Βλέπω μια ανάρτηση από την Unesco και το επιστημονικό περιοδικό «Scientific American», για το υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού, Επιστήμης και Τεχνολογίας της Ιαπωνίας:
Ενώ οι περισσότερες χώρες κυνηγούν τις βαθμολογίες των τεστ, η Ιαπωνία αφιερώνει τα πρώτα χρόνια του σχολείου διδάσκοντας ενσυναίσθηση, σεβασμό και καρδιά.
Στα ιαπωνικά Δημοτικά Σχολεία, η προσχολική εκπαίδευση δεν καθοδηγείται από δύσκολες εξετάσεις ή ανταγωνισμό.
Αντίθετα, η εστίαση είναι στον χαρακτήρα – ενσυναίσθηση, σεβασμό, καλοσύνη, συνεργασία και συναισθηματική επίγνωση.
Τα παιδιά μαθαίνουν αυτές τις αξίες όχι από διαλέξεις, αλλά από καθημερινές ρουτίνες που διαμορφώνουν αθόρυβα ποιοι γίνονται:
Καθαρίζοντας τις δικές τους τάξεις ώστε να σέβονται τους κοινόχρηστους χώρους.
Σερβίροντας γεύμα ο ένας στον άλλον για να μάθουν υπευθυνότητα και φροντίδα.
Φροντίζοντας τα φυτά και τα ζώα για να κατανοήσουν την διαχείρισή τους.
Λέγοντας ευχαριστίες πριν και μετά τα γεύματα για να καλλιεργήσουν την ευγνωμοσύνη.
Εργαζόμενοι ως ομάδες για να χτίσουν μια κουλτούρα όπου όλοι ανήκουν.
Οι δάσκαλοι αφιερώνουν αυτά τα πρώτα χρόνια δείχνοντας στους μαθητές πώς οι πράξεις τους επηρεάζουν τους ανθρώπους γύρω τους. Ο στόχος είναι απλός: Πριν μάθετε ακαδημαϊκά, μαθαίνετε πώς να ζείτε με τους άλλους.
Καλλιεργώντας πρώτα τη συναισθηματική νοημοσύνη, η Ιαπωνία χτίζει παιδιά που όχι μόνο μελετούν καλά – αλλά ακούν καλά, μοιράζονται καλά και εξελίσσονται σε ενήλικες που ενισχύουν τις κοινότητές τους.
Μιλάμε για μια χώρα με βαθιά κουλτούρα. Πνευματική, πάνω απ’ όλα. Ακόμα και το κλάδεμα ενός φυτού, είναι ιεροτελεστία. Η υπόκλιση, που εμείς τη θεωρούμε ως πράξη υποταγής, στην Ιαπωνία είναι έκφραση σεβασμού.
Είναι μια υπενθύμιση ότι η εκπαίδευση δεν αφορά μόνο αυτό που γνωρίζουμε. Αφορά το ποιοι γινόμαστε τελικά.
Υποσημείωση: Στα σχολεία της Ιαπωνίας δεν υπάρχουν καθαριστές και καθαρίστριες. Τα φροντίζουν οι μαθητές με τους δασκάλους τους!
Υστερόγραφο. Κάτι γλυκό και ρομαντικό, από τον άγριο κόσμο της πολιτικής, που καμιά φορά έχει και τα … highlights του.
Και, αντικατοπτρίζεται στο Πρόσωπο της Ημέρας που ξεχωρίζουμε σήμερα:
Διαμαντής Καραναστάσης, 51, ηθοποιός, σύντροφος της προέδρου του Κόμματος Πλεύση Ελευθερίας και δικηγόρο, Ζωής Κωνσταντοπούλου, 48, υπέβαλε την παραίτησή του, με μακροσκελή ανακοίνωση, από την οποία κρατάμε το ζουμί:
«Αφήνω τα ξύλινα σπαθιά μου, που φτάσανε το τρίτο παιδί μου, την Πλεύση, ως εδώ που είναι σήμερα και συνεχίζω εξολοκλήρου στην τέχνη μου που έχω κάνει αδιανόητες θυσίες και για αυτήν. Αυτό δεν είναι τίποτα. Είναι μια απόφαση που δουλεύω εδώ και μήνες.
Ευχαριστώ τη Ζωή, για την απόλυτη εμπιστοσύνη της, τη μοναδική της πίστη σε κάθε ιδέα, κάθε λέξη, κάθε δράση, κάθε video, κάθε καμπάνια, κάθε σκέψη, κάθε κείμενο, κάθε κινηματική νέα αφετηρία, σε κάθε πρόταση, σε κάθε σύνθημα, σε κάθε ταξίδι, σε κάθε αδιανόητη τρέλα που σκέφτηκα και πίστεψε σε αυτήν, σε κάθε εμφάνιση, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, σε κάθε ομιλία. Για την ανεκτίμητη λευκή επιταγή που είχα πάντα σε κάθε μια από τις χιλιάδες συζητήσεις μας.
Αυτό το μοναδικό πολιτικό θηρίο, αυτό το πλάσμα με την τεράστια καρδιά και τα λαμπερά μάτια, αυτή τη σπάνια γυναίκα, που φτιάξαμε μαζί Πυρηνικές Εκρήξεις, με τα ξύλινα σπαθιά μας, που δεν έχουν ξανασυμβεί στη χώρα μας. Της αξίζουν τόσα πολλά, πολλές περισσότερες νίκες.
Η γενναιοδωρία και η αγάπη σου είναι ελάχιστα μεγαλύτερες από το χαμόγελό σου. Και να το θυμάσαι αυτό».
Ah! So sweet…
Επιτέλους και λίγο Good Romance από το πολιτικό μας πεδίο…
