Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που λέχθηκε, για πρώτη φορά, η ρήση «εκάμαμεν τζι’ εμείς πολλά» από το στόμα του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας, μακαριστού Δημήτρη Χριστόφια και δυστυχώς ηχεί ακόμη παράταιρα στα αφτιά μου. Και το χειρότερο! Επαναλαμβάνεται κάθε λίγο και λιγάκι και, μάλιστα, από ανθρώπους που καμώνονται τους προοδευτικούς και τους ειρηνιστές και αυτό στην προσπάθειά τους να φορτώσουν στην πλευρά μας όλα του κόσμου τα στραβά και τα ανάποδα, που βρήκαν αυτόν τον τόπο και αυτόν τον λαό από τότε που αποφάσισε να διεκδικήσει την ελευθερία του.
Στην ουσία, όμως, πρόκειται για ανιστόρητους και εντελώς ανίδεους, που έχουν την ψευδαίσθηση πως με τέτοιες θέσεις θα μπορέσουν να παρουσιάσουν ένα ισχυρό άλλοθι για την αποχή τους από τους αγώνες του λαού μας και να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες από τους ώμους τους.
Χωρίς αμφιβολία, κατά τη διάρκεια των διακοινοτικών συγκρούσεων, με τις οποίες συνδέεται η ως άνω ρήση, διεπράχθησαν πλείστα όσα εγκλήματα τόσο από Ελληνοκυπρίους όσο και Τουρκοκυπρίους, τα οποία, ασφαλώς, και είναι καταδικαστέα. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να ειπωθεί ότι, σε αναλογία πληθυσμού, η τουρκική πλευρά ξεχώρισε και διακρίθηκε, για τα καλά, όσον αφορά στον αριθμό εγκλημάτων και άλλων ανομολόγητων παρανομιών.
Όμως, είναι γνωστό ότι σε όλους τους αγώνες, τα κινήματα και τις επαναστάσεις δεν έλειψαν τα εγκλήματα και τα αίσχη, που είχαν να κάνουν με τους οπαδούς και των δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων ή στρατοπέδων. Και όλα αυτά προς γνώση των ανιστόρητων και ανίδεων επικριτών της πλευράς μας αναφορικά με την περίοδο των διακοινοτικών συγκρούσεων στο νησί μας, που έλαβαν χώρα πριν από την τουρκική εισβολή τού 1974.
Έτσι, στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, όταν αυτή αντιμετώπιζε σοβαρούς κινδύνους από τις φιλοβασιλικές εξεγέρσεις, εξουδετερώθηκαν με βίαια μέτρα όσοι θεωρούνταν ύποπτοι για υπονόμευση της επανάστασης. Σε αυτήν την περίοδο της Τρομοκρατίας, όπως αυτή αποκλήθηκε, καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και θανατώθηκαν χιλιάδες Γάλλοι πολίτες. Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν διανοήθηκε να μειώσει την αίγλη αυτής της επανάστασης και να τη διαγράψει από τις ένδοξες περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας.
Ανάλογα σχόλια μπορούν να γίνουν και για την Ελληνική Επανάσταση τού 1821. Συγκεκριμένα, η Τριπολιτσά, έδρα του πασά του Μορέως, περιήλθε στα χέρια των Ελλήνων επαναστατών στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, ύστερα από εξάμηνη πολιορκία. Με την είσοδο των Ελλήνων στην πόλη, χιλιάδες Τούρκοι θανατώθηκαν και ανάμεσά τους γυναίκες και μικρά παιδιά. Κι όμως! Κανείς δεν διενοήθη να μειώσει τη σημασία και την αξία αυτής της εξεγέρσεως, που οδήγησε τελικώς στην παλιγγενεσία του έθνους μας.
