Όλοι οι χειρισμοί της Κυβέρνησης τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν άμεμπτοι. Για την κατάρρευση του Συνεργατισμού φταίνε οι προηγούμενοι που έκρυβαν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Αυτή είναι η επίσημη θέση του υπουργού Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη και της Κυβέρνησης που εκπροσωπεί.
Ούτε λέξη για τις πολιτικές και ηθικές ευθύνες απέναντι στους πολίτες που πλήρωσαν για τη «διάσωση» του Συνεργατισμού, για να διαπιστώσουν μετά ότι εξαπατήθηκαν. Χωρίς να νιώσει άβολα ούτε για μία στιγμή -παρά τα επικοινωνιακά νευράκια- κατέφυγε σε μια παιδιάστικη ετεροχρονισμένη απειλή της κατηγορίας «αν δεν φας το φαΐ σου θα σε φάει ο λύκος»: Αν δεν πληρώναμε τη «διάσωση» θα είχαμε κούρεμα καταθέσεων και στον Συνεργατισμό.
Έχουμε γίνει πια τόσο δεδομένοι για τους κυβερνώντες που δεν αισθάνονται την ανάγκη να δίνουν εξηγήσεις. Δεν προσπαθούν καν να φαίνονται πειστικοί. Μπορούν να μπαλώνουν τρύπες, να μην τους βγαίνει και απλά να συνεχίζουν να παίζουν με τα λεφτά μας χωρίς εξηγήσεις. Μπορούν να πετάνε 1,5 δισ. σε μια μαύρη τρύπα και μετά άλλα 3,5 και να αισθάνονται και δικαιωμένοι. Στην ουσία αυτό που ακούσαμε από τον υπουργό ήταν μία απόπειρα να παρουσιάσει τον τυχοδιωκτικό τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων, σαν μια καλά σχεδιασμένη και προμελετημένη οικονομική πολιτική. Η μαύρη αλήθεια είναι πως δεν είχαν ιδέα πώς θα τους βγουν τα πράγματα.
Κι η εύκολη λύση ήταν να καταφύγουν σε αμφιλεγόμενους τρόπους για να βγάλουν γρήγορα λεφτά, μοιράζοντας υπηκοότητες για cash σε κροίσους με αμφίβολες μπίζνες, μοιράζοντας άδειες οικοδομής για πύργους φαντάσματα που θα μείνουν απούλητοι και ξεπουλώντας όλες τις δημόσιες εταιρείες, λειτουργώντας σαν απελπισμένοι ναυαγοί που άρχισαν να καίνε τα υπάρχοντά τους για να ζεσταθούν και να επιβιώσουν άλλη μια μέρα.
Η λαίλαπα Χριστόφια τελείωσε πριν από έξι χρόνια. Το επιχείρημα «βρήκαμε μπροστά μας τα προβλήματα» μπορείς να το χρησιμοποιείς για λίγο, αλλά έχει ημερομηνία λήξης. Η διαχείριση της καταστροφής που προηγήθηκε και έφερε το κούρεμα των καταθέσεων, δείχνει ότι η ανεπάρκεια αυτής της Κυβέρνησης συναγωνίζεται επάξια τους προηγούμενους. Άλλωστε έχουν αφήσει κι αυτοί το δικό τους στίγμα στην καταστροφή. Το χάσμα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα όχι μόνο βάθυνε σ’ αυτά τα έξι χρόνια, αλλά η μεσαία τάξη έχει συνθλιβεί, παραχωρώντας τη θέση της στην τάξη των νεόπτωχων. Αλλά πού να ξέρεις εσύ κύριε Χάρη μου!
