Τι άφησε το σύντομο πέρασμα Μητσοτάκη από τη Λευκωσία

Συνήθως οι πολιτικές ομιλίες σε μνημόσυνα είναι βαρετές, επικεντρώνονται σε συνθήματα και ο ουσιαστικός πολιτικός λόγος απουσιάζει. Εξαίρεση αυτού του κανόνα αποτελεί η ομιλία του πρωθυπουργού της Ελλάδας, Κυριάκου Μητσοτάκη, στο 12ο μνημόσυνο του Γλαύκου Κληρίδη. Στο σύντομο πέρασμά του την Κυριακή από τη Λευκωσία, αφού ήρθε μόνο για το μνημόσυνο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, η Κυριάκος Μητσοτάκης άφησε κάποιες αναφορές οι οποίες αποτελούν και μηνύματα προς πολλούς αποδέκτες.

Τι κρατάμε από τη συγκεκριμένη ομιλία ξεκινώντας από τις αναφορές του για τον Γλαύκο Κληρίδη, τον πολιτικό και τον ηγέτη:

• «Τιμάμε έναν ηγέτη που με το όραμα και τις δυναμικές πρωτοβουλίες του διαμόρφωσε τη σύγχρονη Κύπρο. Γι’ αυτό και αγαπήθηκε όσο λίγοι. Εμπνέοντας  πίστη στους πολιτικούς φίλους του και σεβασμό στους αντιπάλους του. Κι αυτό διότι, σε όλη τη διαδρομή του, επέδειξε σπάνιο ήθος και αξιοθαύμαστο πολιτικό ανάστημα, που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της πατρίδας του».
• «Σε μια εποχή που άλλοι επέλεγαν την εύκολη οδό των συνθημάτων, εκείνος ακολούθησε τον δύσβατο δρόμο της αλήθειας. Ενώ όταν αρκετοί επιδίωκαν τα χειροκροτήματα, εκείνος αναζητούσε τις λύσεις. Με το αποτύπωμα της πολιτικής του αντίληψης να καθρεφτίζει την βενιζελική προσέγγιση, η οποία δεν υποτασσόταν στη ροή των γεγονότων αλλά την διαμόρφωνε».

Όσοι γνώρισαν ή ασχολήθηκαν με τον Γλαύκο Κληρίδη και την προσωπικότητά του δεν έχουν παρά να συμφωνήσουν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι «ενώ όταν αρκετοί επιδίωκαν τα χειροκροτήματα, εκείνος αναζητούσε τις λύσεις». Επειδή δεν ήμουν στο χώρο που τελέστηκε το μνημόσυνο  δεν μπορώ να πω για την αντίδραση της σημερινής ηγεσίας του Δημοκρατικού Συναγερμού και εάν ακούγοντας τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να αναφέρεται σ’ αυτούς που επιδιώκουν τα χειροκροτήματα και εκείνους που αναζητούν λύσεις, κάποιοι χαμήλωσαν έστω και για λίγο το βλέμμα.

Γιατί οι πρώτοι τους οποίους αφορά η συγκεκριμένη αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι άλλοι από τη σημερινή συναγερμική ηγεσία οι οποία, δυστυχώς για την παράταξη του Γλαύκου Κληρίδη, αντί να αναζητά λύσεις επιλέγει τα χειροκροτήματα (εδώ να μας επιτραπεί να προσθέσουμε και τα likes, στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης). Και ενδεχομένως το πιο σκληρό που ακούστηκε από τον Κ. Μητσοτάκη ήταν… «το πιο κομβικό μάθημα της κληρονομιάς του Γλαύκου: Ότι η πολιτική δεν είναι φήμη και δόξα».  Δεν ξέρω πόσοι από τη σημερινή ηγεσία του ΔΗΣΥ ερυθρίασαν ακούγοντας πως «η πολιτική δεν είναι φήμη και δόξα». Γιατί οι πλείστοι που ανακατεύονται στην πολιτική (όχι μόνο στον ΔΗΣΥ αλλά παντού, σ’ όλα τα κόμματα) το κάνουν για φήμη και δόξα.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας επέλεξε να μιλήσει χθες για τον παρών και το μέλλον των κοινών προσπαθειών Κύπρου και Ελλάδας:

• «Αθήνα και Λευκωσία ποτέ δεν συμβάδισαν στον ίδιο δρόμο, με την ίδια συνέπεια όπως τώρα. Επιτυγχάνοντας, μετά το Κραν Μοντανά και μια μακρά περίοδο αδράνειας, την επανέναρξη των άτυπων συζητήσεων για το Κυπριακό υπό την σκέπη του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Μία εξέλιξη στην οποία η Ελληνική Κυβέρνηση συνέβαλε καθοριστικά, σε σύμπνοια με την Κυπριακή Δημοκρατία».
• «Η στρατηγική μας συμπόρευση, λοιπόν, απλώνεται σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Και έτσι θα συνεχιστεί».

Διαβάζοντας την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στάθηκα στα δύο αυτά σημεία γιατί στέλνουν και πάλι μηνύματα προς τη Συναγερμική ηγεσία μάλλον δεν θα είχε προσέξει αυτά που ανέφερε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Στάθηκα γιατί εκεί στα ψηλά δώματα της Πινδάρου κάποιοι μάλλον θα αισθάνονταν άβολα ακούγοντας τα λόγια αυ8τά και κυρίως το ότι Αθήνα και Λευκωσία συμβαδίζουν με συνέπεια και ότι πέτυχαν μετά από χρόνια αδράνειας να δώσουν μια ώθηση στο Κυπριακό.

Μια ώθηση την οποία είχαμε πολλές φορές υποδείξει ότι εντέχνως η ηγεσία του ΔΗΣΥ παραβλέπει ή υποβαθμίζει. Μια ηγεσία που επιχείρησε μόλις στο πρόσφατο παρελθόν να εκμεταλλευθεί μια διάσταση απόψεων ανάμεσα στις κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδας σ’ ένα από τα θέματα που τις απασχολούσε. Αν είναι κάτι λοιπόν που αφήνει πίσω του ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τη σύντομη του επίσκεψη, την Κυριακή, είναι η ευκαιρία που δίνει στη Συναγερμική ηγεσία να ψάξει να ξαναβρεί τον Γλαύκο Κληρίδη…