Ο Λοΐζος Πουργουρίδης με αφορμή μια επίσκεψη σ’ ένα φιλικό σπίτι θυμάται τη χελιδονοφωλιά που είχε στο σπίτι του στην κατεχόμενη σήμερα Αμμόχωστο.

Πήγαμε να επισκεφθούμε πριν λίγες μέρες κάποιους γνωστούς μας. Η  μέρα ήταν ηλιόλουστη, καθίσαμε έξω, στη στεγασμένη βεράντα. Θυμήθηκα  πως πέρσι που είχαμε πάει τέτοια εποχή επίσκεψη εκεί, στο ταβάνι της βεράντας ήταν μια χελιδονοφωλιά, με τρία μικρά χελιδονάκια, που τα τάιζαν οι γονείς τους, φτερουγίζοντας με τη σειρά, αυτά άνοιγαν το στοματάκι τους και έτρωγαν με όρεξη την τροφή που τους έδιναν οι γονείς τους. Ήταν ένα όμορφο θέαμα που δεν χόρταινες να το βλέπεις. Κοίταξα στο ταβάνι, η φωλιά δεν ήταν εκεί.

«Πού είναι η χελιδονοφωλιά;», ρώτησα. «Χάλασε», είπε ο σύζυγος. «Πώς χάλασε; Οι φωλιές των χελιδονιών είναι κτισμένες με πηλό είναι στερεές δεν χαλούν», είπα εγώ. «Ξέρετε, μας λέρωναν το πάτωμα και την χαλάσαμε όταν έφυγαν», είπε η σύζυγος. Έμεινα άφωνος… «Κρίμα», τους λέω, «χαλάσατε την ευτυχία τους… και τη δική σας ευτυχία, γιατί λένε πως το σπίτι που έχει χελιδόνια, έχει ευτυχία. Και είσαστε και εκτοπισμένοι και ξέρετε τι σημαίνει να σας χαλούν το σπίτι σας. Λυπούμαι πολύ», είπα. «Θα την ξανακτίσουν», είπε ο σύζυγος, νοιώθοντας ένοχος για την πράξη του. «Όχι», του είπα, «τα χελιδόνια δεν ξανακτίζουν τη φωλιά τους σε σπίτια που τους τη χάλασαν, καταλαβαίνουν, ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα και ξαναγυρίζουν στη παλιά τους φωλιά κάθε χρόνο».

Φύγαμε από εκεί γεμάτοι πίκρα, λύπη και θυμό. «Δεν θέλω να έχω τέτοιους φίλους αυτούς τους ανθρώπους που χάλασαν την χελιδονοφωλιά», είπα. Θυμήθηκα τη χελιδονοφωλιά που είχαμε στο σπίτι μας στην Αμμόχωστο, με τι χαρά τα περιμέναμε μαζί με τα παιδιά, να έλθουν την Άνοιξη, να γεννήσουν τα μικρά τους και με πόση λύπη τα αποχαιρετούσαμε το Φθινόπωρο, που θα έφευγαν, πάντα με τα ίδια λόγια… «Στο καλό! Να ξαναρθείτε… πρόσχαρα πουλιά κι άγγιχτη θα ξαναβρείτε την παλιά σας τη φωλιά!».

Τα χελιδόνια που δεν γνωρίζουν σύνορα, θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στην παλιά τους τη φωλιά, εκεί στο σπίτι μας. Τα εγγόνια τους τα δισέγγονα τους… Όταν θα πάμε πίσω, θα ψάξω για τη δική μας τη φωλιά εκεί στο ταβάνι της βεράντας… και πιστεύω πως θα είναι εκεί όπως την αφήσαμε και θα μας περιμένει… δίπλα στο γιασεμί!

«Εσείς που σύνορα δεν γνωρίζετε, 
κι ελεύθερα πετάτε χελιδόνια, 
Το σπίτι μας που πάτε να μου το χαιρετίζετε, 
πέστε του θα γυρίσουμε όσα κι αν πέρασαν χρόνια»