Ο κ. Ακιντζί δείχνει να μην πτοείται. Την περασμένη Τετάρτη, με ανακοίνωσή του, απέρριψε τη λύση δύο κρατών, ως μη εφικτή σε αυτή τη συγκυρία. Επανέλαβε ότι η μόνη ρεαλιστική οδός είναι η Διζωνική Δικοινοτική με πολιτική ισότητα.
Τουρκοκύπριος ζητά ομοσπονδία! Δεν θα εκπλαγώ, αν ακούσω τις επόμενες μέρες αρκετούς δικούς μας να διερωτώνται, δημόσια, αν όλα αυτά τα χρόνια κάναμε λάθος. Μήπως δεν είναι η διζωνική η λύση που πρέπει να επιδιώξουμε. Αν συμφέρει εμάς γιατί να τη ζητά επιτακτικά, ο κ. Ακιντζί;
Ναι, δεν θα εκπλαγώ αν το ακούσω κι αυτό τις επόμενες μέρες. Άλλωστε, έχουν έλθει τα πάνω κάτω τον τελευταίο καιρό στο Kυπριακό. Χάσαμε τον μπούσουλα. Ακόμα και τα Ηνωμένα Έθνη αναζητούν το πλαίσιο Γκουτέρες. Ψάχνουν και δεν το βρίσκουν. Τουλάχιστον, την καλή εκδοχή του, αυτή που μας βολεύει. Στην αναζήτησή της ορθής εκδοχής, της 4ης Ιουλίου φυσικά, έχει εμπλακεί και η απεσταλμένη του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Τζέιν Χολ Λουτ. Ευχόμαστε ολόψυχα να τη βρει.
Μια και είμαστε σε αναζήτηση, να πω και κάτι άλλο. Δεν αποκλείεται στο σύντομο μέλλον να ψάχνουμε τμήμα του FIR Λευκωσίας. Ενδέχεται να περάσει στην εποπτεία, ίσως και μακρινής, όπως η Φινλανδία, ή η Ισλανδία. Δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο, αλλά ένα υπαρκτό ενδεχόμενο, αν αντιλήφθηκα σωστά σχετικό άρθρο του Πέτρου Θεοχαρίδη στον «Φ», αλλά και τα λεγόμενα του Χρίστου Πέτρου, ειδικού για θέματα αεροπλοΐας και ασφάλειας πτήσεων.
Προκύπτει, λοιπόν, ότι διαπιστώνονται μεγάλες καθυστερήσεις στο χειρισμό αεροσκαφών, που πετούν από και προς το Ισραήλ δια μέσου του FIR Λευκωσίας. Ο λόγος είναι ότι η Κύπρος διαθέτει ένα τεράστιο FIR, αντιστρόφως ανάλογου του μεγέθους της. Φθάνει μέχρι την Τουρκία, αλλά και τις ακτές του Ισραήλ. Η κίνηση στον αέρα είναι μεγάλη και το προσωπικό υπεύθυνο για την αεροπλοΐα και την ασφάλεια πτήσεων στην Κύπρο παραμένει μικρό. Αφήστε που δεν υπάρχει και σύγχρονος εξοπλισμός. Δεν έχουμε καταφέρει να ανανεώσουμε και να βελτιώσουμε τις υποδομές για υποδοχής και παράδοσης αεροσκαφών, που κινούνται στο FIR Λευκωσίας, από το 2006. Ως συνήθως, κάπου κολλάει το πράγμα.
Το Ισραήλ δεν θέλει να μας πάρει το FIR, αλλά ζητά να μπορεί να παραλαμβάνει τα αεροσκάφη μισή ώρα πριν βγουν από τον κυπριακό χώρο ελέγχου πτήσεων. Προφανώς, οι Ισραηλινοί θεωρούν ότι οι δικοί τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας μπορούν να κάνουν καλύτερη δουλειά. Με αυτή την κατάσταση, βέβαια, ενισχύεται το διαχρονικό επιχείρημα της Τουρκίας ότι το FIR Λευκωσίας δεν είναι ασφαλές. Οι Τούρκοι ελεγκτές αρνούνται κάθε επικοινωνία με τους Κύπριους συναδέλφους τους. Την όλη εικόνα μπερδεύει περισσότερο, η εμπλοκή του πύργου ελέγχου του αεροδρομίου Τύμπου στα κατεχόμενα. Στο παρελθόν έχουν γίνει σκέψεις να δοθεί ο έλεγχος τμήματος του FIR Λευκωσίας σε άλλη χώρα, ακόμα και μακρινή. Τόσο σοβαρά λαμβάνονται υπόψη οι καθυστερήσεις, αλλά και η παροιμιώδης αναβλητικότητα της κυπριακής κυβέρνησης να λάβει μέτρα. Ο Χρίστος Πέτρου λέει ότι στην Πολιτική Αεροπορία επικεφαλής γίνονται οι αρχαιότεροι κι όχι οι ικανότεροι. Πάμε καλά, λοιπόν. Από επιτυχία σε επιτυχία. Η αξιοπιστία των πολιτικών και η ποιότητα βασικών υπηρεσιών αγγίζουν και πάλι το ζενίθ.
