Εδώ και εβδομάδες, ο χώρος του Αγνώστου Στρατιώτη όπως τον ξέρουμε, έχει βεβηλωθεί από κάποιους που θέλουν να διαμαρτυρηθούν για κάτι. Όπως ένας πατέρας που έχασε το παιδί του στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών τον Φεβρουάριο του 2023, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι, νέοι οι περισσότεροι και ζητά να του επιτρέψουν να κάνει εκταφή του γιού του.

Έχει κάθε δικαίωμα να το ζητά και διαπρεπείς νομικοί γνωμοδοτούν ότι θετικά.

Εκείνο που δεν μπορεί –και δεν πρέπει να είναι αποδεκτό– είναι να χρησιμοποιείται ο συγκεκριμένος χώρος. Για οποιονδήποτε λόγο.

Εκεί, δεν είναι μόνο ο χαροκαμένος πατέρας. Είναι και άλλοι αυτόκλητοι υποστηρικτές του. Ακόμα και πρόσωπα που επιδιώκουν πολιτικά οφέλη, καθώς επίσης και οι συνήθεις πρόθυμοι για επεισόδια και χαβαλέ από τον λεγόμενο χώρο των ανένταχτων.

Αυτό το διαρκές χάλι στον Άγνωστο Στρατιώτη προσβάλει κάθε πολιτισμένο άνθρωπο, εκθέτει τη χώρα και λεκιάζει την Ιστορία της.

Δεν υπάρχει κανένα αίτιο που να επιτρέπει αυτήν την ιεροσυλία.

Προσυπογράφω πλήρως το παρακάτω κείμενο που ανάρτησε στον τοίχο του στο Facebook, ο εκπαιδευτικός, βιολόγος και συγγραφέας, Θάνος Καψάλης, τακτικός τροφοδότης Σκέψεων της Ημέρας, στην ραδιοφωνική μου εκπομπή στην ΕΡΤ:

«Πείτε μου αν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο στην οποία:

  • Η πολιτική της ζωή να είναι τόσο εσωστρεφής, τόσο αδιάφορη για τη διεθνή γεωπολιτική καταιγίδα, ώστε να κυριαρχείται για δυο ολόκληρα χρόνια από ένα τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα.
  • Τα ονόματα όσων, πιθανώς, είναι άμεσα εμπλεκόμενοι να έχουν εντελώς ξεχαστεί.
  • Απίθανες περσόνες να εκμεταλλεύονται οι ίδιοι, ή κατόπιν χειραγώγησης τη συμφορά που τους βρήκε, ώστε να διεκδικήσουν λόγο στην πολιτική κονίστρα.
  • Το άμεσο αίτιο του θανάτου των παιδιών τους –η μετωπική σύγκρουση δυο αμαξοστοιχιών– να παραβλέπεται προκειμένου να αναζητηθούν αιτίες, τις οποίες η τεκμηριωμένη επιστημονική έρευνα απέρριψε.
  • Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, να επιδιώκουν την καθυστέρηση, αντί της επίσπευσης της διεξαγωγής της δίκης που θα φωτίσει τις γενεσιουργές αιτίες και θα αποδώσει ευθύνες.
  • Η αυτονόητη, ταχεία επέμβαση της Πολιτείας στον τόπο του δυστυχήματος, προκειμένου να σωθεί, έστω και μια ζωή να κατηγορείται, ως σπουδή για τη συγκάλυψη ύποπτων ενοχοποιητικών στοιχείων.
  • ΜΜΕ και πολιτικοί να δημαγωγούν αποδίδοντας, εξωφρενικά, δολοφονικά κίνητρα στην επίσημη Πολιτεία – για ποιο λόγο, με ποιο όφελος;
  • Το ύψιστο εθνικό της μνημείο να έχει γίνει άσυλο και τσαντιρομαχαλάς ποικίλων διαμαρτυριών.

Κι αν υπάρχει μια στις χίλιες περιπτώσεις να μου βρείτε αυτή τη χώρα, τι πιθανότητα δίνετε να υπάρχει μια χώρα στην οποία ένα σημαντικό μέρος των πολιτών της να μη βρίσκει τίποτε περίεργο στην εργώδη θεατρική παράσταση ενός θαλερού –παρά τις 16 ημέρες ασιτίας– απεργού πείνας».

  • Ναι. Είναι ο Πάνος Ρούτσης, ηθοποιός και πατέρας του παιδιού που χάθηκε στο δυστύχημα, για το οποίο αναφέρθηκα πριν.
  • Όπως βλέπετε, σχοινοβατώ μεταξύ ειδήσεων που δεν είναι, αλλά και ειδήσεων που είναι. Οι πρώτες, μου τρώνε ώρες από τη ζωή μου και, έστω και αργά, τις πετάω. Φερ’ ειπείν, «ενεργοποιώ»  το alt+control+delete, για να μην ξαναεμφανιστεί ποτέ η είδηση για τον κ. Μπισμπίκη. Τον σύντροφο της κας Βανδή, αν έχει αυτό κάποια σημασία. Ο οποίος, Μπισμπίκης, το περασμένο Σάββατο, έχασε λέει τον έλεγχο του θηριώδους, όπως περιγράφεται, αγροτικού του τζιπ (και αγρότης δηλαδή – μήπως και στο ΟΠΕΚΕΠΕ;… πλάκα κάνω για να μην δανειστώ φρασούλες από το λεξιλόγιό του), χτύπησε τρία σταθμευμένα ΙΧ για πλάκα και μετά εξαφανίστηκε…
  • Πολλές πόζες βλέπουμε κάθε μέρα, όλη μέρα, από τους τηλεοπτικούς αστέρες, ενημερωτικούς και διασκεδαστικούς, στα social media και αλλού – ακόμα και σε λεωφορεία ή και σε στάσεις λεωφορείων. Χώρια τα περιοδικά και δεν ξέρω και πού αλλού. Δεν τους φτάνει η προβολή που ήδη έχουν από τις εκπομπές τους;