγο πριν τις πρώτες Ευρωεκλογές στην Ελλάδα. «Ίσως για αυτό να μη χώνεψα ποτέ την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση», λέει ο Ανέστης σε συνέντευξη τους το 2014. Παρόλο που δεν τέλειωσαν ούτε καν το δημοτικό σχολείο (μετά δυσκολίας φοίτησαν μέχρι την Δ’ τάξη) παρακολουθούσαν τα πάντα και ήταν απόλυτα ενημερωμένοι για ότι συνέβαινε στον κόσμο. «Πως τα βλέπεις τα πράγματα με την Κύπρο και τα πετρέλαια; Θα χτυπήσουν οι Τούρκοι;» ρωτούσαν δημοσιογράφο που τους πήρε συνέντευξη το 2019.
Είχανε άποψη για όλα γύρω τους: «Είναι δυνατόν μία πόλη όπως η Θεσσαλονίκη να έχει τέτοια ανεργία; Βλέπω νεαρά παιδιά να ψάχνουν δουλειά, να μη βρίσκουν και στεναχωριέμαι. Η πόλη χρειάζεται ανάπτυξη, χρειαζόμαστε πράσινο, να βγαίνεις και να ανοίγει η ψυχή σου». Δήλωναν ΠΑΟΚ και κατά της Χρυσής Αυγής. «Ο φασισμός δεν έχει καμία θέση στη χώρα μας. Αυτοί δεν είναι βουλευτές είναι εγκληματίες, όπως ο Χίτλερ. Είναι να απορεί κανείς πως τους ψηφίζει ο κόσμος. Και παίρνουν και τόσο μεγάλο νούμερο στις εκλογές».
Ολόιδιοι, κυκλοφορούσαν ντυμένοι με τα ίδια ρούχα σαν τους Άγγλους καλλιτέχνες Gilbert & George, «ασκώντας άθελά τους μια ασύλληπτη περφόρμανς ουμανισμού και αγάπης», όπως γράφτηκε όταν έγινε γνωστός ο θάνατος του Ανέστη. Πίστευαν στο καλό. Όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος από αστυνομικά πυρά, παρόλο που συμμετείχαν στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, η εκδοχή τους ήταν πως μάλλον δεν θα τον είχε δει ο αστυνομικός. Για τους μετανάστες πίστευαν πως άνθρωποι είναι κι αυτοί, γιατί τους κλείνουν τα σύνορα;
Μέχρι και σελίδα στο facebook υπήρχε στο όνομα τους («Φίλοι των δίδυμων») ενώ το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος τους είχε ελευθέρα είσοδο. «Ήταν κομμάτι της ιστορίας αυτής της πόλης» εξηγεί ο διαχειριστής της σελίδας. Κι όπως τα τοπόσημα των πόλεων χάνονται, χάνονται κι οι άνθρωποι.
