Η Ιστορία δεν είναι παρελθόν. Είναι παρούσα στις πληγές που δεν έκλεισαν, στις σιωπές που βαραίνουν, στα τοπία που άλλαξαν μορφή και νόημα. Οι μέρες του Ιουλίου φέρνουν ξανά στο προσκήνιο γεγονότα που καθόρισαν την πορεία της Κύπρου και την ταυτότητά της: το πραξικόπημα και η τουρκική στρατιωτική επέμβαση, που σημάδεψαν τον τόπο με απώλειες , ξεριζωμό και προσφυγιά.

Μισός  και πλεον αιώνας  έχει περάσει, μα οι συνέπειες παραμένουν παρούσες. Περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους. Χιλιάδες αγνοούμενοι δεν επέστρεψαν ποτέ. Εκκλησίες ερήμωσαν, σχολεία έμειναν σιωπηλά, χωριά μετατράπηκαν σε μνήμη. Η πράξη της εισβολής ήταν μια τομή όχι μόνο γεωγραφική, αλλά και ανθρώπινη, συναισθηματική, πολιτισμική.

Κι όμως, το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι μόνο τι έγινε τότε, αλλά τι κάνουμε σήμερα με αυτή την κληρονομιά. Πώς διαχειριζόμαστε τη μνήμη; Τι μαθαίνουμε στα παιδιά μας; Πόσο χώρο αφήνουμε για αλήθεια και ευθύνη μέσα στην καθημερινότητα; Η συλλογική μνήμη δεν είναι αυτονόητη. Δεν αρκούν οι τελετές και τα συνθήματα για να κρατήσουν ζωντανή την αλήθεια. Η λήθη δεν έρχεται απότομα , έρχεται με τον εφησυχασμό, με τη συνήθεια, με την επιλογή του βολικού.

«Όχι, δεν μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας. Σταμάτα να ζεις με αυτή τη ψευδαίσθηση… Οι Εφιάλτες συνειδήσεων και παρτίδων υπάρχουν σε κάθε ιστορική εποχή και έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους.!»

Λόγια που δεν στοχεύουν στη σύγκρουση, αλλά στην αφύπνιση. Γιατί αν δεν σηκώσουμε κεφάλι μπροστά στο ξεπούλημα αξιών και προσδοκιών, τότε ούτε ο Πενταδάκτυλος πρόκειται να ανασηκώσει την πλάτη. Αν δεν φροντίσουμε τον «Δεν Ξεχνώ» να γίνει βίωμα και όχι απλό ευχολόγιο κάθε 15η και 20ή Ιουλίου, τότε ίσως η Ιστορία μας ξεχάσει πρώτη.

Και κυρίως, αν δεν εμπνεύσουμε τη νέα γενιά να γνωρίζει, να κρίνει και να νοιάζεται, τότε κινδυνεύουμε να μετατρέψουμε τη μνήμη σε τύπο και την ιστορική αλήθεια σε απλή παράδοση.

Ίσως μόνο τότε να καταφέρουμε να αποτινάξουμε όλους όσοι διαχειρίστηκαν ή διαχειρίζονται την πατρίδα και την αξιοπρέπειά της σαν να ήταν διαπραγματεύσιμα μεγέθη, χωρίς ίχνος τσίπας.

Εγώ Δεν Ξεχνώ.
Και όσο οι λέξεις είναι πιο ενοχλητικές από τις πράξεις, θα τις επαναλαμβάνω για να μη χαθούν.

Προδοσία.
Πραξικόπημα.
Εισβολή.
Κατοχή.
Ψευδοκράτος.
Απελευθέρωση.

Ο αγώνας, ώσπου λεύτεροι να πορευτούμε σε λεύτερο Πενταδάκτυλο, συνεχίζεται.