Μετά από κάθε πυρκαγιά στον τόπο μας ανακαλύπτουμε (!) πως η ύπαιθρος είναι γεμάτη παράνομους σκουπιδότοπους. Λόγω έλλειψης κουλτούρας αλλά και λόγω έλλειψης επαρκών δομών διαχείρισης και διευκολύνσεων ώστε να μπορούν να διοχετεύονται τα άχρηστα αντικείμενα στις δομές αυτές και όχι στους κάμπους και στα λαγκάδια.

Η διαχείριση των σκουπιδιών είναι παγκόσμιο πρόβλημα με πολλές προεκτάσεις και μια μεγάλη μπίζνα για λίγους. Ακόμα και σε ανεπτυγμένες χώρες όπου δίνεται η εντύπωση πως έχει λυθεί το πρόβλημα, η εντύπωση δεν είναι πάντα αληθινή. Αρκετές εξάγουν το πρόβλημα σε φτωχές χώρες και κλείνουν τα μάτια για τις όποιες συνέπειες στους ανθρώπους των χωρών αυτών και στο περιβάλλον.

Με το θέμα έχει ασχοληθεί ο δημοσιογράφος Αλεξάντερ Κλαπ, στο βιβλίο του «Ο πόλεμος των σκουπιδιών, ανταποκρίσεις από τις παγκόσμιες χωματερές» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Δώμα». Ο Κλαπ μιλά για garbage imperialism (ιμπεριαλισμό των σκουπιδιών). Περιγράφει εικόνες από την Αφρική, την Κίνα, ακόμα και την Τουρκία όπου θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κόλαση ή στην καλύτερη περίπτωση κάτεργα. Χαρακτηριστική περίπτωση το Agbogbloshie στην Γκάνα. Λίγο έξω από την πρωτεύουσα της την Άκρα υπάρχει μια παραγκούπολη που δέχεται καθημερινά χιλιάδες τόνους κατεστραμμένων ηλεκτρονικών, τα οποία φτάνουν εκεί ως «μεταχειρισμένος εξοπλισμός» από την Ευρώπη ή τις Ηνωμένες Πολιτείες, υποτίθεται για να ανακυκλωθούν. Αποσυναρμολογούνται και συλλέγεται ότι έχει αξία: σύρματα χαλκού, πλακέτες πυριτίου και λοιπά ενώ τα υπόλοιπα καίγονται σε φωτιές που είναι αναμμένες μέρα και νύχτα καίγοντας κάθε πιθανό υλικό: οθόνες τηλεοράσεων, μονώσεις ψυγείων, μέχρι και παλιές περούκες. «Ο αέρας, όπως περιγράφει ο Κλαπ, είναι πυκνός, γεμάτος μαύρο καπνό. Στους άντρες λείπουν δάχτυλα χεριών και ποδιών. Τα παιδιά βήχουν και φτύνουν αίμα. Αγελάδες μασούν PVC καλώδια για το τελευταίο τους γεύμα, πριν οδηγηθούν στο σφαγείο· λιμνοθάλασσες σκεπασμένες από τόσο πολύ πλαστικό που σου παίρνει μερικά λεπτά να συνειδητοποιήσεις ότι πρόκειται για μέρη με νερό· μελαγχολικοί άντρες καθισμένοι σε κύκλους να κοπανάνε τα τελευταία iPhone με βαριοπούλες».

Στην Κίνα στελνόταν μέχρι πρόσφατα όλο το πλαστικό της Ευρώπης όπου ένα μέρος του μετατρεπόταν σε νέο πλαστικό και άλλο, πολύ μεγαλύτερο, καιγόταν ή πετιόταν στην ύπαιθρο. Το 2018, η Κίνα ανακοίνωσε στη διεθνή κοινότητα ότι δεν θα δεχθεί άλλο πλαστικό. Πλέον ο μεγαλύτερος παραλήπτης ευρωπαϊκών πλαστικών αποβλήτων είναι η Τουρκία. «Πολλές ποσότητες καταλήγουν σε ποτάμια ή καίγονται σε λιμάνια του Αιγαίου, όπως η Σμύρνη», λέει ο Κλαπ ο οποίος ισχυρίζεται πως οι συχνές φωτιές σε κέντρα ανακύκλωσης δεν είναι τυχαίο γεγονός. «Δεν υπάρχει πια χώρος για να αποθηκευτεί όλο αυτό το πλαστικό. Πρέπει με κάποιον τρόπο να εξαφανιστεί. Ο πιο εύκολος είναι να καεί σε «ατύχημα». Αυτό συμβαίνει παντού, σε Ελλάδα, Βουλγαρία, Ινδονησία, Ουισκόνσιν…».