Η ακύρωση του συμβολαίου για τον δρόμο Πάφου – Πόλης Χρυσοχούς παρουσιάστηκε ως μια τεχνική ή διοικητική απόφαση. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι κάτι πολύ περισσότερο: Μια πολιτική πράξη με σοβαρό οικονομικό κόστος, το οποίο θα επωμιστούν οι φορολογούμενοι. Μια απόφαση που δεν λήφθηκε με βάση τη λογική και το δημόσιο συμφέρον, αλλά για λόγους επικοινωνιακής σκοπιμότητας και μικροπολιτικής διάθεσης.
Από τα 73 στα 120 εκατομμύρια!
Το έργο είχε προϋπολογισμό €73 εκατομμύρια + ΦΠΑ όταν κατακυρώθηκε. Σήμερα, μετά την ακύρωση, έχει επαναπροκηρυχθεί με νέο προϋπολογισμό €90 εκατ. + ΦΠΑ. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν τα €16 εκατ. που έχουν ήδη καταβληθεί στον αρχικό εργολάβο και τα περίπου €14 εκατ. από τις εγγυητικές που δεν έχουν εξαργυρωθεί.
Έτσι, το συνολικό κόστος εκτοξεύεται στα €120 εκατ., δηλαδή τουλάχιστον €47 εκατ. περισσότερα από τον αρχικό προϋπολογισμό.
Κι όλα αυτά χωρίς να λαμβάνονται υπόψη πιθανές υπερβάσεις με τις τελικές προσφορές, οι δικαστικές εμπλοκές, καθώς και το τεράστιο κόστος του χαμένου χρόνου.
Η κυβέρνηση είχε απέναντί της μια από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες της περιοχής, με έργα ύψους €5 δισ. σε 6 χώρες, με 5.800 εργαζόμενους και εμπειρία σε έργα όπως αυτοκινητόδρομοι, αεροδρόμια και μετρό. Αντί να επιδιώξει ουσιαστική διαπραγμάτευση για την ολοκλήρωση του έργου ώστε να εξοικονομήσει χρόνο και πόρους, επέλεξε τη ρήξη.
Το αποτέλεσμα; Καθυστέρηση, πρόσθετο κόστος, νομικές εκκρεμότητες σε Ελλάδα και Κύπρο, μα κυρίως, χαμένος χρόνος για την περιοχή.
Ακόμη κι αν όλα προχωρήσουν ομαλά, χωρίς νέες προσφυγές ή εμπόδια, ο χρόνος από τη διακοπή μέχρι την υπογραφή νέας σύμβασης και την έναρξη των εργασιών θα ξεπεράσει τους 24 μήνες με όλα τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται.
Η σημερινή κυβέρνηση δεν διαχειρίστηκε την υπόθεση με διορατικότητα, αλλά με διάθεση να δείξει «κάτι διαφορετικό». Όμως η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Το Δημόσιο επιβαρύνεται με δεκάδες εκατομμύρια.
Ο χρόνος χάθηκε ανεπιστρεπτί και πολίτες βλέπουν ένα ακόμη έργο να γίνεται σύμβολο αναβλητικότητας και λαθών.
Μάλιστα, ο προηγούμενος εργολάβος φέρεται να ζητούσε περίπου €25 εκατ. για να ολοκληρώσει το έργο, ποσό πολύ μικρότερο από τα €47 εκατ. της σημερινής επιβάρυνσης.
Και όμως, η κυβέρνηση δεν μπήκε καν στη διαδικασία να αξιολογήσει σοβαρά το κόστος/ όφελος: Να εξέταζε δηλαδή εάν συμφέρει η συνέχιση με τον υφιστάμενο εργολάβο έναντι του επιπρόσθετου κόστους και ρίσκου που δημιουργεί η διακοπή και η ανάθεση σε νέο.
Τα δημόσια έργα δεν πρέπει να γίνονται έρμαιο πολιτικών σκοπιμοτήτων ούτε εργαλείο εντυπωσιασμού.
Η περίπτωση του Πάφου – Πόλης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν η πολιτική βούληση υποχωρεί απέναντι στην επικοινωνία.
Η ζημιά –οικονομική, κοινωνική και αναπτυξιακή– είναι τεράστια και αγγίζει τους πάντες.
- Αντιπρόεδρος ΔΗΣΥ, τέως υπουργός Μεταφορών
