Σίγουρα ο δημόσιος χώρος δεν ανήκει στον εκάστοτε κοινοτάρχη ή δήμαρχο ο οποίος μπορεί να καθορίζει το δημόσιο χώρο ανάλογα με τη δική του αισθητική, την παιδεία, τα γούστα και τις αντιλήψεις του. Για αυτό και υπάρχουν επιτροπές με μέλη από διάφορους τομείς. Για αυτό και γίνονται διαγωνισμοί όταν πρόκειται να τοποθετηθούν μνημεία. Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα ικανοποιητικό για όλους, είναι -αν μη τι άλλο- αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας και δημοκρατικών διαδικασιών.

Φυσικά, αυτή την στιγμή -ήδη σε εκλογική περίοδο- κανείς δεν θα τολμήσει να κακοκαρδίσει κάποιο κοινοτάρχη διαμηνύοντας του πως «ο δημόσιος χώρος της κοινότητας στην οποία βρέθηκε να είναι πρόεδρος δεν του ανήκει και δεν μπορεί να την κακοποιεί με όποια ευφάνταστη ιδέα έχει». Για αυτό, ο όποιος κοινοτάρχης το επιθυμεί μπορεί να συνεχίσει να στήνει στην είσοδο του χωριού, στην πλατεία ή όπου αλλού ότι γουστάρει. Και να αισθάνεται και περήφανος γιατί ξαφνικά όλοι ασχολούνται μαζί του. «Η δυσφήμιση είναι η καλύτερη διαφήμιση», μας είχε πει πριν λίγα χρόνια ο τότε κοινοτάρχης της Ξυλοφάγου όταν στήθηκε στο χωριό η Μεγάλη Πατάτα, αδιαφορώντας για την όποια κριτική.

Κάπως έτσι απαντά τώρα κι ο κοινοτάρχης Πισσουρίου για το Μεγάλο Χαλλούμι με τις ελιές και τη ντομάτα στη βάση του και ένα μαχαίρι και πιρούνι να το διαπερνούν. Έμπνευση και δημιουργία ενός Σουηδού (με το αζημίωτο φανταζόμαστε) που το έφτιαξε για τον προηγούμενο κοινοτάρχη και στη συνέχεια το επανάφερε για να στηθεί έξω από το «Σπίτι του χαλουμιού». «Μας καλούν από την Αυστραλία», λέει. «Από την πρώτη μέρα που στήθηκε κάνουν ουρά για φωτογραφία». Κι αν είναι για να μας χλευάσουν, δεν πειράζει. Ντόρος να γίνεται.

Ένας Σουηδός λοιπόν, που συστήθηκε γλύπτης, πρότεινε στον κοινοτάρχη κι όπερ και εγένετο. Πριν λίγα χρόνια Ρώσοι επενδυτές ήθελαν να κατασκευάσουν στο Μοναγρούλι το μεγαλύτερο άγαλμα –μήκους 135 μέτρων- του κόσμου (φτηνά τη γλυτώσαμε όπως και ένα άλλο χρυσό Άγγελο που ήθελαν κάποτε –επίσης Ρώσσοι- στην Αγία Νάπα). Πιο πριν ο υπουργός Εμπορίου της τότε εποχής ήθελε μια Αφροδίτη στη θαλάσσια περιοχή της Πέτρας του Ρωμιού η οποία θα ήταν ορατή από το διάστημα (κι αυτήν την γλυτώσαμε). Το Χαλούμι κι η Πατάτα όμως μας έμειναν. Σύμβολα της αισθητικής των κοινοταρχών. Ένας δημόσιος χώρος όμως δεν ανήκει σε κανένα κοινοτάρχη ή δήμαρχο που πρόσκαιρα βρίσκεται στην θέση που βρίσκεται. Ένας δημόσιος χώρος ανήκει στον τόπο και στους πολίτες του και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ιδιωτική ιδιοκτησία την οποία μπορεί να χειριστεί ο καθένας ανάλογα με τα γούστα του.