Κάτω από τον φωτισμένο μιναρέ του τεμένους Ομεριέ, κουβεντιάζαμε το βράδυ της Πέμπτης με ένα φίλο από τα παλιά που ήρθε στη Λευκωσία από τη Λεμεσό να συμπαρασταθεί στην αντιφασιστική εκδήλωση της Μικρής Άρκτου που είχε δεχτεί βομβιστική επίθεση πριν από ένα μήνα. Είχα να τον δω 40 χρόνια ωστόσο ο εγγονός του έρχεται συχνά στην μπουάτ και μάθαινα τα νέα του Τάκη. Την Πέμπτη αποφάσισε να μου κάμει την έκπληξη και εμφανίστηκε μπροστά μου. Τα 40 χρόνια δεν καλύπτονται εύκολα με τις λέξεις, όμως η μαγεία της ιστορίας του χώρου όπου κάποτε ήταν το μεσαιωνικό Μοναστήρι της Παναγίας των Αυγουστίνων, που κτίστηκε τον 14ο αιώνα επί των Λουζινιανών και το άγγιγμα της φαντασίας, με τους κήπους να περιβάλλουν το μοναστήρι έβαλαν εικόνες στο δικό μας συναπάντημα έστω κι αν πέρασαν 600 χρόνια. Το 1570 οι Αυγουστίνοι με τα λευκά τους ράσα βίωσαν το μακελλειό της κατάληψης της Λευκωσίας από τους Οθωμανούς, οι οποίοι επισκεύασαν το ναό που είχαν μισοκαταστρέψει, του πρόσθεσαν και το μιναρέ στη βόρια πλευρά και από τότε λειτουργεί ως Τέμενος Ομεριέ προς τιμήν του προφήτη Ομάρ ο οποίος σύμφωνα με την παράδοση πέρασε από την Κύπρο και διανυκτέρευσε στην εγκαταλειμμένη εκκλησία.
Η κουβέντα μας με τον φίλο μου τον Τάκη είχε ως άξονα τη σαθρότητα των εξουσιών της εποχή μας, με κορυφαία την καταδίκη από το ΕΔΑΔ του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα Σάββα Αγγελίδη και τη διάσκεψη Τύπου, που ο ίδιος έδωσε και που επέτεινε το βάρος του υποζυγίου απογοήτευσης και απαισιοδοξίας, που η κοινωνία στη μεγάλη της πλειοψηφία νοιώθει να την συνθλίβει. Το εξαιρετικά θλιβερό είναι που δεν μετράει πλέον ό,τι λέμε εμείς, διότι είμαστε μια μικρή κουκκίδα στο χάρτη. Ωστόσο όταν πολλάκις το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε καταδικάζει ως Κύπρο διότι οι Εισαγγελείς σου εμφανίζονται σε κραυγαλέες υποθέσεις κατά των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών της χώρας αυτής, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας όπως, είπε και στον Άμλέτ του ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, τον 16ο αιώνα. Κάτι που πάει να πει ότι οι διαφθορά των αρχόντων δεν είναι σημερινό φρούτο αλλά ευδοκιμεί από αρχαιοτάτων χρόνων καθώς τη συναντάμε και στους αρχαίους τραγικούς. Θυμάμαι ότι κάτω από τον ίδιο μιναρέ, στην Μικρή Άρκτο συζητήσαμε το ίδιο ζήτημα με τον φίλο μου Σενέρ Λεβέντ το 2023, όταν προέκυψαν οι αποκαλύψεις των «Cyprus Confidential», που ανάγκασαν τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη να διακηρύξει ότι όλες οι πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας «θα διερευνηθούν και μάλιστα με χρονικό ορόσημο», καθώς είχαμε μια παραδοχή ότι το κράτος της διαφθοράς είναι υπεράνω του κράτους του νόμου. Και διερωτηθήκαμε τότε στη στήλη μας στις 17.12.2023, αν «Υπάρχει ελπίς χωρίς δικαιοσύνη ή θα βουλιάξουμε στο τέλμα της απελπισίας;», καθώς όταν 270 δημοσιογράφοι της Διεθνούς Κοινοπραξίας Ερευνητών (ICIJ) με τα έγγραφα «Cyprus Confidential», αποκάλυψαν και διεθνώς , ότι η Κύπρος είναι νήσος των μαφιόζων λευκού κολάρου και πως ότι κυπριακές επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών βοήθησαν Ρώσους ολιγάρχες να αποφύγουν κυρώσεις της Ε.