Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος αναλύει τα πολιτικά παιχνίδια και τις ιδεολογικές διαφορές που οδήγησαν τα δύο κράτη να έρθουν σε διαμάχη με το μέλλον να μοιάζει αρκετά δυσοίωνο αναφορικά με τις σχέσεις τους.
Μετά και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, παρατηρήθηκε μια ξεκάθαρη διαφοροποίηση ιδεών και στάσεων μεταξύ των πρώην μελών της. Κάποιες εξ αυτών είτε εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ (Εσθονία, Λιθουανία), είτε επιχειρούν στο παρόν στάδιο να ενταχθούν (Ουκρανία). Η ισχυρότερη δύναμη της πρώην ΕΣΣΔ, η Ρωσία επιχειρεί να σταματήσει την προσπάθεια της Ουκρανίας αντίθετα με την απραξία που έδειξε στην είσοδο της Λιθουανίας και της Εσθονίας για λόγους που θεωρεί καίριους για την επιβίωση της.
Καταρχάς αν κάποιος παρατηρήσει τον χάρτη της ευρωπαϊκής ηπείρου θα αντιληφθεί ότι μετά την Ρωσία, η Ουκρανία είναι η δεύτερη σε μεγαλύτερη έκταση χώρα που επίσης μοιράζεται και σύνορα με τη Ρωσία, που σαφέστατα θα φέρει τον εχθρό (ΝΑΤΟ) σε απόσταση αναπνοής από το ρωσικό κράτος. Στις περιπτώσεις των χωρών της Βαλτικής η περιορισμένη τους έκταση και η είσοδος τους το 2004, μια περίοδος που η Ρωσία επιχειρούσε να ανασυνταχθεί ήταν καθοριστικής σημασίας στην απόφαση της Ρωσίας να μην αντιδράσει και να λειτουργήσει με τον τρόπο που λειτουργεί στην Ουκρανία σήμερα.
Έπειτα πρέπει να αναλογιστούμε και την γεωγραφική σημασία της Ουκρανίας καθώς και το υπερπολύτιμο λιμάνι της Σεβαστούπολης. Η ρωσική ενδοχώρα αποτελείται από πληθώρα λιμνών που όμως έχουν σαν κοινό στοιχείο ότι δεν αποτελούνται από ζεστά νερά. Αντίθετα το συγκεκριμένο λιμάνι που βρίσκεται στην Κριμαία έχει σαν χαρακτηριστικό του το μεσογειακό κλίμα που οδηγεί σε θερμά νερά και δίνει στην Ρωσία τη δυνατότητα να έχει ένα λιμάνι που τα νερά του δεν παγώνουν το χειμώνα και έτσι διευκολύνεται η μετακίνηση αλλά επίσης δημιουργείται και μια καθοριστικής σημασίας βάση πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα. Η Ρωσία έχει στον έλεγχο της την Κριμαία και το συγκεκριμένο λιμάνι από το 2014 και ασφαλώς δεν θα ήθελε να το χάσει από μια πιθανή προσπάθεια του ΝΑΤΟ να βοηθήσει την Ουκρανία να επανακτήσει την Κριμαία.
Από την άλλη πλευρά η Ουκρανία μετά το 2014 όπου πήρε μια ξεκάθαρη φιλοδυτική στάση για πολλούς και διάφορους λόγους με κυριότερο από αυτούς τον φόβο που την διακατείχε για να μην καταλήξει ξανά υποχείριο του Ρωσικού κράτους όπως συνέβαινε την περίοδο λειτουργίας της ΕΣΣΔ. Ειδικότερα μετά το 2014 και την προσάρτηση της Κριμαίας από το ρωσικό κράτος, οι σχέσεις των δύο κρατών διαλύθηκαν και η Ουκρανία έψαχνε οποιαδήποτε ασπίδα σωτηρίας μπορούσε να βρει από τους Δυτικούς.
Επιπλέον, οι συνεχείς αυξήσεις των κρατών του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα οι γειτονικές της Ουκρανίας (Πολωνία) αλλά και ο Ουκρανός ηγέτης που ενστερνίζεται της δυτικές αξίες (δημοκρατία, ελεύθερη έκφραση) οδήγησαν την Ουκρανία στο να μην θέλει πλέον να έχει καμία σχέση με ένα αυταρχικό καθεστώς με περιορισμένο αριθμό συμμάχων.
