Χρειάστηκε αρκετά χρόνια μέχρι να καταφέρει η Βουλή να ρυθμίσει ένα από τα πιο εξοργιστικά ζητήματα που αγγίζουν την κοινή λογική κάθε πολίτη αυτού του τόπου: Τις πολλαπλές συντάξεις κρατικών αξιωματούχων. Αρκετά χρόνια δημόσιου διαλόγου, κατακραυγής, δημοσιευμάτων, πολιτικών εξαγγελιών, δηλώσεων περί «κατάργησης της αδικίας». Τελικά τα «κατάφεραν». Την έσωσαν την παρτίδα. Για τους εαυτούς τους όμως!
Η Βουλή λοιπόν ψήφισε. Επιτέλους. Ένα νόμο που υποτίθεται ότι βάζει τέλος στις πολλαπλές συντάξεις. Μόνο που το τέλος, ως συνήθως, αφορά τους άλλους. Βλέπετε, οι υφιστάμενοι υπουργοί, βουλευτές και αξιωματούχοι εξαιρούνται πλήρως. Μπορούν να συνεχίσουν απρόσκοπτα να εισπράττουν και μισθό και σύνταξη και αν τους κάτσει και κανένα διορισμός σε ανεξάρτητη αρχή στο μέλλον, έχει ο Θεός. Και το… Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Με αυτή την πρόνοια δεν ευνοούνται μόνο όσοι έπαιρναν ήδη πολλαπλές συντάξεις ή σύνταξη και μισθό ταυτόχρονα, αλλά και όσοι αυτή την στιγμή υπηρετούν ως βουλευτές και θα επανεκλεγούν. Ο νόμος τον οποίο ψήφισαν οι φωστήρες της Βουλής προβλέπουν παράλληλα και μια πρόνοια η οποία είναι άκρως διφορούμενη.
Προβλέπει ότι ο νόμος αρχίζει να έχει ισχύ την 1η Ιουνίου 2026. Κι εδώ κάποιος πρέπει να αποταθεί στο Μαντείο των Δελφών και να ζητήσει χρησμό για να επεξηγηθεί αν θα ισχύει για όσους εκλεγούν τον Μάϊο του 2026. Διότι ορκίζονται βουλευτές την 1η Ιουνίου. Θα ισχύει, λοιπόν, για εκείνους ή θα θεωρηθεί ότι την γλυτώνουν κι εκείνοι;
Μην βιαστείτε να εξοργιστείτε. Έχει και συνέχεια ο σοφός νόμος των βουλευτών μας. Για τους αξιωματούχους που θα εκλέγονται ή θα διορίζονται σε δημόσιο αξίωμα, αποφάσισαν ότι θα δηλώνουν αν αποποιούνται τη σύνταξη που δικαιούνται.Προσοχή: Η αποποίηση δεν είναι υποχρεωτική. Εθελοντική είναι. Αν θέλουν δηλαδή. Αν τους βγει. Αν το βρίσκουν πολιτικά σικ.
Όσοι δεν την αποποιούνται θα γίνεται γνωστό στη Βουλή το όνομά τους από τον υπουργό Οικονομικών. Κατ’ αυτό τον τρόπο, θα νιώθουν πίεση λόγω της κατακραυγής της κοινωνίας και θα την αποποιούνται, είπαν οι σοφοί.
Κούνια που σας κούναγε ξεφτέρια μου. Διότι αν κάποιος βρίσκεται κοντά σε ηλικία συνταξιοδότησης, άρα θα υπηρετήσει μια θητεία και θα πάει σπίτι του, απλώς, θα γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την όποια κατακραυγή. Τι; Υπερβάλλουμε; Μα έχουμε κλασικό παράδειγμα. Ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λαμβάνει σύνταξη από τα 45 του, υπήρξε μεγάλη κατακραυγή αλλά δεν αποποιήθηκε τη σύνταξη!
Με απλά λόγια, η Βουλή ψήφισε μια μεταρρύθμιση που δεν αφορά κανέναν από όσους σήμερα ζουν το όνειρο των πολλαπλών απολαβών. Δεν αφορά και κανέναν από εκείνους που την ψήφισαν. Μια μεταρρύθμιση που μεταρρυθμίζει όσα τους συμφέρουν. Μια τομή χωρίς το νυστέρι να διεισδύει εις βάθος. Μπας και ανοίξουμε κατά λάθος καμιά πληγή. Ένα επιφανειακό γδαρσιματάκι και πολύ είναι…
Είναι σχεδόν συγκινητική η ικανότητά τους να εμφανίζονται ως μεταρρυθμιστές, την ώρα που τσιμεντώνουν ό,τι πιο εξοργιστικό. Αυτοί που για χρόνια θεώρησαν αυτονόητο να πληρώνονται με μισθό υπουργού ή βουλευτή και σύνταξη Δημοσίου, τώρα μας λένε πως, από το 2026 και μετά -και αν κάποιος το θελήσει- θα μπορεί να δείξει ανιδιοτέλεια. Δεν είναι όμως και υποχρεωτικό. Μην πιέζουμε.
Αυτό που συνέβη χθες στη Βουλή δεν είναι μεταρρύθμιση. Είναι καμουφλαρισμένος εμπαιγμός. Είναι η θεσμική επιβεβαίωση ότι τα αυτονόητα παραμένουν ανέφικτα όταν αγγίζουν τη βολή των κρατούντων. Και το πιο θλιβερό; Είναι και περήφανοι γι’ αυτό. Θα τους δεις να δίνουν συνεντεύξεις, να ποστάρουν στα social media για το «βήμα μπροστά» που έγινε. Για την «τομή». Για το «μήνυμα στην κοινωνία».
Πρόκειται για νομοθετική φιέστα, επικοινωνιακού τύπου. Είναι σχεδόν αριστουργηματικός ο τρόπος με τον οποίο κατάφεραν να βαφτίσουν τον εμπαιγμό ως λύση. Να φωτογραφηθούν ως εκφραστές δικαιοσύνης την ώρα που μονιμοποιούν το προνόμιο για τον εαυτό τους. Να ζητούν και χειροκρότημα.
Ποιο ακριβώς είναι το μήνυμα όμως; Ότι δεν αλλάζει τίποτα αν δεν αλλάξουν οι ίδιοι. Ότι όσα κι αν ακούσουν από τους πολίτες, όσες υποσχέσεις κι αν δώσουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, στο τέλος θα γυρίσουν και θα προστατέψουν τα συμφέροντά τους. Μετά, άμα περισσέψει κάτι, βλέπουμε.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Όσοι ζουν με €800 σύνταξη, όσοι πληρώνουν ΦΠΑ στο ψωμί καλώς ακούνε κάθε μέρα ότι «δεν υπάρχουν λεφτά». Δεν υπάρχουν, όντως. Εκτός αν λέγεσαι υπουργός. Εκτός αν είσαι βουλευτής ή έχεις περάσει από τρεις κρατικές καρέκλες. Εκεί, ναι. Υπάρχουν και περισσεύουν.
Κάπως έτσι, φτάσαμε σε μιαν «ιστορική» απόφαση, που δεν διορθώνει το σκάνδαλο, αλλά το μονιμοποιεί για τους υφιστάμενους επηρεαζόμενους. Να τους χαιρόμαστε!
