Περισσότερο και από τις ίδιες τις δηλώσεις του Μητροπολίτη Μόρφου για το πώς δημιουργούνται οι ομοφυλόφιλοι γέλασα με όλο το πανηγύρι που στήθηκε γύρω από αυτές. Η αλήθεια είναι, όμως,πως ο Μητροπολίτης δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από αυτό που συνήθως κάνει ο κλήρος, δηλαδή να προσπαθεί να ελέγχει τη σεξουαλική ζωή των πιστών αλλά και των απίστων, εδώ που τα λέμε. 
Σε αυτή την ιστορία, αν αξίζει να σταθούμε σε κάτι δεν είναι με όσους έσπασαν πλάκα με τον Μητροπολίτη Μόρφου, αλλά με όσους τον πήραν στα σοβαρά ή έστω προβληματίστηκαν με όσα είπε. Είναι εύκολο να γελούμε με τέτοιες αρλούμπες. Το δύσκολο είναι να διαλύσουμε τη νοοτροπία που τις πιστεύει αλλά και τις αναπαράγει. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, κάτι από το οποίο ως κοινωνία πάσχουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό. 
Τα τυχερά παιδιά έχουν γονείς που τους μιλούν ανοικτά, που ακούν τις ανησυχίες τους, που δέχονται ανοικτά τις απορίες τους και απαντούν με ειλικρίνεια όσο δύσκολο και να είναι αυτό, ειδικά όταν για παράδειγμα βρεθούν αντιμέτωποι με απορίες όπως «μπαμπά, εσύ πόσων χρονών ήσουν όταν έκανες για πρώτη φορά σεξ;» ή «μαμά, είναι κάτι καλό το σεξ;». Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι μια διαδικασία, που δεν τελειώνει παρά μόνο με την ενηλικίωση και που διαμορφώνεται κάθε στιγμή ανάλογα με την ηλικία των παιδιών.
Τα άτυχα παιδιά, από την άλλη, είναι δυστυχώς και τα περισσότερα. Μαθαίνουν για το σεξ περιστασιακά από τους φίλους τους, από καμιά κουβέντα που ίσως γίνει στο σχολείο και από το ίντερνετ. Επομένως, δεν μιλούμε για διαπαιδαγώγηση αλλά για παραπληροφόρηση, με αποτέλεσμα και απροστάτευτα να μένουν απέναντι σε σεξουαλικά διαδεδομένα νοσήματα και εφηβικές εγκυμοσύνες, αλλά και να υιοθετούν κάθε είδους ανόητες απόψεις για το σεξ, καλή ώρα όπως του Μητροπολίτη Μόρφου. Αν βρείτε το απαραίτητο κουράγιο να μιλήσετε με ένα παιδί που δεν έχει ενημερωθεί σωστά για το σεξ, θα τρομάξετε από τις ανακρίβειες που κουβαλάει στο μυαλό του για το σεξ, για το σώμα του, για τις σχέσεις με το άλλο φύλο.
Επομένως, είναι απαραίτητο να αλλάξουν τα πράγματα. Και αφού αρκετοί γονείς δεν βρίσκουν το κουράγιο να ασχοληθούν με το τόσο αυτό σοβαρό θέμα, ίσως είναι καιρός να αναλάβει δράση το σχολείο, όπως γίνεται σε πολλές άλλες χώρες, και, μάλιστα, από πολύ νωρίς. Στις τάξεις πρέπει να μπουν ακομπλεξάριστοι δάσκαλοι και ειδικοί για να διδάξουν, να συζητήσουν, να ενημερώσουν και το κυριότερο να απαντήσουν στις ερωτήσεις των παιδιών. Να αντέξουν τα γέλια, την αμηχανία και τις κοροϊδίες και να τα ενημερώσουν για το σεξ, χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. 
Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ξεκάθαρες κουβέντες. «Μπορεί μια κοπέλα να μου πει όποτε θέλει «όχι» και εγώ πρέπει να σταματήσω ακόμη και αν έχω βγάλει τα ρούχα μου;», ρώτησε πρόσφατα μια γνωστή μου ο έφηβος γιος της. «Το «όχι» είναι «όχι», γιε μου, και δεν έχει να κάνει με τη στύση σου αλλά με το πώς αισθάνεται το άλλο άτομο», του απάντησε εκείνη. 
Σταράτα λόγια και απολύτως απαραίτητα. Για να φτάσουμε στο σημείο να γελούμε με κοτσάνες όπως του Μητροπολίτη Μόρφου, πρέπει πρώτα να είμαστε σε θέση να τις αναγνωρίζουμε. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι το ίδιο απαραίτητη με τα αγγλικά, τα μαθηματικά και τα υπόλοιπα μαθήματα. Είναι πραγματικά παράδοξο, ενώ κάνουμε τα πάντα για να αποκτήσουν κάθε είδους χρήσιμες αλλά και άχρηστες γνώσεις να κλείνουμε τα μάτια στην σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Αγνοώντας την είναι ως να αρνούμαστε στα παιδιά γνώσεις και δεξιότητες που είναι απολύτως καθοριστικές για τη ζωή τους. 

xenia.tourki@phileleftheros.com