Τα ίδια και παρόμοια μπορούν να λεχθούν και για τη μεγάλη κομουνιστική επανάσταση, που έλαβε χώρα στη χώρα της Ρωσίας, το 1917. Για τρία ολόκληρα χρόνια, το κομουνιστικό καθεστώς διεξήγαγε έναν αδυσώπητο αγώνα εναντίον των αντεπαναστατικών στοιχείων. Τότε, για τη σωτηρία της επανάστασης λειτούργησε ο επονομασθείς “εμπόλεμος κομουνισμός” ή “κόκκινη τρομοκρατία”, με στόχο την καταδίωξη και τιμωρία κάθε αντιφρονούντος. Σε αυτήν την περίοδο, χιλιάδες αθώοι Ρώσοι έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, την ίδια τη ζωή τους, χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, σε καμιά περίπτωση αυτή η ένδοξη επανάσταση δεν θα πάψει να αποτελεί ιστορικό ορόσημο ως προς την παραπέρα πορεία της ανθρωπότητας.
Δυστυχώς, στη δική μας περίπτωση, οι ανιστόρητοι και ανίδεοι πιπιλίζουν ό,τι τους βολεύει. Συμφέρει σ’ αυτούς και με το παραπάνω, να επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά τη ρήση “εκάμαμεν τζι’ εμείς πολλά”. Σκόπιμα δεν πάνε παρακάτω. Σκόπιμα δεν ανοίγουν το στόμα τους για να πουν ότι η καταπληκτική πλειονότητα αυτού του τόπου είχε κάθε δικαίωμα να αποφασίσει από μόνη της για τη μοίρα αυτού του λαού. Σκόπιμα παρασιωπούν το γεγονός ότι μειονότητες υπάρχουν και λειτουργούν σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, χωρίς, όμως, να στέκονται εμπόδιο στα σχέδια και στη θέληση των πολλών. Σε κάθε δημοκρατική χώρα ένα είναι το σωστό και ένα μόνο ισχύει. Η πλειονότητα αποφασίζει και η μειονότητα προστατεύεται. Σε αυτή την πρόταση περικλείεται όλη η σοφία του κόσμου.
Σε σχέση με το θέμα, χαρακτηριστική και αρκούντως προοδευτική ήταν η απάντηση του πρώην γενικού γραμματέα του ΑΚΕΛ, μακαριστού Εζεκία Παπαϊωάννου ο οποίος σε σχετική ερώτηση για το ποιος ευθύνεται για τις διακοινοτικές συγκρούσεις, έδωσε την εξής αποστομωτική και σταράτη απάντηση. Για όλα ευθύνεται το γεγονός ότι αρνήθηκαν στον κυπριακό λαό το ιερό δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως!
Χωρίς άλλο, η ρήση “εκάμαμεν τζι’ εμείς πολλά” είναι εντελώς ανιστόρητη και πηγάζει εκ του πονηρού!
*Φιλόλογος
Στην ουσία, όμως, πρόκειται για ανιστόρητους και εντελώς ανίδεους, που έχουν την ψευδαίσθηση πως με τέτοιες θέσεις θα μπορέσουν να παρουσιάσουν ένα ισχυρό άλλοθι για την αποχή τους από τους αγώνες του λαού μας και να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες από τους ώμους τους.
Χωρίς αμφιβολία, κατά τη διάρκεια των διακοινοτικών συγκρούσεων, με τις οποίες συνδέεται η ως άνω ρήση, διεπράχθησαν πλείστα όσα εγκλήματα τόσο από Ελληνοκυπρίους όσο και Τουρκοκυπρίους, τα οποία, ασφαλώς, και είναι καταδικαστέα. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να ειπωθεί ότι, σε αναλογία πληθυσμού, η τουρκική πλευρά ξεχώρισε και διακρίθηκε, για τα καλά, όσον αφορά στον αριθμό εγκλημάτων και άλλων ανομολόγητων παρανομιών.
Όμως, είναι γνωστό ότι σε όλους τους αγώνες, τα κινήματα και τις επαναστάσεις δεν έλειψαν τα εγκλήματα και τα αίσχη, που είχαν να κάνουν με τους οπαδούς και των δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων ή στρατοπέδων. Και όλα αυτά προς γνώση των ανιστόρητων και ανίδεων επικριτών της πλευράς μας αναφορικά με την περίοδο των διακοινοτικών συγκρούσεων στο νησί μας, που έλαβαν χώρα πριν από την τουρκική εισβολή τού 1974.
