Τα τελευταία συμβάντα μπορεί να τα πει κάποιος και τυχαία. Ειδικά αν τα δει μεμονωμένα. Το ένα μπορεί να χαρακτηριστεί ως οικογενειακή τραγωδία, το άλλο μπορεί να αποδοθεί σε προσωπικές διαφορές, το άλλο σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών και πάει λέγοντας. Το κάθε συμβάν έχει πίσω του μια αιτία που τροφοδότησε την ακραία βία. Όλα μαζί όμως, σε λίγες μόνο μέρες, δημιουργούν μια αλλιώτικη εικόνα στην οποία οι αιτίες και οι αφορμές αποτελούν δευτερεύον παράγοντα. Η εικόνα που βλέπει κάποιος, αν δει μαζί, δίπλα δίπλα, τις τελευταίες επιθέσεις, δολοφονίες και απόπειρες ανθρωποκτονίας, είναι η εικόνα μιας κοινωνίας σε κρίση. Μιας κοινωνίας όπου άνθρωποι της δεν το ‘χουν σε τίποτα να τραβήξουν μαχαίρι ή να στρέψουν όπλο εναντίον κάποιου. Είναι όλοι αυτοί ψυχικά διαταραγμένοι, πράττουν εν βρασμώ ψυχής και δεν σκέφτονται τις συνέπειες, ούτε για το θύμα αλλά ούτε καν για τους ίδιους; Που βρέθηκε τόσο μίσος;

Μπορεί να πει κάποιος πως το μίσος ανάβλυζε τα τελευταία χρόνια από τα κοινωνικά δίκτυα κι η λεκτική επίθεση σταδιακά πέρασε σε άλλο στάδιο. Είναι παράλληλα η εξοικείωση με τη βία. Έφηβοι κτυπούν με βαναυσότητα αλλοδαπούς για να αποδείξουν τη μαγκιά τους ή από ρατσιστικές ιδεοληψίες. Και δεν έχουν καμία συνέπεια. Είτε γιατί η αστυνομία δεν μπορεί να εντοπίσει τους δράστες είτε γιατί το όλο σύστημα τιμωρίας και αναμόρφωσης ασθενεί βαριά και δεν μπορεί να χειριστεί την εγκληματικότητα των εφήβων. Οπόταν οι αρχές βολεύονται με το μην γίνονται συλλήψεις κι έτσι οι επιρρεπείς σε βίαια επεισόδια μπορούν να συνεχίζουν τη δράση τους.

Την περασμένη βδομάδα πέντε άνθρωποι, μια παρέα, καταδικάστηκαν σε 9 χρόνια φυλάκιση γιατί σκότωσαν ένα άνθρωπο που τους κτύπησε την πόρτα για να ζητήσει εξηγήσεις για τα προβλήματα που δημιουργούσαν στην πολυκατοικία. Εννιά χρόνια για την αφαίρεση μιας ζωής για ασήμαντη αφορμή. Η αξία της ζωής μοιάζει να έχει φτηνύνει πολύ.

Δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, βιαστές δεν καταλήγουν καν στο δικαστήριο για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Φρόντισαν για αυτό ανώτερες δυνάμεις. Όλα αυτά ενδεχομένως να μοιάζουν ασύνδετα με το γιατί κάποιος πυροβολεί πισώπλατα το συγχωριανό του ή τον γείτονα του για ένα πέρασμα στις ιδιοκτησίες τους. Τρόποι ξεκαθαρίσματος λογαριασμών που κυριαρχούσαν πριν ένα και βάλε αιώνα. Μέχρι που επικράτησε η πίστη στις δημοκρατικές διαδικασίας και στη δικαιοσύνη. Μέχρι που το ανθρώπινο είδος εξελίχθηκε και αντικατέστησε τη βαρβαρότητα με άλλους τρόπους συνεννόησης και διεκδίκησης.

Κι έπειτα ήρθε, δικαίως ή αδίκως, η απαξίωση σε αρχές, αξίες, θεσμούς, κόμματα, πολιτικούς, εισαγγελείς, αστυνομικούς, εκπαιδευτικούς, γιατρούς, δημοσιογράφους… Μοιάζει ίσως πολύ θεωρητικό αλλά μόνο με την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, θα αποκατασταθεί και η πίστη στον άνθρωπο και δεν θα είναι τόσο εύκολη η αφαίρεση μιας ζωής.