Καταγράφοντας πρόσφατα από τον Φιλελεύθερο του 1963 όσα ακολούθησαν το επεισόδιο στην Ερμού (21/12/63) και πήραν το όνομα «Ματωμένα Χριστούγεννα», εισέπραξα και μερικά ανόητα σχόλια από τους «χρήσιμους ηλίθιους» της τουρκικής προπαγάνδας, στην κατεύθυνση του κοινότυπου «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά». Αναμενόμενο. Σε όλη την ιστορία υπάρχουν αυτοί.
Χτες, διαβάζοντας όσα έγιναν εναντίον γεωργών στη νεκρή ζώνη του Μάμμαρι, διερωτήθηκα τι θα λένε αυτοί οι τύποι σε μερικά χρόνια. Ότι πήγαιναν οργανωμένοι σε λόχους οι Ελληνοκύπριοι γεωργοί και κραδαίνοντας τις σκαπάνες τους παρενοχλούσαν και προκαλούσαν τους ειρηνικούς στρατιώτες του Αττίλα; Ότι μάρσαραν τα τρακτέρ τους μπροστά στα φυλάκια και δεν άφηναν τους καημένους τους στρατιώτες να κοιμηθούν με αποτέλεσμα αυτοί να αντιδράσουν στην πρόκληση;
Γιατί κάτι τέτοια μας λένε και για τις παλιές ιστορίες. Μόνο, που αν δεις τι έγινε προχτές, και όχι πριν εξήντα χρόνια, εναντίον δύο γεωργών, πατέρα και γιου, μπορείς εύκολα να καταλάβεις ότι δεν άλλαξε τίποτα από το 1963. Ίδια νοοτροπία, ίδια συμπεριφορά, ίδια λαφυραγωγία. Τότε, περνούσε ας πούμε ένας Ελληνοκύπριος έξω από τη Λουρουτζίνα με το αυτοκίνητό του, καμιά δεκαριά Τουρκοκύπριοι του ζήτησαν να σταματήσει κι όταν συνέχισε τον δρόμο του άρχισαν να τον πυροβολούν τραυματίζοντάς τον στο πρόσωπο. Καταγράψαμε πρόσφατα πολλά τέτοια παραδείγματα, αντιγράφοντας από την εφημερίδα της εποχής. Προχτές, λοιπόν, δύο γεωργοί πήγαν με το τρακτέρ να καλλιεργήσουν το χωράφι τους, 300 μέτρα απόσταση από το τουρκικό φυλάκιο, όταν γύρω στους είκοσι στρατιώτες του Αττίλα και Τ/κ ψευδοαστυνομικοί, τους επιτέθηκαν και επιχείρησαν να τους συλλάβουν. Προκάλεσαν ζημιές στο τρακτέρ, τους τρομοκράτησαν και τελικά τους ανάγκασαν να φύγουν.
Αυτά τα φαινόμενα επαναλαμβάνονται συχνά σε αυτές τις περιοχές και αλλού. Σκοπός των Τούρκων είναι να αναγκάσουν τους γεωργούς να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους, γιατί από καιρό, και εκεί και αλλού, επιχειρούν να προωθήσουν τις θέσεις τους καταλαμβάνοντας εδάφη εντός της νεκρής ζώνης. Τα Ηνωμένα Έθνη το γνωρίζουν. Υπάρχουν μαρτυρίες, που καταγράφουν τη μετακίνηση θέσεων του Αττίλα εντός της νεκρής ζώνης. Αλλά, η έγνοια τους είναι αν θα γίνει κοινό ηλιακό πάρκο για να στήνουν πανηγύρια ή αν θα παίζει μπάλα η Τσετίνκαγια στο γήπεδο Τακσίμ (διαίρεση) στη νεκρή ζώνη.
Κατά τα άλλα, μας κάνει μαθήματα ο νέος «πρόεδρος» του κατοχικού καθεστώτος, Τουφάν Ερχιουρμάν, αναπτύσσοντας αμπελοφιλοσοφίες για την ειρήνη. «Η ειρήνη», έγραφε τη Δευτέρα σε μια ανάρτησή του, «είναι κάτι που χτίζεται, μια διαδικασία που πρέπει να ξεκινήσει πριν από μια λύση και να συνεχιστεί μετά από αυτήν». Αλλά, δεν είναι αστείο όταν την ίδια μέρα είχαμε την επίθεση είκοσι στρατιωτών εναντίον δύο γεωργών; Πώς διάολο να χτίσουμε την ειρήνη πριν και μετά τη λύση; Όπως την χτίσαμε πριν και μετά τη λύση της Ζυρίχης; Διότι ακριβώς τα ίδια είχαμε και τότε και σήμερα. Και όχι εξ υπαιτιότητας λίγων γεωργών, αλλά μιας τουρκικής λογικής που θέλει να επιβάλει την αδικία και την ατιμία με τη δύναμη των όπλων.
Στις 21/12/1963, στη Λακατάμια έριξαν πυροβολισμούς εναντίον της οικίας του ιερέα. Μακάριος και Κουτσιούκ έσπευσαν επί τόπου για να κατευνάσουν τα πνεύματα και ο Τούρκος κοινοτάρχης Λακατάμιας «εδήλωσε προς τον Μακαριώτατο ότι οι Έλληνες και οι Τούρκοι του χωρίου ζουν εν αρμονία».
Στις 29/12/2025, είκοσι Αττίλες επιτέθηκαν και εκδίωξαν δύο γεωργούς από τα χωράφια τους στο Μάμμαρι. Κι όμως, όπως και ο τότε κοινοτάρχης στη Λακατάμια, πουλάμε παραμύθια για Έλληνες και Τούρκους που ζουν εν αρμονία και για ειρήνη η οποία είναι κάτι που χτίζεται. Αλλά, πώς μπορεί να χτιστεί ειρήνη με τέτοιες νοοτροπίες; Πώς μπορεί να χτιστεί ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη; Να σταματήσουν, λέει, οι νόμιμες διώξεις των σφετεριστών για να χτιστεί ειρήνη. Οι Αττίλες στη νεκρή ζώνη δεν κάνουν κάτι κακό, καλλιεργούν την ειρήνη.