Έτσι, στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, όταν αυτή αντιμετώπιζε σοβαρούς κινδύνους από τις φιλοβασιλικές εξεγέρσεις, εξουδετερώθηκαν με βίαια μέτρα όσοι θεωρούνταν ύποπτοι για υπονόμευση της επανάστασης. Σε αυτήν την περίοδο της Τρομοκρατίας, όπως αυτή αποκλήθηκε, καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και θανατώθηκαν χιλιάδες Γάλλοι πολίτες. Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν διανοήθηκε να μειώσει την αίγλη αυτής της επανάστασης και να τη διαγράψει από τις ένδοξες περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας.
Ανάλογα σχόλια μπορούν να γίνουν και για την Ελληνική Επανάσταση τού 1821. Συγκεκριμένα, η Τριπολιτσά, έδρα του πασά του Μορέως, περιήλθε στα χέρια των Ελλήνων επαναστατών στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, ύστερα από εξάμηνη πολιορκία. Με την είσοδο των Ελλήνων στην πόλη, χιλιάδες Τούρκοι θανατώθηκαν και ανάμεσά τους γυναίκες και μικρά παιδιά. Κι όμως! Κανείς δεν διενοήθη να μειώσει τη σημασία και την αξία αυτής της εξεγέρσεως, που οδήγησε τελικώς στην παλιγγενεσία του έθνους μας.
Τα ίδια και παρόμοια μπορούν να λεχθούν και για τη μεγάλη κομουνιστική επανάσταση, που έλαβε χώρα στη χώρα της Ρωσίας, το 1917. Για τρία ολόκληρα χρόνια, το κομουνιστικό καθεστώς διεξήγαγε έναν αδυσώπητο αγώνα εναντίον των αντεπαναστατικών στοιχείων. Τότε, για τη σωτηρία της επανάστασης λειτούργησε ο επονομασθείς “εμπόλεμος κομουνισμός” ή “κόκκινη τρομοκρατία”, με στόχο την καταδίωξη και τιμωρία κάθε αντιφρονούντος. Σε αυτήν την περίοδο, χιλιάδες αθώοι Ρώσοι έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, την ίδια τη ζωή τους, χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, σε καμιά περίπτωση αυτή η ένδοξη επανάσταση δεν θα πάψει να αποτελεί ιστορικό ορόσημο ως προς την παραπέρα πορεία της ανθρωπότητας.
Δυστυχώς, στη δική μας περίπτωση, οι ανιστόρητοι και ανίδεοι πιπιλίζουν ό,τι τους βολεύει. Συμφέρει σ’ αυτούς και με το παραπάνω, να επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά τη ρήση “εκάμαμεν τζι’ εμείς πολλά”. Σκόπιμα δεν πάνε παρακάτω. Σκόπιμα δεν ανοίγουν το στόμα τους για να πουν ότι η καταπληκτική πλειονότητα αυτού του τόπου είχε κάθε δικαίωμα να αποφασίσει από μόνη της για τη μοίρα αυτού του λαού. Σκόπιμα παρασιωπούν το γεγονός ότι μειονότητες υπάρχουν και λειτουργούν σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, χωρίς, όμως, να στέκονται εμπόδιο στα σχέδια και στη θέληση των πολλών. Σε κάθε δημοκρατική χώρα ένα είναι το σωστό και ένα μόνο ισχύει. Η πλειονότητα αποφασίζει και η μειονότητα προστατεύεται. Σε αυτή την πρόταση περικλείεται όλη η σοφία του κόσμου.
Σε σχέση με το θέμα, χαρακτηριστική και αρκούντως προοδευτική ήταν η απάντηση του πρώην γενικού γραμματέα του ΑΚΕΛ, μακαριστού Εζεκία Παπαϊωάννου ο οποίος σε σχετική ερώτηση για το ποιος ευθύνεται για τις διακοινοτικές συγκρούσεις, έδωσε την εξής αποστομωτική και σταράτη απάντηση. Για όλα ευθύνεται το γεγονός ότι αρνήθηκαν στον κυπριακό λαό το ιερό δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως!
Χωρίς άλλο, η ρήση “εκάμαμεν τζι’ εμείς πολλά” είναι εντελώς ανιστόρητη και πηγάζει εκ του πονηρού!
*Φιλόλογος
