«Ξέρω ότι κάποιοι θα προτιμούσαν να παραμείνω σιωπηλός», έλεγε ο Ανδρέας Παπαχαραλάμπους, πρώην δήμαρχος Στροβόλου, ανακοινώνοντας ότι θα είναι υποψήφιος του ΕΛΑΜ στις βουλευτικές εκλογές.
Δεν ξέρω ποιοι θα προτιμούσαν να παραμείνει σιωπηλός ο Παπαχαραλάμπους. Αλλά, για να λέμε αλήθειες, αν μιλούσε αυτόνομα μπορεί σίγουρα να είχε περισσότερη βαρύτητα ο λόγος του. Εντασσόμενος στο ΕΛΑΜ χάνει κάμποσο βάρος και αποκτά βάρος το ΕΛΑΜ. Που φαίνεται πως μαζεύοντας δυσαρεστημένους του ΔΗΣΥ και άλλων, κάνει μια αξιοθαύμαστη πορεία. Τους χρησιμοποιεί και του προσφέρουν το τέλειο ξέπλυμα.
Ουδείς ασχολείται πλέον με την ακραία ιδεολογία του. Ουδείς με τον ρατσιστικό του λόγο. Ουδείς τρομάζει που η Κύπρος ακολουθεί κατά πόδας την άνοδο ακροδεξιών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη. Χωρίς να αλλάζει ίχνος από τις θέσεις του το ακραίο εθνικιστικό κοινοβουλευτικό κόμμα αναγκάζει άλλα κόμματα να διαφοροποιούν θέσεις τους για να ανακόψουν διαρροές. Είναι ζήτημα ψηφοθηρίας δηλαδή, όχι ιδεολογίας. Μάλλον είναι αργά, όμως.
Ακούς πλέον νέους ανθρώπους που δεν ασχολήθηκαν ποτέ και ούτε είχαν ποτέ σχέση με νεοζαστικά κινήματα (ακόμα και παιδιά οικογενειών που ανήκαν σε κόμματα του άλλου άκρου) να πείθονται από το ΕΛΑΜ. Κι αυτό είναι εν μέρει αποτέλεσμα της αποτυχία των υπόλοιπων κομμάτων να προσεγγίσουν τους ψηφοφόρους και ειδικά τους νέους, αλλά και της επιθετικότητάς τους απέναντι στο ΕΛΑΜ. Όταν έχει τρεις βουλευτές οι οποίοι επί πέντε χρόνια κράτησαν ήπιους τόνους παρότι όλοι περίμεναν να είναι συγκρουσιακοί και να θυμίζουν άγριους χρυσαυγίτες. Αντί να τους αναγκάζουν να εκθέτουν την ιδεολογία τους, πολλές φορές τους έκαναν να φαίνονται αμυνόμενοι στις ρητορικές επιθέσεις των άλλων.
«Είμαι ο Ανδρέας που ξέρετε, με καθαρή πορεία, καθαρό λόγο και καθαρή συνείδηση», έλεγε ο Παπαχαραλάμπους. Η συνείδηση του καθενός είναι προσωπική υπόθεση. Αλλά πόσο καθαρή μπορεί να είναι μια πολιτική πορεία όταν στο τέλος συμβάλλει στο ξέπλυμα των νεοναζιστικών κινημάτων της Ευρώπης, που είναι φανερά, και της Κύπρου που κρύβονται πίσω από τον πόθο των Ελληνοκυπρίων για απελευθέρωση και καθαρό λόγο στο Κυπριακό, και τον φόβο τους για το μεταναστευτικό πρόβλημα; Σε αυτό συμβάλλει ο πρώην δήμαρχος και πρώην του ΔΗΣΥ, όπως δίπλα του και άλλοι επώνυμοι της δεξιάς, που για προσωπικές φιλοδοξίες προσκολλήθηκαν αίφνης σε ένα κόμμα που προηγουμένως μπορεί να ήταν και «εχθροί» του. Προσωπικές φιλοδοξίες, τι άλλο; Δεν έγιναν όλοι αυτοί νεοναζί ξαφνικά!
………………………………………………………………………..
ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΑΤΑΡ
ΜΕ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ
Βλέπει οράματα ο Τατάρ κι εμείς καθόμαστε και μιλάμε μαζί του και τον παρακαλούμε για διαπραγματεύσεις και περιμένουμε ότι υπάρχει πιθανότητα να συνεννοηθούμε.
Η πρόσκληση, λέει, που έλαβε από τα Ηνωμένα Έθνη για συμμετοχή σε συναντήσεις, ενώ είναι γνωστή η θέση του για δύο κράτη, αποτελεί «ένδειξη διεθνούς αποδοχής». Η πολιτική της λύσης δύο κρατών, λέει, έχει πλέον αρχίσει να γίνεται πιο αποδεκτή στη διεθνή σκηνή. Έτσι έκοψεν ο νους του. Δεν ακούει που του λένε και η ΕΕ και ο ΟΗΕ και όλοι οι διεθνείς παράγοντες ότι δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια λύση στην Κύπρο. Τον κάλεσαν στα Ηνωμένα Έθνη και είναι ένδειξη διεθνούς αποδοχής των δύο κρατών δήθεν. Ξέχασε ότι σα Ηνωμένα Έθνη καλούσαν και τον Ταλάτ και τον Ακιντζί, που δεν μιλούσαν για δύο κράτη.
Τέλος πάντων, απλώς ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται αυτό που από καιρό λέγαμε. Ότι έπρεπε να τον καταγγείλουμε και να αρνηθούμε κάθε διαπραγμάτευση μαζί του. Διότι, δεν έχει νόημα, δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα συνεννόησης, και του δώσαμε και υπόσταση ως ηγέτη των Τουρκοκυπρίων, όταν θα έπρεπε να τον καταγγέλλουμε ότι δεν εκπροσωπεί τους Τουρκοκύπριους αλλά τους έποικους. Παρελθόν αυτά ναι, αλλά τα λέμε για να έχουμε το νου μας για το μέλλον.
