Μπορούσαν οι 500 ακτιβιστές που ξεκίνησαν από διάφορες χώρες του κόσμου με προορισμό τη Γάζα να φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους; Προφανώς όχι. Κανένας, όσο ρομαντικός κι αν είναι, όσο πολύ κι αν επιθυμεί να επιτευχθεί το θαύμα, δεν ήταν δυνατόν να πιστέψει πως το Ισραήλ θα επέτρεπε ποτέ στα πλοιάρια του στολίσκου Flotilla να κατεβούν στη Γάζα και να παραδώσουν τις όποιες ποσότητες τροφής κουβαλούσαν. Δεν ήταν παρά μια ακόμα προσπάθεια να στραφεί η προσοχή στη Γάζα και να εξαναγκαστούν κυβερνήσεις, αλλά και πολίτες, να πάρουν θέση. Και, ίσως πάνω από όλα, να νοιώσουν οι πολιορκημένοι κάτοικοι της Γάζας πως κάποιοι τους σκέφτονται.
Όντως μετά την αναχαίτιση του στολίσκου υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις με πολλές χώρες να καλούν το Ισραήλ να επιτρέψει την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στους κατοίκους της Γάζας, ενώ πολίτες πραγματοποίησαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Τα ιταλικά συνδικάτα μάλιστα κήρυξαν για σήμερα παναπεργία σε ένδειξη αλληλεγγύης.
Το εγχείρημα δεν ήταν χωρίς ρίσκο, αν σκεφτεί κάποιος την ισραηλινή αντίδραση σε παρόμοιες προσπάθειες στο παρελθόν. Κανένας δεν μπορούσε να είναι σίγουρος πως η κατάληξη θα ήταν αναίμακτη. (Το 2010, εννέα ακτιβιστές σκοτώθηκαν αφότου Ισραηλινοί στρατιώτες επιβιβάστηκαν σε στολίσκο έξι πλοίων με ακτιβιστές από 50 χώρες). Ωστόσο, παρά τον κίνδυνο, το τόλμησαν. Κάπως έτσι γράφονται μικρές ιστορίες θάρρους και ελπίδας.
Κάπως έτσι ένα κορίτσι 23 χρόνων ξεκίνησε τη δεκαετία του ’50 να ανακαλύψει τον κόσμο των ζώων, ειδικά των χιμπατζήδων αποδεικνύοντας πόσο μοιάζουν με το ανθρώπινο είδος. Χωρίς ακαδημαϊκά προσόντα, μόνο θέληση, τόλμη και αγάπη η Jane Goodall που πέθανε προχθές στα 91 της, κατέληξε να υμνείται ως η σημαντικότερη επιστήμονας για τα πρωτεύοντα θηλαστικά ζώα. «Οι άνθρωποι μεγαλώνουν νομίζοντας ότι τα δάση και τα ζώα θα υπάρχουν για πάντα», έλεγε Jane Goodall το 2001. «Δεν είναι βέβαιο όμως και αυτό προσπαθώ να πω. Θέλω να αλλάξω τον κόσμο έστω και λίγο. Θα τα καταφέρω ποτέ; Όχι. Αλλά γι’ αυτό αξίζει να προσπαθεί κανείς».
Στην Ελλάδα, ένας πατέρας είναι έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του για να δοθεί απάντηση στο από τι πέθανε το παιδί του και 56 άλλοι άνθρωποι στο δυστύχημα των Τεμπών. Δεν είναι τρελός, δεν είναι γραφικός, δεν παίζει θέατρο αλλά τη ζωή του κορώνα γράμματα για να εξαναγκάσει την εξουσία να δώσει απαντήσεις. Ήδη πέτυχε μια νίκη. Να γίνει εκταφή. Όχι όμως τοξικολογικές εξετάσεις. Θα τα καταφέρει ή θα γίνει το 58ο θύμα των Τεμπών;
Κάπως έτσι, τρεις διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την επιθυμία να προσπαθήσουν να αλλάξουν τα πράγματα, έστω κι αν ξέρουν πως αυτό είναι περίπου αδύνατο.
