Ο Χριστόδουλος Γ. Παχουλίδης γράφει πώς και γιατί αποκτά νόημα η πιο πάνω φράση.
Διαρκούσε ακόμη ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, όταν ζητήθηκε από τον διακεκριμένο Γερμανό συγγραφέα Dr Joseph Holzner, η άδεια να μεταφραστεί στα Ελληνικά το μνημειώδες έργο του «Παύλος», βιβλίο το οποίο σκιαγραφεί με διεισδυτική δύναμη την προσωπικότητα του κορυφαίου διαμορφωτή της χριστιανικής Ευρώπης και του καθ’ αυτό ερμηνευτή του Χριστιανικού Πνεύματος, που έριξε δυνατές γέφυρες και συνετέλεσε στη σύνθεση εκείνη του Ελληνικού Πνεύματος και της Χριστιανικής Διδασκαλίας, την οποία αποκαλούμε «Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό», «Ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό», «Ελληνοχριστιανική Παιδεία».
Η σύνθεση αυτή υποκατέστησε με πληρότητα την ελληνική ιδέα της μελλοντικής ενότητας του ανθρωπίνου γένους κάτω από την Ελληνική Παιδεία, η οποία εμφανίστηκε με την άποψη του Ισοκράτη, σύμφωνα με την οποία «Έλληνες πρέπει να καλούνται όσοι μετέχουν της Ελληνικής Παιδείας». Έλαβε δε υπόσταση με την εξάπλωση του Ελληνισμού στην Ανατολή επί Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του, και με αυτήν ως βάση, ο Χριστιανισμός απέβη η «Νέα Παιδεία», η «έχουσα ως πηγήν αυτόν τούτον τον θείον Λόγον». Μένει δε και θα παραμένει νέα, αιωνίως δυνάμενη να φωτίζει, να χειραγωγεί, να προσφέρει τη ζωοποιό ανθρωποπλαστική πνοή της, για τη διαμόρφωση του αρτίου ανθρώπου», εις το αρχέτυπο του οποίου συμπεριλαμβάνεται αποκαθαρμένος και εκχριστιανισμένος ο τύπος του «Έλληνος», «ο καρπός των υψηλοτέρων εκ των καμπυλών του Ελληνικού Πνεύματος».
Τα πιο πάνω φαίνεται να εννοεί ο Holzner, όταν στον πρόλογο, τον οποίο έγραψε, ειδικά για την έκδοση στα Ελληνικά του πιο πάνω βιβλίου του, κάνει την ακόλουθη, αλλά άκρως επίκαιρη και για σήμερα, για τον Έλληνα, αλλά και για τον Ευρωπαίο: «Ο σημερινός κόσμος κινδυνεύει να βυθισθεί και πάλι στο σκοτάδι της βαρβαρότητος και να υποταχθεί στην ασιατική επικράτηση, απ’ την οποία η Ελλάς, κατά τους Περσικούς Πολέμους, έσωσε τη Δύση. Αυτόν τον κίνδυνο θα μπορέσωμε να τον κατανικήσωμε μόνον αν ξαναγίνωμεν Έλληνες…».
Το αίτημα «να ξαναγίνωμεν Έλληνες» αποκτά νόημα αν το δούμε μέσα από την «αποστασία» των ευρωπαϊκών λαών, της απομάκρυνσης από τις αξίες και τα ιδανικά τα οποία συνθέτουν τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, τον ελληνοχριστιανικό άνθρωπο, όπως τον θεμελίωσε ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος και εξέθεσε κατά τον πιο πάνω σοφό, «το πρόγραμμα της Χριστιανικής ευγενείας» με τα λόγια της προς Φιλιππησίους Επιστολής (δ’ 8): «Όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, ει τις αρετή και ει τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε».