Ε. εν γνώσι και με παραδοχές του υπουργείου Οικονομικών και της Κεντρικής Τράπεζας, τότε ότι και να πει ο όποιος πολίτης, δημοσιογράφος ή κόμμα είναι πολύ λίγο! Με αυτά καταλήγει κανείς σε ένα άλλο πιο καταθλιπτικό συμπέρασμα, ότι δηλαδή η δικαιοσύνη στην Κύπρο λειτουργεί μόνο για τους πληβείους. Για τούτο και τα τρία κακά που έχουν επιβληθεί στον κόσμο της Κύπρου, εκείνο τον αγνό και φιλότιμο που απέδωσε ζωγραφικά ο Αδαμάντιος Διαμαντής, είναι -όπως χρόνια γράφω- η έλλειψη λογοδοσίας, η ατιμωρησία και η ασυδοσία, που το ένα είναι συνεπακόλουθο του άλλου κι όλα μαζί φέρνουν τραγωδία. Μάλιστα επιχειρώντας να καταδείξουμε ότι η διαπλοκή και η σαθρότητα, επικρατεί στην Κύπρο περισσότερο του μισού αιώνα και ξεκινά από τα ψηλά δώματα της κοινωνίας, εξηγούσα στον φίλο μου Σενέρ ότι μελετώντας τον κατάλογο αγνοουμένων και πεσόντων της κυπριακή τραγωδίας κατέληξα ότι κανένα τέκνο επώνυμης ελληνοκυπριακής οικογένειας έχει χάσει τη ζωή του σε αυτή την τραγωδία. Γεγονός που συνιστά συγκλονιστική παραδοχή, ότι δηλαδή το καλοκαίρι του 1974 οι «επώνυμοι» του τόπου γνώριζαν τι επρόκειτο να συμβεί και φρόντισαν να προστατεύσουν τις οικογένειες του από το πραξικόπημα και την εισβολή! Στο ΕΔΑΔ κέρδισαν υποθέσεις εναντίον της ΚΔ δύο οικογένειες Ε/Κ αγνοουμένων, οι οποίοι τάφηκαν στη Λακατάμια από την ΚΔ, η οποία και δεν ενημέρωνε τις οικογένειες για 20 χρόνια. Το ΕΔΑΔ στις 31.08.2021 διατύπωσε την παρακάτω μομφή κατά του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου: «Το Δικαστήριο (ΕΔΑΔ) ανησυχεί επίσης για την αναφορά του Ανώτατου Δικαστηρίου (της Κύπρου) στις ανώνυμες “πολιτικές διαστάσεις” του ζητήματος ως δικαιολογία για την καθυστέρηση της εξέτασης», για την υπόθεση που ήρωα του 1974, Χριστοφή Βασιλείου Ππασιά. Κι όμως το Ανώτατο αγρόν ηγόρασε. Εξάλλου ποιοι είναι οι Πασιάδες και θα τους δώσουν λογαριασμό οι υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι; Παράλληλα η συσσωρευμένη μας πείρα από την εποχή του σκανδάλου Μιλόσεβιτς, όταν εδώ ξεπλύθηκαν τα χρήματα ενός άλλου λαού χωρίς να σπάει μύτη, μέχρι και τα «Cyprus Confidential», συνηγορεί στο ότι είναι πολλοί υπεράνω της φήμης και του ονόματος της Κύπρου, σε αντίθεση με αυτά που διακήρυξε ο Ν. Χριστοδουλίδης, και πως σε μια χώρα που το κράτος της διαφθοράς είναι υπεράνω του κράτους του νόμου, ό,τι και να διακηρύξει ένας πρόεδρος είναι κατά βάση κίβδηλο.
