«Βοήθεια η μάμμα μου», «ήθελε να φύγει για να πάει στην Τουρκία να επανενωθεί με τη μητέρα του», «μαμά μου;»…!
Οι πιο πάνω φράσεις γράφτηκαν στον Τύπο –Κύπρου και Ελλάδας– όχι μόνο τις τελευταίες μέρες για σχετικά ρεπορτάζ αλλά τους τελευταίους μήνες, καθώς, δυστυχώς, όλο και περισσότερα θέματα με τραγωδίες στις οποίες υπάρχουν θύματα – παιδιά καταγράφονται.
Η πρώτη φράση με την οποία αρχίζει σήμερα η στήλη αφορά την ανθρωποκτονία της περασμένης Δευτέρας στη Χλώρακα. Γνωστά τα γεγονότα: Ο 53χρονος μαχαίρωσε θανάσιμα την 34χρονη σύντροφό του μπροστά στα έντρομα μάτια του 14χρονου παιδιού της. Τραυμάτισε και το παιδί, το οποίο αιμορραγώντας έσπευσε σε γειτονικό σπίτι φωνάζοντας «βοήθεια, η μάμμα μου». Προφανώς, λίγα λεπτά αργότερα που η άτυχη γυναίκα έσβηνε αιμόφυρτη, το παιδί της –ό,τι πολυτιμότερο είχε– ήταν εκεί. Πώς, αλήθεια, να διαχειριστεί ένας άνθρωπος, πόσο μάλλον ένα παιδί, αυτή την απώλεια, ειδικά με αυτό τον φρικιαστικό τρόπο; Πόση βοήθεια και στήριξη χρειάζεται για να μπορέσει να πορευτεί με αυτές τις εικόνες στο μυαλό του; Τεράστια, είναι η απάντηση.
Η δεύτερη φράση συνόδευσε πριν από μερικές μέρες όλα τα δημοσιεύματα για τη φυγή 13χρονου παιδιού από τη Συρία, το οποίο διέμενε σε κρατική δομή. Το παιδί κατάφερε να διαφύγει στα κατεχόμενα με σκοπό να ταξιδέψει στην Τουρκία για να επανενωθεί με τη μητέρα του που βρίσκεται εκεί. Πόσο σκληρό για ένα παιδί να αναγκάζεται να ζει χωρίς τη μητέρα του; Δεν νομίζω να χρειάζεται καν απάντηση αυτό το ερώτημα…
Όσο για την τρίτη φράση, το τραγικό γεγονός με το οποίο συνδέθηκε, ομολογώ πως δεν έχει φύγει από το μυαλό μου από τον περασμένο Ιανουάριο. Ανήκει στον τρίχρονο Άγγελο, η ιστορία του οποίου συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο. Το παιδάκι στην Κρήτη που κακοποιήθηκε μέχρι θανάτου από τον σύντροφο της μητέρας του και από την ίδια (σύμφωνα με τα στοιχεία δικογραφίας), και λίγο πριν πέσει σε κώμα ψέλλιζε «μαμά μου»…
Και τόσες άλλες τραγωδίες, τόσα άλλα… ρεπορτάζ. Με θύματα παιδιά, κακοποιημένα, ευάλωτα, παραμελημένα, απροστάτευτα…
Πόσα και πόσα παιδιά έγιναν, άραγε, αόρατα πίσω από τραγωδίες… Πόσα μεγάλωσαν με πόνο και τραύματα στην ψυχή…
Πόσες αθώες ψυχές που δεν έφταιξαν σε τίποτα, αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν απότομα, να αποχωριστούν βίαια την παιδική τους ηλικία και να ζήσουν ζωές που κανένας άνθρωπος δεν θέλει…
Για πόσα εκατομμύρια παιδιά αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να είναι κόλαση;
