O Νίκος Ορφανίδης θυμάται και γράφει για τη φίλη του Κλαίρη Αγγελίδου.
1η Απριλίου έφυγε η Κλαίρη Αγγελίδου. Ημέρα σημαδιακή, με όλο το συμβολισμό της και το βάρος της. Και τούτο κατά μία άλλη, άνωθεν, οικονομία. Έτσι για να μη ξεχνάμε τον άλλο τόπο, αυτόν των αοράτων δυνάμεων, των ασωμάτων. Και τη χάρη του Κυρίου, που μας ακολουθεί. Όπως ακολουθούσε την Κλαίρη Αγγελίδου.
Όταν σκέφτομαι την Κλαίρη Αγγελίδου, σκέφτομαι μαζί της κι όλη εκείνη τη γενιά των φοιτητών που ανέλαβαν τον αγώνα της ΕΟΚΑ. που εγκατέλειψαν τις σπουδές τους, για να έλθουν στην Κύπρο να πολεμήσουν, έτοιμοι να πεθάνουν. Κι εκείνη την ηρωική ΚΑΡΗ. «Κύπριοι αγωνιστές, Ριψοκίνδυνοι ηγέτες». Έτσι, πριν την ΕΟΚΑ. Μαζί μ’ αυτούς, ο Νίκος Αγγελίδης, ο σύζυγος και φοιτητικός έρωτας της Κλαίρης. Ήταν ακόμα κι εκείνος ο ιστορικός μυστικός γάμος σε ένα διαμέρισμα στην οδό Σκουφά. Μυστικός γάμος υπήρξε αργότερα κι αυτός του Γρηγόρη Αυξεντίου με τη Βασιλική, στην Αχειροποίητο, ένα ή δυο χρόνια μετά.
Με την Κλαίρη Αγγελίδου μας συνέδεσαν πολλά. Για πάρα πολλά χρόνια. Στο υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού και αλλού. Πάντοτε δίπλα στη δική μας γενιά. Ένας άνθρωπος καλοσύνης και απαλότητος, υπήρξε η Κλαίρη Αγγελίδου. Ένας άνθρωπος στιβαρός, όπως όλη εκείνη η γενιά του αγώνος.
Η Κλαίρη έδωσε μια ποίηση απαλή, τρυφερή, λυρική, χωρίς λογοτεχνικές εξάρσεις του όποιου μοντερνισμού ή μεταμοντερνισμού, αλλά μια ποίηση ανθρώπινη. Φωτεινή. Κι αν παρέλειπα όλα τα άλλα, θα έμενε το ποίημά της «Στερνός Λόγος», με εκείνο τον στίχο: «Φύλαξε το κλειδί».
Φύλαξε το κλειδί. Είναι του σπιτιού./ Όταν θα πας, ν’ ανοίξεις./ Σε τόπο φύλαξέ το σίγουρο / και κάπου- κάπου να το καθαρίζεις./ Δεν πρέπει να σκουριάσει./ Νά ’ναι έτοιμο, μόλις σας πούνε / να γυρίσετε… / Έχω κλειδώσει δυο φορές την ξώπορτα. / Πρέπει να την τραβήξεις προς τα έξω, / μην ξεχάσεις… / Εγώ δε θα γυρίσω, όπως το λογάριαζα. / Εσύ θα πας./ Θα ξαναδείς το περιβόλι και την καρυδιά / που φύτεψα… / Πρόσεχε το κλειδί. / Η αυλή μας θα μοσκομυρίζει/ γιασεμιά. / Το κλήμα θά ’χει σίγουρα καρπό… / Μόνο που χρόνια τώρα έμεινε ακλάδευτο./ Όταν θα πας, να φέρεις το Μηνά να το κλαδέψει. / Και μην ξεχάσεις τα βασιλικά στη γλάστρα. / Θά ’ναι όμορφα, χαρά Θεού, μες στην αυλή μας. / Μην κλαις. / Μονάχα το κλειδί να το φυλάξεις καλά. / Ξέρεις τί δυσκολία θά ’χεις, αν το χάσεις; / Πού νά ’βρεις μάστορη να σου αλλάξει κλειδαριά, / όταν στην Πόλη θα γυρίσεις.
Από τη συλλογή «Του ξερριζωμού», 1976
Αυτά τα ελάχιστα για τη φίλη μου την Κλαίρη Αγγελίδου, που έφυγε. Μένει να αποτιμήσουμε την συνολική της προσφορά στην πατρίδα μας.
