Το ένα μετά το άλλο αναβάλλονται. Θεατρικές παραστάσεις, κινηματογράφος, εκδρομές, ταξίδια… Κι εκεί που τρέχαμε να τα προλάβουμε όλα, να πάρουμε τα παιδιά ιδιαίτερα, να πάμε στο γυμναστήριο, να προλάβουμε τη συναυλία της Μαρινέλας, να συναντήσουμε κάποιους φίλους για καφέ, να πάμε στον γιατρό για τις καθιερωμένες ετήσιες εξετάσεις, να οργανώσουμε τα γενέθλια της μεγάλης κόρης, να κάνουμε αυτό, να κάνουμε εκείνο… ξαφνικά έχουμε άπλετο χρόνο για να μην κάνουμε τίποτα. Όλα μπορούν να περιμένουν. Αυτό που προέχει είναι η υγεία, όπως συχνά λέγαμε, αλλά τώρα στα αλήθεια το ιεραρχήσαμε πρώτο.
Στο μεταξύ, μπορούμε να θυμηθούμε πώς είναι να ασχολούμαστε οι ίδιοι με τον κήπο, πώς είναι να φρεσκάρεις την πόρτα με λίγη μπογιά, να κολλήσουμε εκείνο το πλακάκι στο μπάνιο… Δουλειές που δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε και ψάχναμε κάποιον άλλο να ασχοληθεί. Ίσως διαβάσουμε και κανένα βιβλίο, αντί για βόλτα στο mall. Ίσως συγχρονιστούμε και καθήσουμε όλη η οικογένεια μαζί για πέραν των 10 λεπτών. Ίσως φτιάξουμε μια μακαρονάδα αντί για ντελίβερι που είπαμε να το αποφύγουμε για λίγες μέρες. Ίσως τηλεφωνήσουμε σε φίλους αντί για sms σαν τελεσίγραφα και τυπικές ευχές με φατσούλες. Ίσως πάμε βόλτα, στη φύση δεν κυκλοφορεί ο ιός. Ίσως ανακαλύψουμε πως πλήττουμε θανάσιμα με τον εαυτό μας, χωρίς τη συναναστροφή με τους πολλούς και τα συνεχή τρεχάματα, εθισμένοι από έναν τρόπο ζωής που επιβάλλει να κινούνται όλα γρήγορα, έντονα, πιεστικά. Όλο αυτό μοιάζει με άσκηση. Άσκηση επαναπροσδιορισμού της καθημερινότητάς μας.
Εκεί που καταφέραμε να γίνουμε ένα μεγάλο παγκόσμιο χωριό, ξαφνικά μόνο από την οθόνη μπορούμε να απολαμβάνουμε την παγκοσμιοποίησή μας. Εκεί που η Γκρέτα προσπαθούσε να μας πείσει να περιορίσουμε τα ταξίδια μας, να μην αυξάνουμε το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, εκεί που πόλεις προσπαθούσαν να βρουν λύσεις για να περιορίσουν τις ορδές των τουριστών, ήρθε ο Covid-19 και τα έλυσε όλα. Ο πλανήτης πάτησε ξαφνικό φρένο. Αεροπορικές εταιρείες αναστέλλουν πτήσεις, οι ορδές εξαφανίστηκαν, πόλεις κατ΄εξοχήν τουριστικές έβαλαν λουκέτο, άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους, δραστηριότητες παγώνουν. Προσωρινά φυσικά, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει πόσο θα κρατήσει η επέλαση του κορωνοϊού και πώς θα είναι η επόμενη μέρα. Θα επανέλθουμε εκεί που ήμασταν και θα συνεχίσουμε όπως ήταν πριν το αναγκαστικό μας διάλειμμα ή ο Covid, όπως και το Aids πριν χρόνια, θα επανακαθορίσει την κοινωνικότητά μας; Δεν έχει τόση σημασία όμως αυτή τη στιγμή. Αυτό που προέχει, είπαμε -και πλέον το καταλάβαμε- είναι η υγεία.
