Ο Δημήτρης Ζιμπόπουλος είναι ένας από τους ανθρώπους της «Σχεδίας», του περιοδικού που πουλιέται εδώ και πέντε χρόνια στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Φορώντας το κόκκινο γιλέκο τους, άστεγοι, άνεργοι, ανθρώποι χωρίς εισόδημα, απέκτησαν μια «σχεδία» αξιοπρεπούς επιβίωσης. Ο Δημήτρης, 60 χρονών σήμερα, είναι ένας από αυτούς: Παιδί φτωχής εργατικής οικογένειας, δεν κατόρθωσε καν να τελειώσει το σχολείο και ζούσε χάρη σε περιστασιακές δουλειές του ποδαριού, ώσπου με την οικονομική κρίση έμεινε άνεργος, κατέληξε να τρώει στα δωρεάν συσσίτια και να συντηρείται από την αδερφή του. Η «Σχεδία» τον διέσωσε οικονομικά και ψυχολογικά. «Τα Χριστούγεννα μπορούσα να πάω επίσκεψη στην αδερφή μου και να της πάρω κι εγώ ένα δώρο, ένα κουτί σοκολατάκια», λέει.
Τελευταίως, οι άνθρωποι της ΜΚΟ «Διογένης» που βγάζουν το περιοδικό, αναγκάστηκαν να αυξήσουν την τιμή του στα 4 ευρώ για να μπορούν να πληρώνονται οι φόροι, οι ασφαλιστικές εισφορές των διανομέων και κάποια από εκείνα τα περίεργα αρχικά που ολοένα εφευρίσκει το κράτος για να δικαιολογεί την αφαίμαξη ακόμα και του ελάχιστου εισοδήματος των αστέγων. Μη νομίσετε πάντως ότι η «Σχεδία» είναι περιοδικό που το παίρνεις από φιλανθρωπία – τέτοια υπάρχουν και στην Κύπρο, τα αγοράζεις από υποχρέωση και τα πετάς. Το περιοδικό δρόμου έχει μια σειρά από ενδιαφέροντα θέματα και ρεπορτάζ· θα έλεγε κανείς ότι είναι ο ορισμός του αληθινού λάιφ-στάιλ, ακριβώς στον αντίποδα του ομώνυμου-ψευδώνυμου αυτού είδους που καταχράται εδώ και κάμποσα χρόνια την έννοια, προβάλλοντας ως πρότυπα επώνυμους του τίποτα και το κουτσομπολιό.
Οι άνθρωποι της «Σχεδίας» διοργανώνουν και μια σειρά άλλου είδους δράσεις: Έχουν το πρόγραμμα «Γκολ στη Φτώχεια», με ποδοσφαιρική ομάδα αστέγων η οποία συμμετέχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων (ναι, υπάρχει και τέτοιο!) με τρία συλλογικά βραβεία «Ευ Αγωνίζεσθαι» και ένα ατομικό. Οι «Αόρατες Διαδρομές», στα πρότυπα ανάλογων περιηγήσεων σε πολλές πόλεις του εξωτερικού, είναι περιηγήσεις στο κέντρο της Αθήνας με οδηγούς-ξεναγούς νυν και πρώην αστέγους, οι οποίες περιλαμβάνουν κοινωνικές δομές όπως συσσίτια, υπνωτήρια, κέντρα απεξάρτησης κ.ά. Οι οδηγοί δεν δίνουν απλώς πληροφορίες αλλά αφηγούνται το πώς έχουν βιώσει οι ίδιοι τη ζωή στον δρόμο, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Η γνώση και η συνειδητοποίηση είναι η αρχή της κινητοποίησης.
Υπάρχει επίσης η «Σχεδία art»: Είναι ένα κοινωνικό και περιβαλλοντικό πρόγραμμα, το οποίο προβλέπει την επαναχρησιμοποίηση των απούλητων τευχών του περιοδικού με τη μεταμόρφωσή τους σε χρηστικά και καλαίσθητα προϊόντα τέχνης από τους ανθρώπους του δικτύου διανομής της «Σχεδίας»: Φωτιστικά, ρολόγια τοίχου, καλάθια, μπομπονιέρες, ακόμα και κοσμήματα, όλα από χαρτί του περιοδικού, τα οποία εκτίθενται και πωλούνται σε επιλεγμένα καταστήματα, ή μέσω της ιστοσελίδας www.shediart.gr, ακόμα και στο εξωτερικό. Να πώς η πενία ενεργοποιεί ενίοτε τη γόνιμη φαντασία, με πολλών λογιών ευεργετικά αποτελέσματα και όχι μόνο οικονομικά.