Τα όσα επακολούθησαν αντί να μας συνετίσουν, μας έφεραν στη σημερινή δεινή κατάσταση, με αφορμή την οποία, πάμε κατευθείαν στο βάραθρο. Ποιο είναι το βάραθρο; Το βλέπουμε σήμερα μπροστά μας, με την «καταδίκη» του Σενέρ Λεβέντ σε ένα χρόνο φυλακή στην Τουρκία, από τον Ερντογάν, ο οποίος τώρα θα επιχειρήσει να τον σύρει σιδηροδέσμιο στις τουρκικές φυλακές. Ο Μουσταφά Ακιντζί σε μια από τις σπάνιες δηλώσεις του εξήγησε ότι, «Όσο μακριά κι αν βρίσκετε κάποιος από την τρέχουσα πολιτική, υπάρχουν ορισμένα γεγονότα για τα οποία δεν μπορείς να παραμείνεις σιωπηλός. Η έκδοση του Σενέρ Λεβέντ από την Κύπρο και η φυλάκισή του στην Τουρκία αποτελεί μια τέτοια κατάσταση και μια σύνοψη του σημείου στο οποίο έχουμε φτάσει. […] Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα καθεστώς που παραβιάζει ακόμη και το ίδιο του το Σύνταγμα και η οπτική του για εμάς είναι η εξής: Όπως ακριβώς όποιος μιλάει εναντίον του καθεστώτος ή γράφει έστω και μερικές γραμμές κριτικής οπουδήποτε στην Τουρκία φυλακίζεται, το ίδιο θα συμβεί και στην «επαρχία της Κύπρου». […] Όπως έχω δηλώσει πολλές φορές στο παρελθόν, η πραγματικότητα είναι ότι μιλάμε για μια πολιτική επαρχιοποίησης.
Τονίζω τα λεχθέντα από τον Ακιντζί για να τα ακούσει πρώτος και καλύτερος εκείνος που από τα χέρια του πήρε στο Μον Πελεράν τον Χάρτη Λύσης και τον πέταξε στα σκουπίδια, προτιμώντας χρυσά διαβατήρια και λύση δύο κρατών…
Ας δούμε όμως τι λέει και ο ίδιος ο Σενέρ Λεβέντ: «Είμαι Κύπριος. Είμαι πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν μπορούν να με δικάσουν στην Άγκυρα. Αν με δικάσουν, μόνο ερήμην θα με δικάσουν. Όμως, δεν αναγνωρίζω εκείνο το δικαστήριο. Και οι αποφάσεις του είναι άκυρες για εμένα. Ας με δικάζουν όσο θέλουν. Ας με καταδικάζουν όσο θέλουν. Στηρίζω όλα όσα γράφω, όλα όσα λέω. Άλλωστε, για εμένα είναι άκυρη και η δικαστική εξουσία στο φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας. Οι πλαστογράφοι, οι κλέφτες και οι ποταποί βρίσκονται έξω και οι αθώοι μέσα στη φυλακή. Είναι μια τυραννική, δεσποτική διοίκηση. Και μου απευθύνουν έκκληση να παραδοθώ. Κατακτητή μας εδώ και 51 χρόνια, μήπως είσαι εσύ που ουσιαστικά πρέπει να παραδοθείς στη Δικαιοσύνη; […] Κοιτάξτε στον ορίζοντα. Στο αύριο υπάρχει η κατάρρευσή του. Και η ανάσταση των καταπιεσμένων!
Αυτό είναι το βάραθρο που υπάρχει ενώπιον μας καθώς καταρρέει στην ΚΔ, και το τελευταίο υποστύλωμα της δικαιοσύνης…
