Για τον Μίκη Θεοδωράκη γράφει ο Α. Χατζηαντώνης.
Για τους αγώνες του αείμνηστου Μίκη Θεοδωράκη στον χώρο της αριστεράς, γράφονται, εγγράφησαν και θα γραφούν πολλά.
Το σύντομο σημείωμα μου, επικεντρώνεται στην οικουμενική πλευρά και τη συναινετική συνάμα, στον χαρακτήρα του μεγάλου αυτού μουσουργού- αγωνιστή. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, παρόλο που στα μαύρα χρόνια του Εμφυλίου, 1944-1949, σαν αριστερός και μαχητής στις τάξεις του ΕΛΑΣ (έλαβε μέρος στα λεγόμενα Δεκεμβριανά, που είχαν ως αποτέλεσμα την ήττα των κομμουνιστών και τη συνθηκολόγηση τους με τη Συμφωνία της Βάρκιζας), δεν δίστασε μπροστά σε κομματικούς φραγμούς και στεγανά, να συμμετέχει, σε στιγμές δύσκολες για την Ελλάδα, στη δεξιά κυβέρνηση υπό τον μακαριστό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Θα αναφερθώ σε κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές, τους πρώτους μήνες της μεταπολίτευσης, που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου και είναι ζωντανές ακόμη και σήμερα, μετά από 47 τόσα χρόνια…! Πρέπει να ήτανε Σεπτέμβρης του 1974, όταν πρόσφυγας και διωγμένος από τα τουρκικά τανκς από την Κερύνεια, βρέθηκα στην Αθήνα για να συνεχίσω τη φοίτηση μου στο Λύκειο.
Είχε οργανωθεί μια μεγάλη εκδήλωση στο Παναθηναϊκό Στάδιο, το λεγόμενο Καλλιμάρμαρο. Εγώ, μόνος και στριμωγμένος εκεί στα πέτρινα καθίσματα του Σταδίου, είχα την ευκαιρία να δω από κάπως κοντινή απόσταση, τους γίγαντες αυτούς της νεότερης ελληνικής Ιστορίας.
Κάποια στιγμή, εμφανίζεται και ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος ήταν στην εξορία, συγκεκριμένα στο Παρίσι, από το 1969.
Δεν θα ξεχάσω την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που για δευτερόλεπτα κράτησε, αλλά κάποιος την διέκοψε, ρίχνοντας το σύνθημα: “Όλοι ενωμένοι”.
Μόλις μπήκε λοιπόν, ο πανύψηλος Μίκης στο στάδιο, άρχισε να αντηχεί αυτό το υπέροχο σύνθημα, από τις χιλιάδες Ελλήνων που ήταν συγκεντρωμενοι εκεί. Ένα απόγευμα πάλι, θυμάμαι είχα τελειώσει τα μαθήματά μου, και κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας, να γνωρίσω την τεράστια αυτή μεγαλούπολη, των τριών εκατομμυρίων περίπου.
Εκεί που βάδιζα, θυμάμαι, αντικρύζω μία μεγάλη ομάδα διαδηλωτών, να διασχίζει την οδό Κοραή, που είναι κάθετος επί της οδού Πανεπιστημίου. Σήμερα είναι πεζόδρομος. Ένας άνδρας ξεχώριζε! Από το ύψος του! Ο Μίκης, μπροστάρης, με τα μακριά του χέρια υψωμένα, ηγείτο της ομάδας. Φωνάζοντας συνθήματα υπέρ της ελευθερίας, και νομίζω μεταξύ αυτών, ήτανε τότε επίκαιρο και το σύνθημα: “Δώστε τη χούντα στο λαό!” Επιβλητικός, αγωνιστικός, πραγματικά ένας γίγαντας!
Ο Θεοδωράκης, έγραψε με τη μουσική του σελίδες, οι οποίες θα μείνουν για πάντα σε πείσμα του χρόνου, διαχρονικές, να θυμίζουν ότι υπάρχει το έθνος των Ελλήνων!
Κυρίως, η μουσική επένδυση της ταινίας τού Μιχάλη Κακογιάννη, Ζοrba the Greek, που γράφτηκε από τον μεγάλο μουσικό- συνθέτη, και σφραγίζει εδώ και πολλές δεκαετίες την παγκόσμια Μουσική σκηνή..!
Αλλά, ας περιοριστούμε σε αυτό που είπε και ο μεγάλος τραγουδιστής, Γιώργος Νταλάρας: «Και τώρα, ενός λεπτού σιγή». Καλό ταξίδι Μίκη Θεοδωράκη!
