Η Κλεοπάτρα Μούσκου Παγιάτα, με αφορμή την μαύρη επέτειο του προδοτικού πραξικοπήματος και τα τις αντικατοχικές εκδηλώσεις σε σχέση με την Αμμόχωστο.
Πολλές οι πληγές και ο πόνος που ξανανοίγουν την αποφράδα ημέρα ακριβώς στα μέσα του Ιούλη. Για πολλούς από μας η 15η Ιουλίου καθώς και οι επόμενες είναι ιδιαίτερα φορτισμένες.
Πολλοί λόγοι «πατριωτικοί» θα ακουστούν ιδιαίτερα από αυτούς συνέβαλαν στην καταστροφή της χώρας μας και εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανάμεσα μας ως περήφανοι υπερ-πατριώτες και να στεγάζονται από πολιτικούς χώρους και κόμματα που κυβερνούν τη ζωή μας.
Ως απλή πολίτις παρακολουθώ την «αγωνιστική» μας πορεία που διαρκώς εξαγγέλλουμε ιδιαίτερα τώρα και με τη νέα εισβολή του Ερντογάν στην Αμμόχωστο.
Δε γνωρίζω πόσο έχουμε αξιοποιήσει τουλάχιστον την προεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας από τη Γαλλία, μια σίγουρα φίλη χώρα και δεν έχω πεισθεί ότι έχουμε εξαντλήσει όλα τα μέσα που διαθέτουμε. Ανάμεσα στα μέτρα αντίδρασης του κράτους και εμάς των κατοίκων ανέμενα να ακούσω από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι είναι και μια απόφαση του να πορευθεί ο ίδιος στην Αμμόχωστο με το Υπουργικό του Συμβούλιο επικεφαλής της πολιτικής ηγεσίας και του λαού του σε μια πορεία που θα έχει προετοιμάσει και καλέσει να πορευθούν μαζί του ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων χωρών υπερασπιζόμενος τη Δημοκρατία την οποία του εμπιστευθήκαμε εδώ και 9 χρόνια.
Εάν τα πράγματα είναι τόσο αρνητικά κατά τις ενδείξεις που έχουμε, για μένα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έχει, υπό τις περιστάσεις, δύο επιλογές: Είτε την πορεία στην Αμμόχωστο, είτε την άμεση παραίτησή του γι’ αυτό και για άλλους λόγους που γνωρίζουμε.
Δυστυχώς, εμένα όπως και πολύ άλλο κόσμο δεν μας εκφράζει μόνο η συμμετοχή μας στις εκδηλώσεις που εξαγγέλλονται για το Πολιτιστικό Κέντρο Αμμοχώστου στη Δερύνεια, που μπορεί να συμβάλουν στην εκτόνωση όχι όμως τη λύση. Οι συγκεντρώσεις και οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις δεν αρκούν.
Με την ευκαιρία ευχαριστώ τον κ. Πρόεδρο, για την προσωπική πρόσκληση να παρευρεθώ στο Προεδρικό στις εκδηλώσεις καταδίκης των επετείων.
